“…το δόγμα “η Τέχνη δεν κάνει πολιτική” διαψεύδεται από τα πράγματα. Ο Αριστοφάνης, ο Ντάντες, ο Θερβάντες, ο Ζολά, ο Τολστόι κάνουνε πολιτική. Πολιτική κατά των “κακώς κειμένων”. Πολιτική έξω απ’ τα δόντια. Ποιος μυθολόγος της εξωπολιτικής Τέχνης θα χει το κουράγιο να υποστηρίξει πως αυτοί οι ήλιοι του πνευματικού στερεώματος δεν είναι μέγιστοι δημιουργοί του λόγου; Να λοιπόν, μια απόδειξη πως η Τέχνη μπορεί να κάνει πολιτική, χωρίς να πάψει να ναι Τέχνη και μάλιστα τρισμεγάλη. Ζήτημα, λοιπόν, υπάρχει μόνο για το ποια πολιτική δίνει ζωή και δύναμη στην Τέχνη και την απλώνει στο χώρο και στο χρόνο και ποια πολιτική τη χαλάει, τη σκοτώνει και τη μεταβάλλει σε καπνό χωρίς φλόγα…»

Κ. Βάρναλης

Με τον όρο τέχνη ορίζουμε το σύνολο της ανθρώπινης δημιουργίας με βάση την πνευματική κατανόηση, επεξεργασία και ανάπλαση, κοινών εμπειριών της καθημερινής ζωής σε σχέση με το κοινωνικό, πολιτισμικό, ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο στο οποίο διέπονται. Η τέχνη είτε στη καλλιτεχνική μορφή της ( μουσική, ποίηση, ζωγραφική, γλυπτική, κλπ ) είτε στην τεχνική εφαρμογή της ( επιστήμη, κατασκευές, επαγγελματικές εφαρμογές, κλπ) αποδίδεται σε ανθρώπινες δημιουργίες και δραστηριότητες αυθαίρετες με τη ροπή του φυσικού κόσμου. Η τέχνη μπορεί να βασίζεται σε κανόνες αλλά αυτό δεν την υποχρεώνει να τους ακολουθεί και αυτό γιατί η φαντασία του ανθρώπου δεν δεσμεύεται από κανέναν κανόνα, οδηγία, ή διαταγή. Η φαντασία δεν ορίζεται από καμία αρχή, άρα είναι άναρχη και η τέχνη είναι φαντασία.

 
συνεχεια

(Μια περιδιάβαση στον γερμανικό Τύπο της 20ετίας 1960-1980 αποκαλύπτει πολλά κοινά με τη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα)

«ΤΟ ΞΕΝΟ και το άγνωστο θεωρείται γενικά ύποπτο, απειλή για τη γνωστή, σταθερή τάξη πραγμάτων» σημείωνε ο D. Barley το 1966 στο βιβλίο του «Βασικές αρχές και προβλήματα της κοινωνιολογίας». Ο πανταχού παρών φόβος από το ξένο ή τον ξένο σαρώνει σήμερα και την Ελλάδα με επίκεντρο τους μετανάστες. Όπως και όταν ήμασταν εμείς αλλοδαποί για τους κατοίκους χωρών υποδοχής. Θα ήταν άδικο να μη στρέψουμε τη σκέψη μας σε εποχές, όχι τόσο μακρινές, που και εμείς γυρεύαμε μια καλύτερη ζωή στα ξένα.
«Οι μετανάστες δεν είναι το πρόβλημα, έχουν προβλήματα».
Ο Γιώργος που το 1969 ήταν ο Katzelmacher (βαυαρικός ιδιωματισμός, υποτιμητικός χαρακτηρισμός για τους μετανάστες που προέρχονται από τις νότιες χώρες) στη Γερμανία ως «Ελληνας γείτονας» είναι ο Σαλί της διπλανής πόρτας στην Ελλάδα τού σήμερα· στην Ελλάδα που έχει κάνει τη λέξη μετανάστης συνώνυμη με τη λέξη κλέφτης, βιαστής, εγκληματίας, όπως η λέξη Ελληνας στο γαλλικό λεξιλόγιο τον προηγούμενο αιώνα!
Καθημερινά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφέρονται στην άνοδο της εγκληματικότητας από την είσοδο των μεταναστών στην Ελλάδα, όπως έγραφε και ο ξένος Τύπος για τους έλληνες και άλλους μετανάστες στο εξωτερικό κατά τις περιόδους οικονομικής κρίσης. Παράλληλες εικόνες που έχει ενδιαφέρον να τις δούμε για να καταλάβουμε ότι η υποκρισία αρχίζει εκεί όπου σταματούν τα πλεονεκτήματα από τα «φτηνά εργατικά χέρια» και ο ρατσισμός εκεί όπου σταματά η ανεκτικότητα και γίνεται «καραμπινάτος» φόβος αυτοδικίας.

για να δειτε ολοκληρο το κειμενο πατηστε εδω

Ζούμε σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης του συστήματος και διαρκούς όξυνσης μιας συνολικής επίθεσης των κυρίαρχων πάνω στα πληβειακά και πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες όπου υποβαθμίζονται και καταστρέφονται οι όροι ζωής σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού, εκδηλώνονται όλο και περισσότερο φαινόμενα απαξίωσης κι απονομιμοποίησης του συστήματος, καθώς και πολλαπλασιασμού των αυθόρμητων ή οργανωμένων πολιτικών, κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων από τα κάτω. Για αυτό και η διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση των κυρίαρχων πάνω στα στοιχειώδη δικαιώματα και τους όρους ζωής των από κάτω της κοινωνίας συνοδεύεται από την αντίστοιχη όξυνση και κλιμάκωση της κρατικής και σε αρκετές περιπτώσεις και παρακρατικής καταστολής των αντιστάσεων. Και ιδιαίτερα εκείνων των αντιστάσεων που δεν ελέγχονται και δεν περιορίζονται από τους θεσμούς, τους φορείς και τους παράγοντες του συστήματος, αλλά εκδηλώνονται ακηδεμόνευτα, επιχειρώντας το πέρασμα από την αυθόρμητη διαμαρτυρία και αγανάκτηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ανθρώπων στη συνειδητή εξέγερση και την κοινωνική επανάσταση ως μοναδική διεξοδική απάντηση στην κρίση του συστήματος και την επίθεση της άρχουσας τάξης.
Οι καταλήψεις και γενικότερα οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι είναι συγκεκριμένο κομμάτι αυτής της συνειδητής και αυτοοργανωμένης αντίστασης, και έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και την εξέλιξη των ευρύτερων κοινωνικών αγώνων τις τελευταίες δεκαετίες. Για αυτό και οι καταλήψεις βρίσκονταν πάντα στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και των παρακρατικών συμμοριών, και ειδικά σήμερα κατέχουν μια από τις πρώτες θέσεις στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς του κράτους για το χτύπημα και την εξουδετέρωση των αντιστάσεων που ξεπηδούν από τα κάτω.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37
ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ ΚΥΨΕΛΗΣ

Αλληλεγγύη σε όλες τις καταλήψεις, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς αγώνες

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Να κάνουμε τις γειτονιές άβατα για τους φασίστες.

   Στην πλατεία Κύπρου της Καλλιθέας μια παρέα φασιστών έκανε καθημερινά την εμφάνισή της γράφοντας συνθήματα, κάνοντας επιθέσεις σε μετανάστες και διαδηλωτές. Ξυρισμένα κεφάλια, μπότες, σβάστικες, τατουάζ με ναζιστικά σύμβολα… ένας περιφερόμενος θίασος από θρασύδειλους νοσταλγούς του Χίτλερ.

   Στις 24/02 κάναμε την εμφάνισή μας στην Καλλιθέα διαπιστώνοντας πως η παρέα των 6,7 σκουπιδιών διευρύνθηκε από σκουπίδια άλλων περιοχών (πλ. Αττικής, πλ. Αγ. Παντελεήμονα). Στην πλατεία Κύπρου το βράδυ της Παρασκευής μετρήσαμε 15-20 φασιστοειδή να βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε μια πλευρά της πλατείας. Πράξαμε το αυτονόητο. Μια ισάριθμη ομάδα συντρόφων και συντροφισσών τους εφνιδίασε, τσακίζοντας πολλούς από αυτούς, ενώ οι υπόλοιποι ομοιδεάτες τους τράπηκαν σε άτακτη φυγή σαν σύγχρονοι ριψάσπιδες, εγκαταλείποντας αιμόφυρτους, ακόμη και στο έδαφος, αρκετούς από τους δικούς τους.

   Η αντιφασιστική δράση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης. Για μια κοινωνία που δεν θα χωράνε οι ρατσιστικές και σεξιστικές διακρίσεις. Μέχρι τώτε είναι καθήκον όσων αγωνίζονται να μην παραχωρούν κανένα εδαφικό εκατοστό, σε καμία γειτονιά, στους συνεργούς του καθεστώτος. Και όσοι ”καθαρόαιμοι” επιχειρούν ”εκκαθαριστικές επιχειρήσεις” στις πλατείες και στους δρόμους,  οφείλουν να γνωρίζουν ότι αντιφασιστικές περιπολίες καραδωκούν σε κάθε στενό αυτής της πόλης… Θα περάσουμε από πάνω τους.

   Φασίστες δεν σας περιμένουμε… Σας ψάχνουμε.

*Αυτή η δράση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του σύντροφου Νικίτα Καλίν που δολοφονήθηκε στη Ρωσία στις 9 Φλεβάρη από ομάδα φασιστών.

Συναυλία αλληλεγγύης στον αγώνα των εργατών της Χαλυβουργίας

Image scaled down

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ

“… Στην πύλη της χαλυβουργίας συγκρούονται δύο κόσμοι:
Από τη μια οι βιομήχανοι με τους ανθρώπους τους, την κυβέρνησή τους, που θέλουν να μας βάλουν μέσα στα εργοστάσια με μισθούς πείνας χωρίς δικαιώματα. Από την άλλη οι εργάτες που παλεύουμε για τη ζωή και το ψωμί των παιδιών μας και στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο. Δεν είμαστε μόνο οι χαλυβουργοί στον στόχο, είναι όλοι οι εργαζόμενοι. Η επίθεση στους χώρους δουλειάς μεγαλώνει…”
Η γενική συνέλευση των απεργών χαλυβουργών

ΑΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

19.00: Προβολές Βίντεο

– «Οι πύλες της φωτιάς», ντοκιμαντέρ από τους Διακόπτες για την απεργία στη Χαλυβουργία
– «The Miners», ντοκιμαντέρ από την Cinema Action για την απεργιακή ιστορία των ανθρακωρύχων 1969-1974 στη Μ. Βρετανία

21.00: Live

Timetrap
Μεθυσμένα Ξωτικά
Kill the Cat
Σπείρα
So Uzd
Propaganda

Σάββατο 25 Φλεβάρη
στο Πολυτεχνείο (Μηχανουργείο)
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ – ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΕΣ: ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ – ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ – ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΕΣ

H απεργία στη Χαλυβουργία Ασπρόπυργου, που ξεκίνησε στις 31 Οκτώβρη και συνεχίζεται μέχρι σήμερα ενάντια στους όρους εξαθλίωσης και υποταγής που επιχειρεί να επιβάλει η εργοδοσία, είναι ένας αγώνας για ζωή και αξιοπρέπεια. Ένας αγώνας που εκδηλώθηκε μέσα στο ευρύτερο κλίμα κοινωνικής ασφυξίας που προκαλεί η κλιμακούμενη επιθετικότητα των αφεντικών όχι μόνο στους χώρους της μισθωτής σκλαβιάς αλλά και σε κάθε επίπεδο της ζωής. Μια εστία ταξικής αντίστασης που αποτελεί κομμάτι των αντιστάσεων που εξαπλώνονται στους δρόμους, στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, στις γειτονιές. Το πλήθος των κινήσεων αλληλεγγύης, που πυροδότησε με τη διάρκεια και την αποφασιστικότητά της η απεργία στη χαλυβουργία, είναι μια ζωντανή έκφραση της σύνδεσης ανάμεσα στις πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που εκδηλώνονται από τα κάτω, παρά την επιθετικότητα της κρατικής καταστολής και πέρα από τα όρια της χειραγώγησης των αγώνων.

Η πρόσφατη «επίσκεψη» μιας 15άδας νεοναζιστών της παρακρατικής συμμορίας Χρυσή Αυγή στις πύλες της Χαλυβουργίας και η γκαιμπελική προπαγάνδισή της είναι μια εχθρική πράξη προς αυτόν τον αγώνα και την αλληλεγγύη στην απεργία. Οι αντικοινωνικοί τραμπούκοι και μαχαιροβγάλτες, που έχουν εξαπολύσει δολοφονικές επιθέσεις σε πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, μαχαιρώνουν μετανάστες και εκμεταλλεύονται τις συνθήκες φτώχειας και φόβου που επιβάλλονται από τα πάνω για να διασπείρουν τα δηλητήρια του φασισμού και της φυλετικής διαίρεσης της εργατικής τάξης δεν έχουν καμιά θέση στους αγώνες που αναφέρονται στις αξίες της κοινωνικής και ταξικής ισότητας και αλληλεγγύης. H απελπισμένη αναζήτηση κάποιου κοινωνικού προσωπείου που έφερε ξαφνικά τα παρακρατικά καθάρματα στις πύλες του εργοστάσιου και το τραγικό λάθος εκείνη τη στιγμή να τους δοθεί βήμα και χαιρετισμός δεν φτάνουν για να σπάσει η πλήρης απομόνωσή τους και να γεφυρωθεί η άβυσσος που τα χωρίζει από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, όπως είναι η απεργία στην Χαλυβουργία και η αλληλεγγύη γύρω από αυτήν.

Στις 25 Φλεβάρη διοργανώνουμε στο Πολυτεχνείο συναυλία αλληλεγγύης στον αγώνα των εργατών της Χαλυβουργίας. Από την πλευρά μας, δρώντας ενάντια στον κρατικό και καπιταλιστικό έλεγχο της δημιουργικής έκφρασης, διοργανώνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις που διαδίδουν με έναν άλλο τρόπο το μήνυμα της αυτοοργάνωσης σε όλα τα επίπεδα της ζωής, βιώνοντας ως εργαζόμενοι – ες τον ασφυκτικό κλοιό των εξαθλιωτικών συνθηκών που επιβάλουν τα αφεντικά, λέμε πως αν σήμερα αξίζει να τραγουδάμε για κάτι είναι για έναν αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και τέσσερις σχεδόν μήνες αντιτάσσοντας στον αυταρχισμό και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας τη δύναμη της συλλογικότητας και της αξιοπρέπειας των απεργών. Για έναν αγώνα που δεν λύγισε μπροστά στον μεγαλοβιομήχανο Μάνεση, δεν καθορίστηκε από την αποσιώπηση των ΜΜΕ, δεν απονοηματοδοτείται και δεν απομονώνεται εξαιτίας της προβοκατόρικης εμφάνισης μιας παρακρατικής συμμορίας νεοναζιστών.

Σε τελική ανάλυση, κάθε κοινωνικός – ταξικός αγώνας είναι και αντιφασιστικός κι αν κάποιοι δεν έχουν θέση στο πλευρό των απεργών χαλυβουργών αυτοί είναι οι παρακρατικοί νοσταλγοί του Χίτλερ και όχι οι κοινωνικοί και ταξικοί αγωνιστές.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ

Συνάντηση για την αυτοοργανωμένη έκφραση και δημιουργία

Η Χρυσή Αυγή στο πλευρό των χαλυβουργών” ή το ΠΑΜΕ στο πλευρό της Χρυσής Αυγής;

(ή οι χαλυβουργοί “μαζί” με τους χαλυβδόκρανους)

Η επίθεση που έκανε με ανακοίνωσή της η Χρυσή Αυγή πριν από μερικές εβδομάδες στους απεργούς της Χαλυβουργίας δεν ξάφνιασε μάλλον κανέναν μέσα στην αριστερά. Ήταν μια κίνηση απολύτως συμβατή με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η αριστερά το ρόλο του φασισμού και την πολιτική των φασιστικών οργανώσεων. Η ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής, “αποκάλυπτε” αυτόν το ρόλο και αυτή την πολιτική.

Η προχθεσινή όμως επίσκεψη “συμπαράστασης” της Χρυσής Αυγής στους απεργούς της Χαλυβουργίας ήταν ένα σοκ για όλη την αριστερά και για όλο το εργατικό κίνημα. Ακόμα πιο σοκαριστικό ήταν ή “θερμή” υποδοχή της Χρυσής Αυγής από το Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου της Χαλυβουργίας και το καλωσόρισμα της από τον πρόεδρο του σωματείου. Εκτός όμως από το σοκ, έχουν προκύψει επίσης και μερικά κρίσιμα ερωτηματικά: Γιατί το ΔΣ του σωματείου καλωσόρισε την Χρυσή Αυγή; Γνώριζε το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ ότι θα γίνει αυτή η επίσκεψη; και αν το γνώριζαν γιατί έδωσαν το πράσινο φως; ας προσπαθήσουμε α σκεφτούμε τις πιο λογικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.

Είναι εντελώς απίθανο να αποφάσισε η Χρυσή Αυγή να στείλει μια μικρή ομάδα στελεχών της σε μία εργατική κινητοποίηση και σε ένα εργασιακό χώρο όπου κυριαρχεί η αριστερά, χωρίς πρώτα να έχει εξασφαλίσει, ότι εάν εμφανιστούν εκεί, δεν θα τους λιντσάρουν οι εργάτες (ως όφειλαν, άλλωστε, να κάνουν). Άρα λοιπόν προηγήθηκε τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ Χρυσής Αυγής και σωματείου και η διαβεβαίωση του σωματείου, ότι οι φασίστες δεν θα διατρέξουν κίνδυνο, εάν εμφανιστούν στη Χαλυβουργία.

Είναι επίσης εντελώς απίθανο, το σωματείο το οποίο ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, να πήρε αυτή την πολύ σοβαρή πολιτική απόφαση μόνο του, χωρίς να συμβουλευτεί το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ – εκτός κι αν το Διοικητικό Συμβούλιο δεν επικοινωνεί με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα και δεν ξέρει τι είναι η Χρυσή Αυγή. Όμως ακόμα και στην περίπτωση που το ΔΣ ζούσε στον Άρη, οι 110 μέρες απεργίας το έχει αναγκάσει να προσγειωθεί στην βίαιη πραγματικότητα της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και ως εκ τούτου να μάθει τι είναι η Χρυσή Αυγή. Άρα λοιπόν λογικό είναι, το Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου να ζήτησε τη γνώμη του ΠΑΜΕ, το οποίο έδωσε την έγκριση να επισκεφτεί η πιο ακραία φασιστική οργάνωση της χώρας τους απεργούς της Χαλυβουργίας.

Γιατί όμως να συνέβησαν όλα αυτά (τα οποία βεβαίως είναι ισχυρές πιθανότητες και όχι βεβαιότητες); Ας προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε τους πιθανούς λόγους που μπορεί να είχε ο καθένας από αυτούς τους πρωταγωνιστές αυτής της αξιοθρήνητης συμπαιγνίας.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου (το οποίο, επαναλαμβάνουμε, ελέγχεται από το ΠΑΜΕ) η επίσκεψη της Χρυσής Αυγής, ίσως και να εκτιμήθηκε ως μία δυνατότητα εξάπλωσης της αλληλεγγύης (δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα επίπεδα των αντιληπτικών ικανοτήτων των μελών του σωματείου). Ίσως σκέφτηκαν: “αφού ακόμα και οι φασίστες μας υποστηρίζουν, αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας μας τυγχάνει ευρείας υποστήριξης, η οποία υπερβαίνει τα πλαίσια της αριστεράς”. Αυτό είπε εξάλλου ο πρόεδρος του σωματείου στην ευχαριστήρια τοποθέτηση (τι εξευτελισμός! Ο πρόεδρος του σωματείου της πιο σημαντικής απεργίας στην Ελλάδα, να γλείφει ένα φασίστα…). Οι άνθρωποι αυτοί, πρόεδροι και γραμματείς των σωματείων που ελέγχει το ΠΑΜΕ, έχουν για χρόνια εκπαιδευτεί να σκέφτονται την ταξική πάλη μέσα από το πρίσμα της χυδαίας αστικής κοινοβουλευτικής λογικής: όσες περισσότερες ψήφους πάρει το κόμμα, τόσο περισσότερο θα μεγαλώσει η δύναμή του μέσα στη βουλή και θα βοηθήσει την εργατική τάξη. Έτσι, η ψήφος του κάθε αγωνιστή και της κάθε αγωνίστριας εξισώνεται με την ψήφο του κάθε ηλίθιου εθνικιστή και ρατσιστή ο οποίος ζητάει να πυροβολεί η αστυνομία τους νέους και τις νέες “που τα σπάνε”. Στο επίπεδο της απεργιακής κινητοποίησης και της συμπαράστασης, η “βοήθεια” της Χρυσής Αυγής είναι απλώς ένα στοιχείο που προστίθεται σε μία σειρά στοιχείων τα οποία εμφανίζονται ως όμοια. Τι κάνουν οι επιτροπές αλληλεγγύης και τα σωματεία, που συμπαραστέκονται στην απεργία των Χαλυβουργών; συνήθως μαζεύουν τρόφιμα για τους απεργούς (γάλατα κτλ). Τι έκανε η Χρυσή Αυγή; πήγε λίγα κουτιά γάλα στους απεργούς. “Έ και για πέντε κουτιά γάλα, αξίζει να το κάνουμε τόσο θέμα;” θα μπορούσε να μας πει ο πρόεδρος του σωματείου. Όταν όμως η συνδικαλιστική ηγεσία ενός εργατικού σωματείου δέχεται να την εξευτελίσουν οι φασίστες για πέντε κουτιά γάλα, τότε υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα…

Στην πραγματικότητα όμως, ασχέτως από τις ικανότητες πολιτικής αντίληψης της συνδικαλιστικής ηγεσίας, η απόφαση να επιτραπεί στη Χρυσή Αυγή να επισκεφτεί τους απεργούς, δεν μπορεί να πάρθηκε από το το ίδιο το ΔΣ του σωματείου, αλλά από το ΠΑΜΕ (και το ΚΚΕ). Ήταν λοιπόν μια πολιτική απόφαση, η οποία λογοδοτεί σε πολιτικές σκοπιμότητες που έχουν να κάνουν με τη διαχείριση του αγώνα των χαλυβουργών. Κι απ’ αυτή την άποψη δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει (εναλλακτικά ή ταυτόχρονα) αυτή η απόφαση:

Γύρω από την απεργία των χαλυβουργών έχει συγκροτηθεί ένα πανελλαδικό αλλά και διεθνές δίκτυο εργατικής αλληλεγγύης, από τα μεγαλύτερα και από τα πιο δυναμικά που έχουν υπάρξει τα τελευταία χρόνια. Αυτό το δίκτυο αλληλεγγύης έχει τονώσει το σθένος των απεργών και έχει συμβάλει στη συνέχιση της απεργίας. Η αλληλεγγύη γι’ αυτό τον αγώνα έχει διαλύσει τα φράγματα σεχταρισμού και απομονωτισμού που για δεκαετίες έχει στήσει το ΚΚΕ γύρω από τους εργατικούς χώρους που ελέγχει. Μέσα στις συνθήκες έντονης ταξικής πόλωσης που επικρατούν στη χώρα και καθώς οι ίδιο οι χαλυβουργοί κατανοούν ότι ο αγώνας που δίνουν είναι πολύ σκληρός, τα φράγματα του ΠΑΜΕ διαλύθηκαν. Οι χαλυβουργοί κατανοούσαν ότι για να νικήσουν, ήταν υποχρεωμένοι να δεχτούν τη συμπαράσταση που τους πρόσφερε από την πρώτη στιγμή ολόκληρο το κίνημα και άρχισαν να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης που οργάνωνε ο κόσμος του κινήματος. Επίσης άρχισαν να σκέφτονται, ότι το υπόλοιπο κίνημα δεν αποτελείται από πράκτορες, προβοκάτορες, ξεπουλημένους κτλ, και άρχισαν να εκτιμάνε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που στήνουν αυτά τα δίκτυα αλληλεγγύης (αριστερούς, ακροαριστερούς, αναρχικούς και “απλό” κόσμο της εργατικής τάξης που δεν ανήκει στο ΠΑΜΕ). Ταυτόχρονα, αυτό άρχισε να γίνεται αντιληπτό από ολόκληρη τη βάση του ΠΑΜΕ και να αναδεικνύεται το ερώτημα, ότι “αν όλος αυτός ο κόσμος μπορεί να κινητοποιηθεί σε τόση έκταση για να στηρίξει την απεργία των χαλυβουργών, τότε γιατί να μην μπορούμε να συνεργαζόμαστε μαζί του στο κίνημα;” Ο τρόπος με τον οποίο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτά τα ερωτήματα, ήταν η συκοφάντηση των σωματείων και των οργανώσεων που στήριζαν την απεργία των χαλυβουργών. Αναφέρουμε ενδεικτικά, τη συκοφαντία του ΠΑΜΕ εναντίον των Παρεμβάσεων της Α΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής1 και την προσπάθεια ταύτισης της Κόντρα με… τη Χρυσή Αυγή2. Όμως η λασπολογία του Ριζοσπάστη δεν μπορούσε να αποτρέψει ούτε το εργατικό κίνημα να στηρίζει τους χαλυβουργούς, αλλά ούτε και τους χαλυβουργούς να δέχονται αυτή τη στήριξη. Και κυρίως δεν μπορούσε να παρακάμψει το ερώτημα για την ενότητα του εργατικού κινήματος, που θέτει η βάση του ΠΑΜΕ στο ΚΚΕ (εξάλλου οι αναγνώστες τουΡιζοσπάστη έχουν συνηθίσει να πιστεύουν τις μισές, το πολύ, από τις καταγγελίες που εξαπολύει η εφημερίδα τους εναντίον των οργανώσεων του εργατικού κινήματος).

Η απόφαση του ΠΑΜΕ να επιτρέψει στην Χρυσή Αυγή να επισκεφτεί τους απεργούς, αποτελεί μια προσπάθεια να απαντηθεί η απαίτηση για ενότητα που διατυπώνεται από τους εργάτες που είναι μέλη ή επηρεάζονται από το ΠΑΜΕ. Με την απόφαση αυτή το ΠΑΜΕ (και το ΚΚΕ) επιχειρεί να δώσει την εξής απάντηση, σε όσους και όσες από τον κόσμο του επικαλούνται την αλληλεγγύη στους χαλυβουργούς, για να ζητήσουν ενότητα με τις άλλες δυνάμεις του κινήματος: “ζητάτε ενότητα δράσης με αυτούς που στηρίζουν την απεργία των χαλυβουργών, αλλά και η Χρυσή Αυγή στηρίζει αυτή την απεργία. Μήπως λοιπόν ζητάτε ενότητα και με τη Χρυσή Αυγή; Αφού οι υπόλοιποι δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε και η Χρυσή Αυγή”.

Αυτή όμως η απόφαση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ δεν απευθύνεται μόνο στο δικό του κόσμο, αλλά και σε όλον αυτόν τον κόσμο που κινήθηκε με υποδειγματικό τρόπο για να οργανώσει την αλληλεγγύη στην απεργία των χαλυβουργών. Προσπάθησε να τους προσβάλει, εξισώνοντάς τους με τη Χρυσή Αυγή να τους δείξει ότι εάν επιμένουν να στηρίζουν τους χαλυβουργούς και να τους επισκέπτονται, θα βρίσκονται στον ίδιο χώρο με την Χρυσή Αυγή, θα μοιράζουν μαζί γάλατα και σοκοφρέτες, θα αναγκαστούν να μπουν στο ίδιο κάδρο μιας φωτογραφίας, στην οποία σε πρώτο πλάνο θα φαίνεται ο Χρυσαυγίτης δίπλα στον πρόεδρο του σωματείου (αξίζει να αναφερθεί ότι ενώ το ΔΣ του σωματείου υποδέχτηκε θερμά την Χρυσή Αυγή, δίνοντάς της το δικαίωμα να απευθυνθεί στους απεργούς, έχει συστηματικά απαγορεύσει σε μέλη αριστερών ή ακροαριστερών οργανώσεων να μιλήσουν στους χαλυβουργούς). Η έκταση της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης έχει γίνει εμπόδιο για τους χειρισμούς του ΠΑΜΕ και θέλει να την περιορίσει ή και να τη σταματήσει. Η απεργία έχει τραβήξει πολύ και η νίκη εξαρτάται από την κλιμάκωσή του αγώνα, την οποία κλιμάκωση το ΠΑΜΕ δεν έχει την ικανότητα να την αναλάβει μόνο του. Για να κλιμακωθεί αυτός ο αγώνας χρειάζεται συντονισμός και ενότητα και με άλλα εργατικά σωματεία και οργανώσεις που δεν ελέγχονται από το ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ δεν ξέρει πως μπορεί να συνεχιστεί η απεργία και γι’ αυτό ψάχνει τρόπους να την κλείσει. Αλλά δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε και τις πιέσεις που δέχεται το ΠΑΜΕ από την αστική τάξη, για να συνετιστεί και να σταματήσει μια απεργία που μέσα σε συνθήκες ανάκαμψης του εργατικού κινήματος (η εξεγερσιακή κινητοποίηση της 12 Φλεβάρη), μπορεί να αποκτήσει μια νέα, πολύ πιο μαχητική δυναμική. Για να καταφέρει όμως το ΠΑΜΕ να κλείσει αυτή την απεργία, θα πρέπει να εμποδίσει την αλληλεγγύη που εκδηλώνεται, να την οδηγήσει στην απομόνωση, για να μπορεί να ισχυριστεί απέναντι στους χαλυβουργούς: “είμαστε μόνοι μας, δεν μας υποστηρίζει κανένας, δεν μπορούμε να κρατήσουμε περισσότερο, οι συνθήκες δεν είναι ακόμα κατάλληλες για μεγάλες μάχες” (αυτό είναι το επιχείρημα με το οποίο το ΚΚΕ κρατάει την εργατική του βάση μακρυά από τις εργατικές μάχες που δίνονται τα τελευταία χρόνια).

Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να επισκεφτεί τους απεργούς, για να δημιουργήσει σύγχυση και απογοήτευση στους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που κινητοποιούνται και στηρίζουν την απεργία των χαλυβουργών. Ξέρει ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των αλληλέγγυων θεωρεί ότι ο φασισμός είναι ένας κίνδυνος που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα (σε αντίθεση με το ΚΚΕ που πιστεύει ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από τις άλλες οργανώσεις του κινήματος). Αυτό που επιχείρησε να κάνει λοιπόν, ήταν να προκαλέσει την οργή αυτού του κόσμου, πιστεύοντας ότι θα προκληθεί μια συναισθηματική αντίδραση (κυρίως από την νεολαία που στηρίζει τους απεργούς), που θα αδρανοποιήσει τις δράσεις αλληλεγγύης. Πολύ απλά, προσπάθησε να δημιουργήσει μια εικόνα “καλών σχέσεων” των απεργών με τη Χρυσή Αυγή, έτσι ώστε, στα μάτια των αλληλέγγυων, να ταυτιστούν οι απεργοί με τη Χρυσή Αυγή. Το ΠΑΜΕ πριν επιχειρήσει να κλείσει την απεργία, προσπαθεί να τη βρομίσει.

Η βρομιά της Χρυσής Αυγής που πέταξε το ΠΑΜΕ και το ΔΣ του σωματείου στο πρόσωπο των απεργών, δεν μπορεί να λασπώσει τον ηρωικό τους αγώνα, ούτε να αναιρέσει τη σπουδαιότητα αυτής της απεργίας, την οποία θα πρέπει να στηρίξουμε όλοι και όλες μας για να νικήσει. Ως εκ τούτου οι δράσεις αλληλεγγύης θα πρέπει να ενταθούν, σαν απάντηση στη χυδαιότητα που διέπραξε το ΠΑΜΕ και η συνδικαλιστική ηγεσία των χαλυβουργών. Η απεργία των χαλυβουργών πρέπει να νικήσει και πρέπει να συμβάλουμε όλοι και όλες γι’ αυτό. Όμως, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια απέναντι στον τρόπο με τον οποίο το ΔΣ του σωματείου και το ΠΑΜΕ διαχειρίζονται την απεργία. Γιατί αν μέχρι σήμερα το ΔΣ του σωματείου φαινόταν ανίκανο να οργανώσει και να καθοδηγήσει αυτόν τον αγώνα μέχρι την νίκη, μετά τον αυτοεξευτελισμό του απέναντι στη Χρυσή Αυγή, αποδεικνύεται και επικίνδυνο. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να πούμε τη γνώμη μας στους απεργούς της χαλυβουργίας: μία από τις προϋποθέσεις για την νίκη της απεργίας είναι να απαλλαγείτε από αυτή τη συνδικαλιστική ηγεσία και να συγκροτήσετε μία απεργιακή επιτροπή που θα την ελέγχετε άμεσα και καθημερινά. Φυσικά είναι δύσκολο “να αλλάζει κανείς άλογο καθώς διασχίζει ένα ποτάμι”, αλλά δυστυχώς, αν το άλογο έχει ψοφήσει στη μέση του ποταμού, θα πρέπει κανείς να το εγκαταλείψει, έστω κι αν χρειαστεί να κολυμπήσει για να φτάσει στην όχθη. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος, το σάπιο κουφάρι να μεταδώσει τη σαπίλα του και στο υγιές σώμα.

Aformi, 19 Φεβρουαρίου 2012 http://www.aformi.gr/2012/02/%CE%B7-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8C-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%87%CE%B1%CE%BB%CF%85%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%81/

περνούν οι μέρες τόσο γίνεται πιο φανερό ότι αυτό που συνέβη την Κυριακή 12 Φλεβάρη δεν ήταν κάτι συνηθισμένο και απλό.Δεν ήταν μια από τα ίδια.

Στο πρώτο μέρος ασχοληθήκαμε με τα αυτονόητα (γιατί το γεγονός ισοδυναμούσε με εξέγερση) αλλά και με την πρωτοφανή συντονισμένη και ενορχυστρωμένη επιχείρηση παραπληροφόρησης από όλα τα κανάλια ώστε να θαφτεί, να αλλοιωθεί και να συκοφαντηθεί το βίωμα και η πράξη της εξέγερσης.

Στο Δεύτερο μέρος θα ξεκινήσουμε εξηγώντας καλύτερα τον τίτλο του κειμένου.

Γιατί ο Δεκέμβρης συναντά τον Ιούνη

(και γιατί όχι ας πούμε ο Οκτώβρης ωρίμασε-αφού και στις 19-20 Οκτώβρη εκδηλώθηκαν μεγάλα προμηνύματα της 12 Φλεβάρη;) Επέλεξα αυτό τον τίτλο γιατί ενώνει δυο μακροχρόνια κινήματα με το ένα να έχει την εξεγερσιακότητα χωρίς την τρομερή μαζικότητα(Δεκέμβρης 2008) και το άλλο την μαζικότητα χωρίς την τρομερή εξεγερσιακότητα(Ιούνης 2011). Και αυτή η ένωση δεν έγινε στην φαντασία  αλλά στους δρόμους της Αθήνας. Εκεί ήταν μαζί -και διακριτά και ενωμένα- και ο κόσμος του Δεκέμβρη και ο κόσμος του Ιούνη.

Εκείνο που είχε αλλάξει είναι ότι ο κόσμος του Ιούνη εμβαπτιζόταν στην εξεγερσιακότητα του Δεκέμβρη.

Θέσαμε στο πρώτο μέρος αρκετά κριτήρια για το τι καθιστά ένα γεγονός εξεγερσιακό. Ας θέσουμε εδώ άλλα δυο συμπληρωματικά και αρκούντως αποκαλυπτικά. Εξέγερση συμβαίνει όταν το πλήθος αντιλαμβάνεται την δύναμη του και αξιοποιεί την αριθμητική του υπεροχή απέναντι στις κατασταλτικές δυνάμεις. Διαφορετικά είναι ένα φοβισμένο πλήθος που τρέχει με το παραμικρό προς τα πίσω και λειτουργεί σαν καταδιωκόμενο κοπάδι όπως έχουμε δει τόσες φορές να γίνεται σε μη εξεγερμένες συγκεντρώσεις.

Εναλλακτικά Εξέγερση γίνεται όταν οι ασφαλίτες του ειρηνικού μαζί με τους αφελείς που τους σιγοντάρουν (έτσι για να αντιστρέψουμε για λίγο την λάσπη που έχουν φάει αναρίθμητοι συγκρουσιακοί διαδηλωτές από τον κάθε δειλό μικροαστό…) δεν νιώθουν και πολύ άνετα να κατηγορήσουν κάποιο που πετάει πετρα ως προβοκάτορα και ασφαλίτη ούτε ακόμη να φωνάξουν “μην πετάτε ρε” γιατί ξέρουν απλά ότι δεν τους παίρνει να το κάνουν. Αλλιώς ειπωμένο: όταν οι συγκρουσιακοί διαδηλωτές έχουν το 100% της υποστήριξης, αλληλεγγύης και σύμπνοιας με τους μη συγκρουσιακούς. Κι άλλωστε μια εξέγερση που ξετυλίγεται σε χρόνο που ένα δευτερόλεπτο φαίνεται λεπτό, ένα λεπτό φαίνεται ώρα και μια ώρα ολόκληρη μέρα, οι ρόλοι των συγκρουσιακών-μη συγκρουσιακών εναλλάσσονται σε πολλούς ανθρώπους.

Και έτσι γίνεται πια φανερός αυτός ο γελοίος μύθος που πάει να περάσει καθεστωτική αριστερά (αλλά και τα καθάρματα της χρυσής αυγής…) ότι τάχα υπήρχαν ειρηνικοί διαδηλωτές που βρίσκονταν σε αντιδιαστολή και αντιπαράθεση με βίαιους. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ! 12 ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ(δηλαδή σε εχθρική αντιπαράθεση με βίαιους διαδηλωτές)

Η σύγκρουση ξεκίνησε πολύ νωρίς και γιατί υπήρχε σχέδιο της εξουσίας να χτυπηθεί νωρίς το Σύνταγμα για να φοβηθεί ο κόσμος και να μην κατέβει αλλά και γιατί υπήρχε αδημονία σύγκρουσης από τον κόσμο που ήδη νωρίτερα από το προβλεπόμενο είχε κατακλύσεις όλους τους δρόμους της Αθήνας και είχε παραταχτεί μπροστά από την μπουρδελοβουλή τους. Ας σημειωθεί ότι όταν ξεκίνησε η σύγκρουση το μπλακ μπλοκ δεν είχε καν εμφανιστεί.Και μόνο από αυτό το γεγονός καταρρέουν πολλοί μύθοι και ψέμματα για τις 12 Φλεβάρη.

Ο κόσμος λοιπόν εξ αρχής κατέβηκε στο Σύνταγμα αποφασισμένος και με άγριες διαθέσεις. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να είχε υπάρξει όλο το γεγονός της Κυριακής.

Όχι ότι δεν υπήρχε κόσμος με πολύ πιο ειρηνικές διαθέσεις και πιο χαλαρός.Αλλά και αυτός στην μεγάλη του πλειοψηφία κατάλαβε ότι εκείνη η μέρα είναι μέρα οργής και αυτός έφαγε τα χιλιάδες χημικά που πετάχτηκαν παντού βρίζοντας πατόκορφα τους μπάτσους. Από την αρχή του γεγονότος τον τόνο τον είχα οι εξεγερμένοι κι ας  έλειπαν οι “συνήθεις ύποπτοι”(αυτοί δηλαδή που σε κάθε συγκέντρωση νιώθουν ετοιμότητα σύγκρουσης)

Ήταν λοιπόν εκρηκτικό το μίγμα μεταξύ μιας εξουσίας που ήθελε προληπτικά και πρόωρα να ξεκινήσει την καταστολή και ενός κόσμου που ένιωθε έτοιμος για αυτή την κίνηση και ορεξάτος να αντεπιτεθεί. Και έτσι μανιασμένες συγκρούσεις ξέσπασαν για ώρες κι από νωρίς με 5 κεντρικές εστίες  και πολλές άλλες μικρότερες. Το κάστρο τους ήταν περικυκλωμένο από συγκρούσεις στους παράπλευρους  δρόμους. Η εμμονή της εξουσία να κρατήσει το Σύνταγμα (απόρροια του τρομερού φόβου της για εισβολή του κόσμου στην βουλή) ώθησε σε φοβερές περιμετρικές συγκρούσεις που γίνονταν για να ξανακαταληφθεί το σύνταγμα από τον κόσμο. Και σε αυτούς τους δρόμους της σύγκρουσης ο κόσμος του Ιούνη πήρε το πνεύμα των δρόμων του Δεκέμβρη.Και του άρεσε!

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Σεισμός σε ένα ήδη Γκρεμισμένο Πολιτικό Σύστημα (όταν το Σύριζα συναντά το ΚΚΕ και αυτό την Χρυσή Αυγή)

Το πολιτικό σύστημα βρισκόταν σε τροχιά κατάρρευσης. Το πρώτο κόμμα του 2009 το ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει να δείχνει μονοψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Ο άλλος πυλώνας του δικομματισμού η ΝΔ βρισκόταν και αυτή σε διαδικασία φθοράς. Τα ποσοστά των αριστερών κομμάτων ήταν στα ύψη αλλά το ίδιο σε μια άλλη μικρότερη κλίμακα και αυτά της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.

Η Εξέγερση της 12 Φλεβάρη δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν υπήρχε ένα τέτοιο υπό κατάρρευση πολιτικό σκηνικό. Και με την σειρά του αυτό δεν θα μπορούσε να είχε υπάρξει αν δεν υπήρχε ένα υπό κατάρρευση οικονομικό σκηνικό που είχε αφαιρέσει βίαια και απότομα από τους περισσότερους κάθε αυταπάτη συμβιβασμού, βολέματος και συναλλαγής με το καθεστώς.

Τα δυο κόμματα εξουσίας ενώθηκαν στην πράξη σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατήσουν το ΔΝΤ και την Τρόικα πάνω από τα κεφάλια μας.Μετά από 40 χρόνια διαφθοράς, κοροϊδίας, νεποτισμού και εύκολων υποσχέσων (με τις οποίες κρατούσαν λίγο ή πολύ την πλειοψηφία της κοινωνίας στο άρμα τους) έρχονταν τώρα ενωμένα να επιβάλλουν τον οδοστρωτήρα της τραπεζικής χούντας που λιώνει κάθε μη μεγαλοαστική κοινωνική ομάδα.Οι επιπτώσεις της εξέγερσης για αυτά τα κόμματα είναι συγκεκριμένες.Το ΠΑΣΟΚ θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο αφανισμού ενώ πλέον η λέξη Πασόκος έχει γίνει συνώνυμη με αυτή του φασίστα και εξίσου προσβλητική. Η ΝΔ τραβώντας στις τάξεις της φασιστοειδή σαν τον Άδωνι και τον Βορίδη μεταλλάσσεται σε ένα ακροδεξιό κόμμα τελευταίο στήριγμα του τραπεζικού καθεστώτος. Το κάθαρμα που έχει για αρχηγό απειλείται να γίνει το ίδιο μισητός με τον Παπανδρέου βλέποντας την εμβέλεια του κόμματος του να φθείρεται αδυσώπητα.

Όμως όπως αποδείχτηκε έχουν αρκετούς κρυφούς πολιτικούς συμμάχους που θα τους βοηθήσουν στις κρίσιμες στιγμές τους. Η καθεστωτική αριστερά προχώρησε σε μια άλλη βάρκιζα την ίδια μέρα της θλιβερής επετείου της παλιάς!Είμαστε πλέον συνηθισμένοι και δεν μας προκαλεί εντύπωση.Τα γεγονότα της 20 Οκτώβρη δεν απέχουν μακριά. Όμως ποιος θα το περίμενε ότι η εκδοχή της αριστεράς για τα γεγονότα θα ήταν τόσο ταυτόσημη με αυτή των καναλιών αλλά και αυτή της χρυσής αυγής! Παραθέτω  ένα κείμενο που έβαλε ένας σύντροφος κάτω από το πρώτο μέρος του κειμένου μου στην συζήτηση και το οποίο με εκφράζει:

“Κανένας δεν μας τρομοκράτησε κύριε Παφίλη μας…

Το κοινοβουλευτικό κατεστημένο ήταν τρομοκρατημένο και σε βαριά πίεση, έστω και για λίγες ώρες.

Ουσιαστικά, εσείς κύριε Παφίλη μας προσπαθείτε να τρομοκρατήσετε τον Λαό, στέλνοντάς τον σπίτι του, αφού όπως ανερυθρίαστα δηλώνετε, υπάρχει κόσμος που τρομοκρατεί πολίτες.

Γνωστός ο ρόλος του Περισσού σε ότι φεύγει από το κομματικό του μαντρί, πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι είναι και εξεγερσιακό, και μαζικό και πολυσυλλεκτικό, και κατά βάση του αριστερό.

Και αυτό δεν αφορά μόνο τον Παφίλη και το “κ”κε, αλλά το σύνολο σχεδόν της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Το σύνολο σχεδόν, εκτός από μερικές λαμπρές περιπτώσεις, εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, που λιγότερο ή περισσότερο, είπαν τα πράγματα με το όνομά τους.

Και όσες οργανώσεις και κόμματα της ευρύτερης αριστεράς έκαναν το λάθος να θάψουν κάτω από τις στάχτες των πυρπολυμμένων κτιρίων, την μεγαλειώδη έκρηξη της ελληνικής κοινωνίας, εκτίθενται απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιζόμενων ανθρώπων που είδαν ζωντανά και όχι μέσα από παραμορφωτικούς κομματικούς καθρέφτες που αναπαριστούν την πραγματικότητα.

Είναι τρομερό αυτό που συνέβη το βράδυ της Kυριακής:

Ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα όλα τα μέσα της ευρύτερη αριστεράς (και εξωκοινοβουλευτικής), είχαν κύρια καμπάνια με τον ένα ή άλλο τρόπο, για κυρίαρχο λαό, λαοθάλασσες, ανυπακοή, ποτάμι που θα τους πνίξει, και άλλα πολλά “επαναστατικά”, όταν αυτό συνέβη, σαν γνήσιοι δηλωσίες έσπευσαν να αποτινάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά της αντισυστημικής λαϊκής αντιβίας, όπου το ποσοστό που γυρνάει πίσω και για λίγες ώρες, είναι πολύ μικρό απειροελάχιστο, απέναντι στους διαχειριστές της απόλυτης βίας: ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ. ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΗΣ.

Η καθεστωτική αριστερά θα μπορούσε να σηκωθεί να φύγει από το άντρο των γκάνκστερς και να προκαλέσει εκλογές, και πάντως να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να μην περάσουν τα νέα μέτρα.

Πεδίον δόξης λαμπρό θα έλεγε κάποιος για την αριστερά σήμερα μέσα στο νέο κύκλο κρίσης του καπιταλισμού.
Αλλά όχι. Αυτή η αριστερά είναι κατώτερη των περιστάσεων και έχει φτάσει σε σημείο να εξαφανίσει πληροφοριακά την εξέγερση της Κυριακής. Να εξαφανίσει σαν πραγματικότητα, τις πολύωρες συγκρούσεις από χιλιάδες κόσμου, τόσο στην “πρώτη” γραμμή της μάχης με τους πραίτορες του καθεστώτος, όσο και στα “μετόπισθεν”, που η οργή για την λεηλασία της ζωής μας περίσσευε…

Τα κόμματα της αριστερά, και οπωσδήποτε της καθεστωτικής, κούνησαν δηλώσεις μετάνοιας απέναντι στην εξέγερση, χωρίς μάλιστα να τους το ζητήσει κανείς. Κάτω από μερικά κάρβουνα αποκάλυψαν τον φυσικό τους ρόλο: να στηρίξουν με κάθε τρόπο το αστικό καθεστώς που υποτίθεται αντιπαλεύουν.
Δηλώσεις νομιμοφροσύνης απέναντι στις ορδές του κεφαλαίου, που διαπράττει πολύμηνες φρικαλεότητες πάνω στα πιο αδύναμα μέλη μιας κοινωνίας, επιχειρώντας την βίαιη προλεταριοποίηση μεγάλων τμημάτων της.

Η ευκαιρία για κάποιους υπήρξε, και η ιστορία έκλεισε πονηρά το ματάκι της…
Αυτοί επέλεξαν να φορέσουν τα γυαλιά του τυφλού και να ανακρούσουν πρύμνα.

Και άλλες ιστορικές ευκαιρίες θα δοθούν, αλλά το μήνυμα από, υποτίθεται φίλιες δυνάμεις, το έχουμε πάρει καλά: “ανατροπή” και κούφια λόγια στο εσωτερικό, πλάτη στην αστική νομιμότητα και τους λακέδες της στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Είναι πολλά τα ψηφαλάκια Άρη. Ή μήπως δεν είναι μετά απ’ όλα αυτά; Και σας πάρει και σας σηκώσει όλους μαζί, σαν τις δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος…

υγ1: και ο μικρός “μάο” Αλέξης, δεν πήγε πίσω, απλώς αυτός ο καψερός φρόντισε νωρίς νωρίς να την κάνει προς τα δεξιά μετά τον Δεκέμβρη του ΄08. Όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι. Και ο Αλέξης δεν είναι για μεγάλες συγκινήσεις. Που να τρέχεις τώρα να ρίχνεις το σάπιο αστικό σύστημα. Θα ωριμάσει και θα πέσει μόνο του σκέφθηκε. Σατανικό…

υγ2: Για τον δεκανικοΚουβέλη τίποτα. Ενός λεπτού σιγή…”

Αν όμως η αριστερά έδειξε πάλι πόσο νομοταγής είναι απέναντι στο καθεστώς και πόσο συκοφαντική απέναντι στους εξεγερμένους και αυτό θα το πληρώσει πολλαπλά, η καμπάνα χτυπά ακόμη πιο άσχημα για το άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος, τους ναζί της χρυσής αυγής.

Η Αρχή του Τέλους για την Χρυσή Αυγή.

Πολλοί είχαν προβληματιστεί και ανησυχήσει για την άνοδο της χρυσής αυγής. Προσωπικά όχι και τόσο. Ήταν και εξηγήσιμη και αναμενόμενη μετά από την διάλυση του πολιτικού σκηνικού, την μετεωρική άνοδο της αριστεράς και τα ρεζιλίκια του Καρατζαφέρη.

Η Χρυσή Αυγή ακολούθησε και αυτή την γραμμή των καναλαρχών ταυτιζόμενη πλήρως με τις εστιάσεις και τις ερμηνείες τους. Η διαφορά από όλους τους άλλους είναι ότι ξεπέρασε σε χυδαιότητα και ποταπότητα ακόμη και τους καναλάρχες. Βρήκε ευκαιρία να ξεράσει τον ρατσισμό της για τους εξεγερμένους που δεν έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή έχουν άλλη υπηκοότητα, απέδωσε όλες τις καταστροφές και τα πλιάτσικα σε αυτούς ενώ κάλυψε πλήρως τους μπάτσους και την τρομοκρατία τους γράφοντας ότι προκλήθηκαν αναίτια από στημένους!

Όχι μόνο δέχτηκαν τα παραμύθια των τηλεφύρερ για ορμητήριο της νομικής αλλά έγιναν και οι πιο χυδαίοι και βρωμεροί αρνητές της εξέγερσης και του δίκιου της. Δεν ήξερες αν ήταν αυτοί που έδιναν γραμμή στα κανάλια ή αν τα κανάλια έδιναν γραμμή σε αυτούς.

Κι έτσι το σύνθημα Μπάτσοι ΤιΒι Νεοναζί όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί απέκτησε νέο βάθος και επικαιρότητα. Η Χρυσή Αυγή παρά την φαινομενική της άνοδο βρίσκεται τώρα πιο εκτεθιμένη σε συντριβή από όλες τις πολιτικές ομάδες.

Η συμμορία που είναι περήφανη για την σβάστιγκα και της οποίας ο αρχηγός χαιρετά ναζιστικά στο δημοτικό συμβούλιο της πρωτεύουσας, αυτοί που προσκυνούν τους προηγούμενους γερμανοτσολιάδες, θα δεχτεί μοιραία την οργή της εξέγερσης στα επόμενα βήματα της. Τα γραφεία της είναι το ίδιο και περισσότερο θεμιτός στόχος της εξέγερσης όπως και τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ.

Κι άλλωστε καμιά νέα κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει με ναζιστικές ομάδες μίσους και με φύρερς σαν τον Μιχαλιολάκο.Ανήκουν εδώ και δεκαετίες στα σκουπίδια της Ιστορίας και εκεί θα γυρίσουν αμετάκλητα. Το όλοι μαζί να φύγουν οι Ναζί αφορά και αυτούς ή μάλλον αφορά αυτούς πρώτιστα…

Αναπόφευκτη άνοδος της Αναρχίας

Το πολιτικό ρεύμα που αναμένεται να δυναμώσει ταχύτατα μετά την 12 ΦΛεβάρη είναι αυτό των αναρχικών. Ακριβώς για αυτό έχει τεράστια σημασία τι εννοεί ο καθένας στο εξής αυτοπροσδιορίζοντας τον εαυτό του σαν αναρχικό καθώς μεγαλώνει ο κίνδυνος να γεμίσει αυτός ο χώρος με άτομα που στην πραγματικότητα δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα βαθύτερα ιδεώδη της αναρχίας.

Ο χώρος της αναρχίας φιλοξενεί τα πιο διαφορετικά ρεύματα σκέψης σε ζητήματα βίας, τακτικής, έμφασης στο προσωπικό ή στο συλλογικό, τελικών και ενδιάμεσων στόχων όπως και τις πιο διαφορετικές νοοτροπίες, συμπεριφορές και τρόπους σκέψεις. Το συνολικό δυνάμωμα του χώρου, καθώς ο πυρηνας των αρχών του  είναι η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η ατομική ευθύνη και η ελευθερία με την αυτογνωσία, είναι ελπιδοφόρο και υποσχόμενο.

Αν ο Δεκέμβρης έκανε την αναρχία μαζικό πολιτικό ρεύμα και ο Ιούνης την αποδαιμονοποίησε προσπαθώντας να εφαρμόσει κάποιες αρχές της στην πράξη, ο Φλεβάρης μπορεί να την καταστήσει εως και πειστική εναλλακτική πρόταση διεθνούς εμβέλειας. Η ανιδιοτέλεια των αναρχικών και η περιφρόνηση τους για αξιώματα και ψήφους αντιπροσώπευσης τούς κάνει να είναι στις σημερινές συνθήκες πιο ελκυστικοί από ποτέ.

Η συνολική ικανότητα των αναρχικών να προσφέρουν χειροπιαστή αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη μαζί με την αποφυγή ιδεοληψιών που διχάζουν τον κόσμο θα κρίνει το μέλλον τους. Στενοκεφαλιές, δογματισμοί, παραγοντισμοί, τραμπούκικες συμπεριφορές σε πολιτικούς αντιπάλους τους που δεν είναι φασίστες και άλλα συναφή απλά θα μειώσουν την δυνητική εμβέλεια τους και θα στρέψουν τον κόσμο σε μεταπολιτικά ρεύματα που αρνούνται κάθε πολιτικό λόγο ακόμη και αυτό της αναρχίας.

Mετά την εξέγερση της Κυριακής περισσότερος κόσμος από ποτέ είναι πολιτικά άστεγος αλλά και περισσότερος κόσμος από ποτέ είναι αποφασισμένος να στηριχτεί στις δυνάμεις του για να ανατρέψει αυτό το καθεστώς.

Οι συνελεύσεις στις γειτονιές καλύπτουν ακόμη ένα μικρό κομμάτι αυτού του κόσμου και η ελπίδα βρίσκεται να καλύψουν πολύ περισσότερο.

Διεθνείς επιπτώσεις.(ο κόσμος ενθουσιάζεται με την Ελληνική Εξέγερση βλέποντας την σαν την πρώτη σοβαρή εξέγερση κατά των τραπεζιτών στον δυτικό κόσμο)

Yπάρχουν δυο ακόμη κριτήρια που ως τώρα δεν αγγίξαμε και που είναι αποφασιστικά για να χαρακτηριστεί ένα γεγονός ως αυθεντικά εξεγερσιακό.

Το ένα είναι να συμμετέχουν σε αυτό και ντόπιοι και μετανάστες δίνοντας οικουμενική διάσταση και αντιφασιστικό στίγμα στο χαρακτήρα του γεγονότος. Αυτό έγινε και στην εξέγερση του Δεκέμβρη και στην εξέγερση της 12 Φλεβάρη όπως μαρτυρούν οι πολλές συλλήψεις ανθρώπων από Παλαιστίνη, Αλβανία, Αλγερία κλπ http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1378405

Το άλλο είναι ο διεθνής αντίκτυπος και η διεθνής αλληλεγγύη που εμπνέει.

Κάθε γνήσια εξέγερση σε μια χώρα δημιουργεί κινήσεις αλληλεγγύης αλλά και έμπνευση στους καταπιεσμένους λαούς των άλλων χωρών.

Το είδαμε να συμβαίνει στις αραβικές εξεγέρσεις και τώρα είναι σειρά της ελληνικής εξέγερσης να το κάνει.

Η πρωτοβουλία για μια παγκόσμια διαδήλωση συμπαράστασης του ελληνικού αγώνα το Σάββατο ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς από άλλες ανάλογες διαδηλώσεις που έγιναν σε Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο και αλλού.Η ταχύτητα με την οποία οργάνωθηκαν τέτοιες κινητοποιήσεις και η συχνότητα τους είναι ένας σίγουρος δείκτης για την βαθιά εντύπωση που έκανε ο ξεσηκωμός της Κυριακής στο εξωτερικό. Αν εδώ κάποιοι ακόμη αμφιβάλλουν για τον αν την Κυριακή έγινε εξέγερση, τέτοιες αμφιβολίες δεν φαίνεται να έχουν οι άνθρωποι που ζουν εκτός ελλάδας και είδαν τα γεγονότα από μακριά.

Τα βίντεο του youtube που έδειχναν στιγμιότυπα από τα γεγονότα ήταν γεμάτα με μηνύματα αλληλεγγύης από όλο τον κόσμο.Ξεχώριζαν σε ποσότητα τα μηνύματα αλληλεγγύης από την Αίγυπτο, λογικό αν σκεφτούμε ότι ένας εξεγερμένος λαός αγαλλιάζει όταν βρίσκει ομότιμα  εξεγερμένα του αδέρφια.Όμως περισσότερο εντύπωση έκαναν κάποια μηνύματα που έρχονταν από ανθρώπους που ζουν σε δυτικές χώρες.Αυτά τόνιζαν το καινοτόμο και το διαφορετικό αυτής της εξέγερσης σε σχέση με αυτές των αραβικών χωρών. Δεν ήταν μια εξέγερση κατά αιωνιόβιων δικτατόρων αλλά μια εξέγερση κατά των τραπεζιτών και των εντολοδόχων τους. Μια εξέγερση που αφορά τον δυτικό κόσμο πολύ πιο καίρια από τις αραβικές εξεγέρσεις που ίσως προαναγγέλει μια ευρύτερη δυτική εξέγερση νέου τύπου κατά των τραπεζών και του κίβδηλου χρηματιστηριακού συστήματος. Όπως το έθεσε ένας USA Αμερικάνος:”Η Ελλάδα και η Εξέγερση της είναι η αρχή του μεγάλου ξεσηκωμού της δύσης κατά των μη εκλεγμένων τραπεζιτών της και του 1% που έχει τον τεράστιο πλούτο.Είναι η Τυνησία του δυτικού κόσμου“

Κι έτσι εξηγείται ο φόβος των ευρωτεχνοκρατών μετά την Κυριακή και οι αναπάντεχες δηλώσεις τους να μην παρατραβήξουμε το σχοινί με την Ελλάδα.(Ειδικά των Ιταλών που τρέμουν για αντίστοιχα γεγονότα στην χώρα τους…)

Τα μάτια είναι στραμμένα στην Ελλάδα και όλος ο κόσμος περιμένει την συνέχεια. Η Κυριακή που έρχεται θα δείξει αν τα γεγονότα της προηγούμενης βδομάδας θα έχουν την συνέχεια που τους αξίζει.Υπό τις δεδομένες αντικειμενικές συνθήκες θα ήταν ολέθριο να μην την έχουν…

Αντικειμενικές συνθήκες που γέννησαν την εξέγερση.(και γιατί αυτή η εξέγερση μπόρεσε να ξεσπάσει σε προσυμφωνημένη ημερομηνία χωρίς να είχε υπάρξει δολοφονημένος αγωνιστής από τους μπάτσους)

Την Κυριακή 12 Φλεβάρη καταρρίφθηκαν δυο μύθοι.

Ο ένας έλεγε ότι για να ξεσπάσει εξέγερση σε τούτο το μέρος θα πρέπει να έχει προηγηθεί κρατική δολοφονία αλά Γρηγορόπουλου.

Ο άλλος έλεγε ότι καμιά εξέγερση δεν μπορεί να ξεσπάσει σε προσυμφωνημένη ημερομηνία.

Πώς μπόρεσε να γίνει κατορθωτό αυτό;

Η απάντηση βρίσκεται στην υπερωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών. Την ονομάζω υπερωρίμανση γιατί για καιρό τώρα προσδοκούσαμε ένα τεράστιο κοινωνικό ξέσπασμα χωρίς αυτό να έρχεται.

Ξέρουμε ότι σε αυτή την χώρα εδώ και δυο χρόνια γίνεται ένα επαχθές κοινωνικό πείραμα.

Στο όνομα ενός χρέους που έχει πληρωθεί πολλαπλά εξαπολύθηκε μια ασταμάτητη επίθεση που συνδυαστικά ανέβασε τις τιμές των βασικών αγαθών, μείωσε τους μισθούς, έφερε χαράτσια, εκτόξευσε την ανεργία, διέλυσε τις κοινωνικές υπηρεσίες και κατάργησε τα εργασιακά δικαιώματα. Μια λαίλαπα που δεν άφησε τίποτα όρθιο και που κάθε νέο κύμα της ήταν χειρότερο από το προηγούμενο.

Στο διάστημα αυτό έγιναν αρκετές γενικές απεργίες και ακόμη περισσότερες κλαδικές, γεννήθηκε το κίνημα των πλατειών και εμφανίστηκαν πολλές πρωτοβουλίες αντίστασης,  όμως και μέχρι τις 12 Φλεβάρη το επίπεδο αντίστασης φαινόταν να είναι αρκετά χαμηλότερο από αυτό που άρμοζε στο επίπεδο της επίθεσης.

Ο χρόνος περνούσε, η πίκρα και η αγανάκτηση συσσωρεύονταν και ακόμη περισσότερο η απόγνωση και η απελπισία.Ακούγαμε για τις αυτοκτονίες που όλο και αυξάνονταν, για το ρεύμα μετανάστευσης προς το εξωτερικό που όλο και μεγάλωνε, ακόμη και για αυτοπυρπολήσεις συνανθρώπων μας σε ένα τοπίο που οι οικονομικά κατεστραμμένοι, οι άστεγοι και οι άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια πλήθαιναν μέρα με την μέρα.

Μεταξύ 25 Μάη και 30 Ιούλη 2011 έγινε η μεγαλύτερη προσπάθεια από τον κόσμο να αμφισβητήσει και να αντισταθεί στο καθεστώς ειρηνικά. Η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας καταλήφθηκε και μαζί με αυτή όλες οι μεγάλες πλατείες των μεγάλων ελληνικών πόλεων. Στήθηκαν υποδομές αυτοοργάνωσης και άρχισε το μεγάλο πείραμα της άμεσης δημοκρατίας με λαϊκές συνελεύσεις στις οποίες ο καθένας μπορούσε να πάρει τον λόγο και να εκφραστεί. Οι κινητοποιήσεις έφτασαν να συσπειρώσουν εκατομμύρια κόσμο μακριά από κομματικά μαντριά.Άνθρωποι γνωρίστηκαν μεταξύ τους, έμαθαν να συζητάνε και να επιχειρηματολογούν, να βρίσκουν τα κοινά τους και να κατεβαίνουν κάθε μέρα στον δρόμο. Όμως πρακτικά το αποτέλεσμα ήταν μια τρύπα στο νερό. Το καθεστώς όντας αδιάφορο για το τι θέλει και ζητά η πλειοψηφία και όντας σε υπηρεσία να προωθήσει τα τραπεζίτικα συμφέροντα όχι μόνο αγνόησε την φωνή της πλειοψηφίας αλλά και την κατέστειλε. 4 το πρωί στις 30 Ιούλη έστειλε τις δυνάμεις του για να ξεσκίσουν αυτό που κάποτε ήταν η κατάλψη του Συντάγματος απαγορεύοντας ακόμη και την ανάρτηση πανό στην πλατεία.Και τότε σε πολύ κόσμο καταδείχτηκε ότι ο ειρηνικός τρόπος διαμαρτυρίας είναι καταδικασμένος στην ατίμωση και στην ολοκληρωτική καταστολή.

Ο δρόμος για τις 12 Φλεβάρη είχε ανοίξει διάπλατα. Αυτό το ομολόγησαν και οι ίδιοι οι μπάτσοι όταν στην αναφορά τους για επερχόμενη εξέγερση σημείωσαν ότι το ξερίζωμα το κινήματος των αγανακτισμένων άφησε την κοινωνία χωρίς βαλβίδες εκτόνωσης και απορρόφησης της δυσαρέσκειας. Ενδιάμεσος σταθμός στάθηκαν τα γεγονότα στις 19-20 Οκτώβρη με διπλό τρόπο.Στις 19 φάνηκε ένα τεράστιο κομμάτι κόσμου που ενώ δεν συμμετείχε στις συγκρούσεις έδειξε ανοχή και ενθάρρυνση στους συγκρουόμενους.Στις 20 φάνηκε ότι ούτε το ΚΚΕ ούτε κανείς άλλος είναι καλοδεχούμενος σαν προστάτης της βουλής από την οργή του κόσμου.

Kαι έξω από αυτά, η κοινωνική εξαθλίωση σε καλπασμό… Η ανεργία επίσημα να φτάνει σε απίστευτα νούμερα, τα μικρά μαγαζιά να εξαφανίζονται, ο κόσμος να παραμιλά στους δρόμους…

Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που έφερε έναν μη εκλεγμένο από τον λαό τραπεζίτη στην θέση του πρωθυπουργού με την υποστήριξη της δεξιάς και των φασισταριών του ΛΑ.Ο.Σ, έδωσε μια νέα πίστωση χρόνου σε ένα καθεστώς που φαινόταν να έχει φάει τα ψωμιά του.Ο εφιάλτης φαινόταν τώρα να μην έχει τέλος και να στηρίζεται σε μια κομματική συναίνεση που δεν είχε προηγούμενο.

Πέρασαν μήνες χωρίς καμιά σοβαρή αντίσταση εκτός από χώρους όπως αυτούς της χαλυβουργίας και των μέσων ενημέρωσης που αυτόνομα είχαν ξεκινήσει τους δικούς τους αγώνες.

Και φτάσαμε στον Φλεβάρη και στην ασυνήθιστη κακοκαιρία του όταν αναγγέλθηκε το νέο μνημόνιο σε μια κοινωνία που είχε ήδη μαραζώσει από την θλίψη και την απογοήτευση.

Κι ήταν τότε που τα υπόγεια ρεύματα της εξέγερσης άρχισαν να κοχλάζουν με μια δύναμη πρωτόφαντη και αστείρευτη.

Η 12 Φλεβάρη έγινε ημερομηνία στόχος για όλο τον κόσμο κι όλος ο κόσμος άρχισε να μιλά για αυτή. Όλη την προηγούμενη βδομάδα οι καταιγίδες κρατούσαν τον κόσμο στα σπίτια του πεισμώνοντας τον περισσότερο να κατέβει στις 12. Οι αφίσσες με το ελικόπτερο τον συνέπαιρναν. Η προσμονή ότι κάτι μεγάλο θα συμβεί εκείνη την μέρα καταλάμβανε όλο και περισσότερους.

Μια ισοπεδωμένη κοινωνία αποζητούσε την ενότητα της για να γκρεμίσει τους δυνάστες της. Ακόμη και τα χουλιγκόνια των αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων προχώρησαν σε άτυπες συμφωνίες ενότητας για να δράσουν από κοινού.

Η Παρασκευή 10 Φλεβάρη ήταν ένας μικρός προάγγελος. Ο κόσμος δεν ήταν αρκετός αλλά τον τόνο τον είχαν οι συγκρουσιακοί με την πλήρη ενθάρρυνση και υποστήριξη από τους υπόλοιπους.Όποιος είχε βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα από την χαμηλή συμμετοχή στην 48ωρη απεργία της ΓΣΕΕ διαψεύστηκε οικτρά. Ο κόσμος είχε μάθει από τον Ιούνη να κατεβαίνει τις Κυριακές μόνος του χωρίς να έχει ανάγκη την ΓΣΕΕ και τις απεργίες της.

Και φτάσαμε στην αποφράδα μέρα να κατεβαίνουν στους δρόμους της Ελλάδας πάνω από δυο εκατομμύρια διαδηλωτές για να εκφράσουν την οργή τους στο καθεστώς.Μπορεί το επίκεντρο να ήταν η Αθήνα όμως και οι άλλες πόλεις συμπαραστάθηκαν αξιοθαύμαστα κατεβάζοντας στους δρόμους τους τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της ιστορίας τους.Και εκεί, οι συγκρούσεις και οι ταραχές ήταν αδιάκοπες.Κι έτσι όπως και στην περίπτωση του Δεκέμβρη του 2008 η εξέγερση υπήρξε πανελλαδική.

Κι έτσι έγινε κατορθωτό χωρίς να υπάρχει δολοφονημένος νεκρός που θα γαλβάνιζε τα πάθη, σε προσυμφωνημένη μέρα που δεν ήταν καν γενική απεργία της ΓΣΕΕ να εκφραστεί η μεγαλύτερη εξεγερσιακότητα που έχει εκφραστεί σε οποιαδήποτε μέρα της Ελληνικής Ιστορίας. 

———————————————————————————————————————————————————————

Εδώ τελειώνει το δεύτερο μέρος του κειμένου και θα ακολουθήσει ένα τελευταίο τρίτο μέρος που θα ασχοληθεί πιο συγκεκριμένα με τα υποκείμενα της εξέγερσης, την αντιεξέγερση, την κατάληψη της νομικής και το μετά.

Μετά τις 12 Φλέβαρη είδαμε ένα κύμα καταλήψεων νομαρχιών και δημαρχείων, την αφύπνιση των μαθητών, καθημερινές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας αλλά και την σκλήρυνση της κρατικής τρομοκρατίας με την δημοσιοποίηση φωτογραφιών των συλληφθέντων και τις απειλές για απαγόρευση των διαδηλώσεων όπως και την ωμή καταστολή σε ολιγάριθμες ειρηνικές διαδηλώσεις.

Τα πράγματα είναι στην κόψη τους και ρευστά όσο ποτέ.

Για σήμερα υπάρχει νέα μαθητική διαδήλωση αλλά και η παγκόσμια μέρα αλληλεγγύης στην ελληνική εξέγερση.

Αύριο Κυριακή είναι η πιο κρίσιμη μέρα για το μέλλον αυτής της εξέγερσης.

Εκεί θα φανεί αν το φοβερό ξέσπασμα της προηγούμενης Κυριακής έχει δυνάμεις να συνεχίσει και να κλιμακώσει ή αν ήδη τα καλύτερα είναι πίσω μας.

Την προηγούμενη Κυριακή μάθαμε και ζήσαμε πολλά.

Είδαμε ότι τα τέρατα των ΜΑΤ και η εξουσία που στηρίζουν δεν είναι άτρωτα και ανίκητα.

Αρχίσαμε  να μην νιώθουμε μόνοι σε ένα πλήθος που ενώνεται από τόσο πολλά και να αξιοποιούμε την αριθμητική υπεροχή μας. 

Αντιμετωπίσαμε τα χημικά και την τρομοκρατία τους με μια αποφασιστικότητα που μας ήταν άγνωστη.

Έχουμε ακόμη να μάθουμε και να ζήσουμε πολλά.

Όμως τούτη την Κυριακή πρέπει να δείξουμε αν εμπεδώσαμε αυτά που μάθαμε κι αν είμαστε έτοιμοι για περισσότερα.

Γιατί αυτή η τραπεζική Χούντα χρειάζεται κάτι μεγαλύτερο κι από την 12 Φλεβάρη για να πέσει.

Κι αυτό το μεγαλύτερο πρέπει να στοχεύσει και τα χουντοκάναλα που στα μετόπισθεν βιάζουν τις ψυχές και τις συνειδήσεις των συμπολιτών μας στηρίζοντας ανερυθρίαστα το καθεστώς στις δύσκολες στιγμές του.

http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/