περνούν οι μέρες τόσο γίνεται πιο φανερό ότι αυτό που συνέβη την Κυριακή 12 Φλεβάρη δεν ήταν κάτι συνηθισμένο και απλό.Δεν ήταν μια από τα ίδια.
Στο πρώτο μέρος ασχοληθήκαμε με τα αυτονόητα (γιατί το γεγονός ισοδυναμούσε με εξέγερση) αλλά και με την πρωτοφανή συντονισμένη και ενορχυστρωμένη επιχείρηση παραπληροφόρησης από όλα τα κανάλια ώστε να θαφτεί, να αλλοιωθεί και να συκοφαντηθεί το βίωμα και η πράξη της εξέγερσης.
Στο Δεύτερο μέρος θα ξεκινήσουμε εξηγώντας καλύτερα τον τίτλο του κειμένου.
Γιατί ο Δεκέμβρης συναντά τον Ιούνη
(και γιατί όχι ας πούμε ο Οκτώβρης ωρίμασε-αφού και στις 19-20 Οκτώβρη εκδηλώθηκαν μεγάλα προμηνύματα της 12 Φλεβάρη;) Επέλεξα αυτό τον τίτλο γιατί ενώνει δυο μακροχρόνια κινήματα με το ένα να έχει την εξεγερσιακότητα χωρίς την τρομερή μαζικότητα(Δεκέμβρης 2008) και το άλλο την μαζικότητα χωρίς την τρομερή εξεγερσιακότητα(Ιούνης 2011). Και αυτή η ένωση δεν έγινε στην φαντασία αλλά στους δρόμους της Αθήνας. Εκεί ήταν μαζί -και διακριτά και ενωμένα- και ο κόσμος του Δεκέμβρη και ο κόσμος του Ιούνη.
Εκείνο που είχε αλλάξει είναι ότι ο κόσμος του Ιούνη εμβαπτιζόταν στην εξεγερσιακότητα του Δεκέμβρη.
Θέσαμε στο πρώτο μέρος αρκετά κριτήρια για το τι καθιστά ένα γεγονός εξεγερσιακό. Ας θέσουμε εδώ άλλα δυο συμπληρωματικά και αρκούντως αποκαλυπτικά. Εξέγερση συμβαίνει όταν το πλήθος αντιλαμβάνεται την δύναμη του και αξιοποιεί την αριθμητική του υπεροχή απέναντι στις κατασταλτικές δυνάμεις. Διαφορετικά είναι ένα φοβισμένο πλήθος που τρέχει με το παραμικρό προς τα πίσω και λειτουργεί σαν καταδιωκόμενο κοπάδι όπως έχουμε δει τόσες φορές να γίνεται σε μη εξεγερμένες συγκεντρώσεις.
Εναλλακτικά Εξέγερση γίνεται όταν οι ασφαλίτες του ειρηνικού μαζί με τους αφελείς που τους σιγοντάρουν (έτσι για να αντιστρέψουμε για λίγο την λάσπη που έχουν φάει αναρίθμητοι συγκρουσιακοί διαδηλωτές από τον κάθε δειλό μικροαστό…) δεν νιώθουν και πολύ άνετα να κατηγορήσουν κάποιο που πετάει πετρα ως προβοκάτορα και ασφαλίτη ούτε ακόμη να φωνάξουν “μην πετάτε ρε” γιατί ξέρουν απλά ότι δεν τους παίρνει να το κάνουν. Αλλιώς ειπωμένο: όταν οι συγκρουσιακοί διαδηλωτές έχουν το 100% της υποστήριξης, αλληλεγγύης και σύμπνοιας με τους μη συγκρουσιακούς. Κι άλλωστε μια εξέγερση που ξετυλίγεται σε χρόνο που ένα δευτερόλεπτο φαίνεται λεπτό, ένα λεπτό φαίνεται ώρα και μια ώρα ολόκληρη μέρα, οι ρόλοι των συγκρουσιακών-μη συγκρουσιακών εναλλάσσονται σε πολλούς ανθρώπους.
Και έτσι γίνεται πια φανερός αυτός ο γελοίος μύθος που πάει να περάσει καθεστωτική αριστερά (αλλά και τα καθάρματα της χρυσής αυγής…) ότι τάχα υπήρχαν ειρηνικοί διαδηλωτές που βρίσκονταν σε αντιδιαστολή και αντιπαράθεση με βίαιους. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ! 12 ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ(δηλαδή σε εχθρική αντιπαράθεση με βίαιους διαδηλωτές)
Η σύγκρουση ξεκίνησε πολύ νωρίς και γιατί υπήρχε σχέδιο της εξουσίας να χτυπηθεί νωρίς το Σύνταγμα για να φοβηθεί ο κόσμος και να μην κατέβει αλλά και γιατί υπήρχε αδημονία σύγκρουσης από τον κόσμο που ήδη νωρίτερα από το προβλεπόμενο είχε κατακλύσεις όλους τους δρόμους της Αθήνας και είχε παραταχτεί μπροστά από την μπουρδελοβουλή τους. Ας σημειωθεί ότι όταν ξεκίνησε η σύγκρουση το μπλακ μπλοκ δεν είχε καν εμφανιστεί.Και μόνο από αυτό το γεγονός καταρρέουν πολλοί μύθοι και ψέμματα για τις 12 Φλεβάρη.
Ο κόσμος λοιπόν εξ αρχής κατέβηκε στο Σύνταγμα αποφασισμένος και με άγριες διαθέσεις. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να είχε υπάρξει όλο το γεγονός της Κυριακής.
Όχι ότι δεν υπήρχε κόσμος με πολύ πιο ειρηνικές διαθέσεις και πιο χαλαρός.Αλλά και αυτός στην μεγάλη του πλειοψηφία κατάλαβε ότι εκείνη η μέρα είναι μέρα οργής και αυτός έφαγε τα χιλιάδες χημικά που πετάχτηκαν παντού βρίζοντας πατόκορφα τους μπάτσους. Από την αρχή του γεγονότος τον τόνο τον είχα οι εξεγερμένοι κι ας έλειπαν οι “συνήθεις ύποπτοι”(αυτοί δηλαδή που σε κάθε συγκέντρωση νιώθουν ετοιμότητα σύγκρουσης)
Ήταν λοιπόν εκρηκτικό το μίγμα μεταξύ μιας εξουσίας που ήθελε προληπτικά και πρόωρα να ξεκινήσει την καταστολή και ενός κόσμου που ένιωθε έτοιμος για αυτή την κίνηση και ορεξάτος να αντεπιτεθεί. Και έτσι μανιασμένες συγκρούσεις ξέσπασαν για ώρες κι από νωρίς με 5 κεντρικές εστίες και πολλές άλλες μικρότερες. Το κάστρο τους ήταν περικυκλωμένο από συγκρούσεις στους παράπλευρους δρόμους. Η εμμονή της εξουσία να κρατήσει το Σύνταγμα (απόρροια του τρομερού φόβου της για εισβολή του κόσμου στην βουλή) ώθησε σε φοβερές περιμετρικές συγκρούσεις που γίνονταν για να ξανακαταληφθεί το σύνταγμα από τον κόσμο. Και σε αυτούς τους δρόμους της σύγκρουσης ο κόσμος του Ιούνη πήρε το πνεύμα των δρόμων του Δεκέμβρη.Και του άρεσε!
ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Σεισμός σε ένα ήδη Γκρεμισμένο Πολιτικό Σύστημα (όταν το Σύριζα συναντά το ΚΚΕ και αυτό την Χρυσή Αυγή)
Το πολιτικό σύστημα βρισκόταν σε τροχιά κατάρρευσης. Το πρώτο κόμμα του 2009 το ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει να δείχνει μονοψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Ο άλλος πυλώνας του δικομματισμού η ΝΔ βρισκόταν και αυτή σε διαδικασία φθοράς. Τα ποσοστά των αριστερών κομμάτων ήταν στα ύψη αλλά το ίδιο σε μια άλλη μικρότερη κλίμακα και αυτά της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Η Εξέγερση της 12 Φλεβάρη δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν υπήρχε ένα τέτοιο υπό κατάρρευση πολιτικό σκηνικό. Και με την σειρά του αυτό δεν θα μπορούσε να είχε υπάρξει αν δεν υπήρχε ένα υπό κατάρρευση οικονομικό σκηνικό που είχε αφαιρέσει βίαια και απότομα από τους περισσότερους κάθε αυταπάτη συμβιβασμού, βολέματος και συναλλαγής με το καθεστώς.
Τα δυο κόμματα εξουσίας ενώθηκαν στην πράξη σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατήσουν το ΔΝΤ και την Τρόικα πάνω από τα κεφάλια μας.Μετά από 40 χρόνια διαφθοράς, κοροϊδίας, νεποτισμού και εύκολων υποσχέσων (με τις οποίες κρατούσαν λίγο ή πολύ την πλειοψηφία της κοινωνίας στο άρμα τους) έρχονταν τώρα ενωμένα να επιβάλλουν τον οδοστρωτήρα της τραπεζικής χούντας που λιώνει κάθε μη μεγαλοαστική κοινωνική ομάδα.Οι επιπτώσεις της εξέγερσης για αυτά τα κόμματα είναι συγκεκριμένες.Το ΠΑΣΟΚ θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο αφανισμού ενώ πλέον η λέξη Πασόκος έχει γίνει συνώνυμη με αυτή του φασίστα και εξίσου προσβλητική. Η ΝΔ τραβώντας στις τάξεις της φασιστοειδή σαν τον Άδωνι και τον Βορίδη μεταλλάσσεται σε ένα ακροδεξιό κόμμα τελευταίο στήριγμα του τραπεζικού καθεστώτος. Το κάθαρμα που έχει για αρχηγό απειλείται να γίνει το ίδιο μισητός με τον Παπανδρέου βλέποντας την εμβέλεια του κόμματος του να φθείρεται αδυσώπητα.
Όμως όπως αποδείχτηκε έχουν αρκετούς κρυφούς πολιτικούς συμμάχους που θα τους βοηθήσουν στις κρίσιμες στιγμές τους. Η καθεστωτική αριστερά προχώρησε σε μια άλλη βάρκιζα την ίδια μέρα της θλιβερής επετείου της παλιάς!Είμαστε πλέον συνηθισμένοι και δεν μας προκαλεί εντύπωση.Τα γεγονότα της 20 Οκτώβρη δεν απέχουν μακριά. Όμως ποιος θα το περίμενε ότι η εκδοχή της αριστεράς για τα γεγονότα θα ήταν τόσο ταυτόσημη με αυτή των καναλιών αλλά και αυτή της χρυσής αυγής! Παραθέτω ένα κείμενο που έβαλε ένας σύντροφος κάτω από το πρώτο μέρος του κειμένου μου στην συζήτηση και το οποίο με εκφράζει:
“Κανένας δεν μας τρομοκράτησε κύριε Παφίλη μας…
Το κοινοβουλευτικό κατεστημένο ήταν τρομοκρατημένο και σε βαριά πίεση, έστω και για λίγες ώρες.
Ουσιαστικά, εσείς κύριε Παφίλη μας προσπαθείτε να τρομοκρατήσετε τον Λαό, στέλνοντάς τον σπίτι του, αφού όπως ανερυθρίαστα δηλώνετε, υπάρχει κόσμος που τρομοκρατεί πολίτες.
Γνωστός ο ρόλος του Περισσού σε ότι φεύγει από το κομματικό του μαντρί, πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι είναι και εξεγερσιακό, και μαζικό και πολυσυλλεκτικό, και κατά βάση του αριστερό.
Και αυτό δεν αφορά μόνο τον Παφίλη και το “κ”κε, αλλά το σύνολο σχεδόν της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Το σύνολο σχεδόν, εκτός από μερικές λαμπρές περιπτώσεις, εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, που λιγότερο ή περισσότερο, είπαν τα πράγματα με το όνομά τους.
Και όσες οργανώσεις και κόμματα της ευρύτερης αριστεράς έκαναν το λάθος να θάψουν κάτω από τις στάχτες των πυρπολυμμένων κτιρίων, την μεγαλειώδη έκρηξη της ελληνικής κοινωνίας, εκτίθενται απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιζόμενων ανθρώπων που είδαν ζωντανά και όχι μέσα από παραμορφωτικούς κομματικούς καθρέφτες που αναπαριστούν την πραγματικότητα.
Είναι τρομερό αυτό που συνέβη το βράδυ της Kυριακής:
Ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα όλα τα μέσα της ευρύτερη αριστεράς (και εξωκοινοβουλευτικής), είχαν κύρια καμπάνια με τον ένα ή άλλο τρόπο, για κυρίαρχο λαό, λαοθάλασσες, ανυπακοή, ποτάμι που θα τους πνίξει, και άλλα πολλά “επαναστατικά”, όταν αυτό συνέβη, σαν γνήσιοι δηλωσίες έσπευσαν να αποτινάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά της αντισυστημικής λαϊκής αντιβίας, όπου το ποσοστό που γυρνάει πίσω και για λίγες ώρες, είναι πολύ μικρό απειροελάχιστο, απέναντι στους διαχειριστές της απόλυτης βίας: ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ. ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΗΣ.
Η καθεστωτική αριστερά θα μπορούσε να σηκωθεί να φύγει από το άντρο των γκάνκστερς και να προκαλέσει εκλογές, και πάντως να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να μην περάσουν τα νέα μέτρα.
Πεδίον δόξης λαμπρό θα έλεγε κάποιος για την αριστερά σήμερα μέσα στο νέο κύκλο κρίσης του καπιταλισμού.
Αλλά όχι. Αυτή η αριστερά είναι κατώτερη των περιστάσεων και έχει φτάσει σε σημείο να εξαφανίσει πληροφοριακά την εξέγερση της Κυριακής. Να εξαφανίσει σαν πραγματικότητα, τις πολύωρες συγκρούσεις από χιλιάδες κόσμου, τόσο στην “πρώτη” γραμμή της μάχης με τους πραίτορες του καθεστώτος, όσο και στα “μετόπισθεν”, που η οργή για την λεηλασία της ζωής μας περίσσευε…
Τα κόμματα της αριστερά, και οπωσδήποτε της καθεστωτικής, κούνησαν δηλώσεις μετάνοιας απέναντι στην εξέγερση, χωρίς μάλιστα να τους το ζητήσει κανείς. Κάτω από μερικά κάρβουνα αποκάλυψαν τον φυσικό τους ρόλο: να στηρίξουν με κάθε τρόπο το αστικό καθεστώς που υποτίθεται αντιπαλεύουν.
Δηλώσεις νομιμοφροσύνης απέναντι στις ορδές του κεφαλαίου, που διαπράττει πολύμηνες φρικαλεότητες πάνω στα πιο αδύναμα μέλη μιας κοινωνίας, επιχειρώντας την βίαιη προλεταριοποίηση μεγάλων τμημάτων της.
Η ευκαιρία για κάποιους υπήρξε, και η ιστορία έκλεισε πονηρά το ματάκι της…
Αυτοί επέλεξαν να φορέσουν τα γυαλιά του τυφλού και να ανακρούσουν πρύμνα.
Και άλλες ιστορικές ευκαιρίες θα δοθούν, αλλά το μήνυμα από, υποτίθεται φίλιες δυνάμεις, το έχουμε πάρει καλά: “ανατροπή” και κούφια λόγια στο εσωτερικό, πλάτη στην αστική νομιμότητα και τους λακέδες της στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Είναι πολλά τα ψηφαλάκια Άρη. Ή μήπως δεν είναι μετά απ’ όλα αυτά; Και σας πάρει και σας σηκώσει όλους μαζί, σαν τις δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος…
υγ1: και ο μικρός “μάο” Αλέξης, δεν πήγε πίσω, απλώς αυτός ο καψερός φρόντισε νωρίς νωρίς να την κάνει προς τα δεξιά μετά τον Δεκέμβρη του ΄08. Όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι. Και ο Αλέξης δεν είναι για μεγάλες συγκινήσεις. Που να τρέχεις τώρα να ρίχνεις το σάπιο αστικό σύστημα. Θα ωριμάσει και θα πέσει μόνο του σκέφθηκε. Σατανικό…
υγ2: Για τον δεκανικοΚουβέλη τίποτα. Ενός λεπτού σιγή…”
Αν όμως η αριστερά έδειξε πάλι πόσο νομοταγής είναι απέναντι στο καθεστώς και πόσο συκοφαντική απέναντι στους εξεγερμένους και αυτό θα το πληρώσει πολλαπλά, η καμπάνα χτυπά ακόμη πιο άσχημα για το άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος, τους ναζί της χρυσής αυγής.
Η Αρχή του Τέλους για την Χρυσή Αυγή.
Πολλοί είχαν προβληματιστεί και ανησυχήσει για την άνοδο της χρυσής αυγής. Προσωπικά όχι και τόσο. Ήταν και εξηγήσιμη και αναμενόμενη μετά από την διάλυση του πολιτικού σκηνικού, την μετεωρική άνοδο της αριστεράς και τα ρεζιλίκια του Καρατζαφέρη.
Η Χρυσή Αυγή ακολούθησε και αυτή την γραμμή των καναλαρχών ταυτιζόμενη πλήρως με τις εστιάσεις και τις ερμηνείες τους. Η διαφορά από όλους τους άλλους είναι ότι ξεπέρασε σε χυδαιότητα και ποταπότητα ακόμη και τους καναλάρχες. Βρήκε ευκαιρία να ξεράσει τον ρατσισμό της για τους εξεγερμένους που δεν έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή έχουν άλλη υπηκοότητα, απέδωσε όλες τις καταστροφές και τα πλιάτσικα σε αυτούς ενώ κάλυψε πλήρως τους μπάτσους και την τρομοκρατία τους γράφοντας ότι προκλήθηκαν αναίτια από στημένους!
Όχι μόνο δέχτηκαν τα παραμύθια των τηλεφύρερ για ορμητήριο της νομικής αλλά έγιναν και οι πιο χυδαίοι και βρωμεροί αρνητές της εξέγερσης και του δίκιου της. Δεν ήξερες αν ήταν αυτοί που έδιναν γραμμή στα κανάλια ή αν τα κανάλια έδιναν γραμμή σε αυτούς.
Κι έτσι το σύνθημα Μπάτσοι ΤιΒι Νεοναζί όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί απέκτησε νέο βάθος και επικαιρότητα. Η Χρυσή Αυγή παρά την φαινομενική της άνοδο βρίσκεται τώρα πιο εκτεθιμένη σε συντριβή από όλες τις πολιτικές ομάδες.
Η συμμορία που είναι περήφανη για την σβάστιγκα και της οποίας ο αρχηγός χαιρετά ναζιστικά στο δημοτικό συμβούλιο της πρωτεύουσας, αυτοί που προσκυνούν τους προηγούμενους γερμανοτσολιάδες, θα δεχτεί μοιραία την οργή της εξέγερσης στα επόμενα βήματα της. Τα γραφεία της είναι το ίδιο και περισσότερο θεμιτός στόχος της εξέγερσης όπως και τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ.
Κι άλλωστε καμιά νέα κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει με ναζιστικές ομάδες μίσους και με φύρερς σαν τον Μιχαλιολάκο.Ανήκουν εδώ και δεκαετίες στα σκουπίδια της Ιστορίας και εκεί θα γυρίσουν αμετάκλητα. Το όλοι μαζί να φύγουν οι Ναζί αφορά και αυτούς ή μάλλον αφορά αυτούς πρώτιστα…
Αναπόφευκτη άνοδος της Αναρχίας
Το πολιτικό ρεύμα που αναμένεται να δυναμώσει ταχύτατα μετά την 12 ΦΛεβάρη είναι αυτό των αναρχικών. Ακριβώς για αυτό έχει τεράστια σημασία τι εννοεί ο καθένας στο εξής αυτοπροσδιορίζοντας τον εαυτό του σαν αναρχικό καθώς μεγαλώνει ο κίνδυνος να γεμίσει αυτός ο χώρος με άτομα που στην πραγματικότητα δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα βαθύτερα ιδεώδη της αναρχίας.
Ο χώρος της αναρχίας φιλοξενεί τα πιο διαφορετικά ρεύματα σκέψης σε ζητήματα βίας, τακτικής, έμφασης στο προσωπικό ή στο συλλογικό, τελικών και ενδιάμεσων στόχων όπως και τις πιο διαφορετικές νοοτροπίες, συμπεριφορές και τρόπους σκέψεις. Το συνολικό δυνάμωμα του χώρου, καθώς ο πυρηνας των αρχών του είναι η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η ατομική ευθύνη και η ελευθερία με την αυτογνωσία, είναι ελπιδοφόρο και υποσχόμενο.
Αν ο Δεκέμβρης έκανε την αναρχία μαζικό πολιτικό ρεύμα και ο Ιούνης την αποδαιμονοποίησε προσπαθώντας να εφαρμόσει κάποιες αρχές της στην πράξη, ο Φλεβάρης μπορεί να την καταστήσει εως και πειστική εναλλακτική πρόταση διεθνούς εμβέλειας. Η ανιδιοτέλεια των αναρχικών και η περιφρόνηση τους για αξιώματα και ψήφους αντιπροσώπευσης τούς κάνει να είναι στις σημερινές συνθήκες πιο ελκυστικοί από ποτέ.
Η συνολική ικανότητα των αναρχικών να προσφέρουν χειροπιαστή αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη μαζί με την αποφυγή ιδεοληψιών που διχάζουν τον κόσμο θα κρίνει το μέλλον τους. Στενοκεφαλιές, δογματισμοί, παραγοντισμοί, τραμπούκικες συμπεριφορές σε πολιτικούς αντιπάλους τους που δεν είναι φασίστες και άλλα συναφή απλά θα μειώσουν την δυνητική εμβέλεια τους και θα στρέψουν τον κόσμο σε μεταπολιτικά ρεύματα που αρνούνται κάθε πολιτικό λόγο ακόμη και αυτό της αναρχίας.
Mετά την εξέγερση της Κυριακής περισσότερος κόσμος από ποτέ είναι πολιτικά άστεγος αλλά και περισσότερος κόσμος από ποτέ είναι αποφασισμένος να στηριχτεί στις δυνάμεις του για να ανατρέψει αυτό το καθεστώς.
Οι συνελεύσεις στις γειτονιές καλύπτουν ακόμη ένα μικρό κομμάτι αυτού του κόσμου και η ελπίδα βρίσκεται να καλύψουν πολύ περισσότερο.
Διεθνείς επιπτώσεις.(ο κόσμος ενθουσιάζεται με την Ελληνική Εξέγερση βλέποντας την σαν την πρώτη σοβαρή εξέγερση κατά των τραπεζιτών στον δυτικό κόσμο)
Yπάρχουν δυο ακόμη κριτήρια που ως τώρα δεν αγγίξαμε και που είναι αποφασιστικά για να χαρακτηριστεί ένα γεγονός ως αυθεντικά εξεγερσιακό.
Το ένα είναι να συμμετέχουν σε αυτό και ντόπιοι και μετανάστες δίνοντας οικουμενική διάσταση και αντιφασιστικό στίγμα στο χαρακτήρα του γεγονότος. Αυτό έγινε και στην εξέγερση του Δεκέμβρη και στην εξέγερση της 12 Φλεβάρη όπως μαρτυρούν οι πολλές συλλήψεις ανθρώπων από Παλαιστίνη, Αλβανία, Αλγερία κλπ http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1378405
Το άλλο είναι ο διεθνής αντίκτυπος και η διεθνής αλληλεγγύη που εμπνέει.
Κάθε γνήσια εξέγερση σε μια χώρα δημιουργεί κινήσεις αλληλεγγύης αλλά και έμπνευση στους καταπιεσμένους λαούς των άλλων χωρών.
Το είδαμε να συμβαίνει στις αραβικές εξεγέρσεις και τώρα είναι σειρά της ελληνικής εξέγερσης να το κάνει.
Η πρωτοβουλία για μια παγκόσμια διαδήλωση συμπαράστασης του ελληνικού αγώνα το Σάββατο ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς από άλλες ανάλογες διαδηλώσεις που έγιναν σε Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο και αλλού.Η ταχύτητα με την οποία οργάνωθηκαν τέτοιες κινητοποιήσεις και η συχνότητα τους είναι ένας σίγουρος δείκτης για την βαθιά εντύπωση που έκανε ο ξεσηκωμός της Κυριακής στο εξωτερικό. Αν εδώ κάποιοι ακόμη αμφιβάλλουν για τον αν την Κυριακή έγινε εξέγερση, τέτοιες αμφιβολίες δεν φαίνεται να έχουν οι άνθρωποι που ζουν εκτός ελλάδας και είδαν τα γεγονότα από μακριά.
Τα βίντεο του youtube που έδειχναν στιγμιότυπα από τα γεγονότα ήταν γεμάτα με μηνύματα αλληλεγγύης από όλο τον κόσμο.Ξεχώριζαν σε ποσότητα τα μηνύματα αλληλεγγύης από την Αίγυπτο, λογικό αν σκεφτούμε ότι ένας εξεγερμένος λαός αγαλλιάζει όταν βρίσκει ομότιμα εξεγερμένα του αδέρφια.Όμως περισσότερο εντύπωση έκαναν κάποια μηνύματα που έρχονταν από ανθρώπους που ζουν σε δυτικές χώρες.Αυτά τόνιζαν το καινοτόμο και το διαφορετικό αυτής της εξέγερσης σε σχέση με αυτές των αραβικών χωρών. Δεν ήταν μια εξέγερση κατά αιωνιόβιων δικτατόρων αλλά μια εξέγερση κατά των τραπεζιτών και των εντολοδόχων τους. Μια εξέγερση που αφορά τον δυτικό κόσμο πολύ πιο καίρια από τις αραβικές εξεγέρσεις που ίσως προαναγγέλει μια ευρύτερη δυτική εξέγερση νέου τύπου κατά των τραπεζών και του κίβδηλου χρηματιστηριακού συστήματος. Όπως το έθεσε ένας USA Αμερικάνος:”Η Ελλάδα και η Εξέγερση της είναι η αρχή του μεγάλου ξεσηκωμού της δύσης κατά των μη εκλεγμένων τραπεζιτών της και του 1% που έχει τον τεράστιο πλούτο.Είναι η Τυνησία του δυτικού κόσμου“
Κι έτσι εξηγείται ο φόβος των ευρωτεχνοκρατών μετά την Κυριακή και οι αναπάντεχες δηλώσεις τους να μην παρατραβήξουμε το σχοινί με την Ελλάδα.(Ειδικά των Ιταλών που τρέμουν για αντίστοιχα γεγονότα στην χώρα τους…)
Τα μάτια είναι στραμμένα στην Ελλάδα και όλος ο κόσμος περιμένει την συνέχεια. Η Κυριακή που έρχεται θα δείξει αν τα γεγονότα της προηγούμενης βδομάδας θα έχουν την συνέχεια που τους αξίζει.Υπό τις δεδομένες αντικειμενικές συνθήκες θα ήταν ολέθριο να μην την έχουν…
Αντικειμενικές συνθήκες που γέννησαν την εξέγερση.(και γιατί αυτή η εξέγερση μπόρεσε να ξεσπάσει σε προσυμφωνημένη ημερομηνία χωρίς να είχε υπάρξει δολοφονημένος αγωνιστής από τους μπάτσους)
Την Κυριακή 12 Φλεβάρη καταρρίφθηκαν δυο μύθοι.
Ο ένας έλεγε ότι για να ξεσπάσει εξέγερση σε τούτο το μέρος θα πρέπει να έχει προηγηθεί κρατική δολοφονία αλά Γρηγορόπουλου.
Ο άλλος έλεγε ότι καμιά εξέγερση δεν μπορεί να ξεσπάσει σε προσυμφωνημένη ημερομηνία.
Πώς μπόρεσε να γίνει κατορθωτό αυτό;
Η απάντηση βρίσκεται στην υπερωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών. Την ονομάζω υπερωρίμανση γιατί για καιρό τώρα προσδοκούσαμε ένα τεράστιο κοινωνικό ξέσπασμα χωρίς αυτό να έρχεται.
Ξέρουμε ότι σε αυτή την χώρα εδώ και δυο χρόνια γίνεται ένα επαχθές κοινωνικό πείραμα.
Στο όνομα ενός χρέους που έχει πληρωθεί πολλαπλά εξαπολύθηκε μια ασταμάτητη επίθεση που συνδυαστικά ανέβασε τις τιμές των βασικών αγαθών, μείωσε τους μισθούς, έφερε χαράτσια, εκτόξευσε την ανεργία, διέλυσε τις κοινωνικές υπηρεσίες και κατάργησε τα εργασιακά δικαιώματα. Μια λαίλαπα που δεν άφησε τίποτα όρθιο και που κάθε νέο κύμα της ήταν χειρότερο από το προηγούμενο.
Στο διάστημα αυτό έγιναν αρκετές γενικές απεργίες και ακόμη περισσότερες κλαδικές, γεννήθηκε το κίνημα των πλατειών και εμφανίστηκαν πολλές πρωτοβουλίες αντίστασης, όμως και μέχρι τις 12 Φλεβάρη το επίπεδο αντίστασης φαινόταν να είναι αρκετά χαμηλότερο από αυτό που άρμοζε στο επίπεδο της επίθεσης.
Ο χρόνος περνούσε, η πίκρα και η αγανάκτηση συσσωρεύονταν και ακόμη περισσότερο η απόγνωση και η απελπισία.Ακούγαμε για τις αυτοκτονίες που όλο και αυξάνονταν, για το ρεύμα μετανάστευσης προς το εξωτερικό που όλο και μεγάλωνε, ακόμη και για αυτοπυρπολήσεις συνανθρώπων μας σε ένα τοπίο που οι οικονομικά κατεστραμμένοι, οι άστεγοι και οι άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια πλήθαιναν μέρα με την μέρα.
Μεταξύ 25 Μάη και 30 Ιούλη 2011 έγινε η μεγαλύτερη προσπάθεια από τον κόσμο να αμφισβητήσει και να αντισταθεί στο καθεστώς ειρηνικά. Η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας καταλήφθηκε και μαζί με αυτή όλες οι μεγάλες πλατείες των μεγάλων ελληνικών πόλεων. Στήθηκαν υποδομές αυτοοργάνωσης και άρχισε το μεγάλο πείραμα της άμεσης δημοκρατίας με λαϊκές συνελεύσεις στις οποίες ο καθένας μπορούσε να πάρει τον λόγο και να εκφραστεί. Οι κινητοποιήσεις έφτασαν να συσπειρώσουν εκατομμύρια κόσμο μακριά από κομματικά μαντριά.Άνθρωποι γνωρίστηκαν μεταξύ τους, έμαθαν να συζητάνε και να επιχειρηματολογούν, να βρίσκουν τα κοινά τους και να κατεβαίνουν κάθε μέρα στον δρόμο. Όμως πρακτικά το αποτέλεσμα ήταν μια τρύπα στο νερό. Το καθεστώς όντας αδιάφορο για το τι θέλει και ζητά η πλειοψηφία και όντας σε υπηρεσία να προωθήσει τα τραπεζίτικα συμφέροντα όχι μόνο αγνόησε την φωνή της πλειοψηφίας αλλά και την κατέστειλε. 4 το πρωί στις 30 Ιούλη έστειλε τις δυνάμεις του για να ξεσκίσουν αυτό που κάποτε ήταν η κατάλψη του Συντάγματος απαγορεύοντας ακόμη και την ανάρτηση πανό στην πλατεία.Και τότε σε πολύ κόσμο καταδείχτηκε ότι ο ειρηνικός τρόπος διαμαρτυρίας είναι καταδικασμένος στην ατίμωση και στην ολοκληρωτική καταστολή.
Ο δρόμος για τις 12 Φλεβάρη είχε ανοίξει διάπλατα. Αυτό το ομολόγησαν και οι ίδιοι οι μπάτσοι όταν στην αναφορά τους για επερχόμενη εξέγερση σημείωσαν ότι το ξερίζωμα το κινήματος των αγανακτισμένων άφησε την κοινωνία χωρίς βαλβίδες εκτόνωσης και απορρόφησης της δυσαρέσκειας. Ενδιάμεσος σταθμός στάθηκαν τα γεγονότα στις 19-20 Οκτώβρη με διπλό τρόπο.Στις 19 φάνηκε ένα τεράστιο κομμάτι κόσμου που ενώ δεν συμμετείχε στις συγκρούσεις έδειξε ανοχή και ενθάρρυνση στους συγκρουόμενους.Στις 20 φάνηκε ότι ούτε το ΚΚΕ ούτε κανείς άλλος είναι καλοδεχούμενος σαν προστάτης της βουλής από την οργή του κόσμου.
Kαι έξω από αυτά, η κοινωνική εξαθλίωση σε καλπασμό… Η ανεργία επίσημα να φτάνει σε απίστευτα νούμερα, τα μικρά μαγαζιά να εξαφανίζονται, ο κόσμος να παραμιλά στους δρόμους…
Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που έφερε έναν μη εκλεγμένο από τον λαό τραπεζίτη στην θέση του πρωθυπουργού με την υποστήριξη της δεξιάς και των φασισταριών του ΛΑ.Ο.Σ, έδωσε μια νέα πίστωση χρόνου σε ένα καθεστώς που φαινόταν να έχει φάει τα ψωμιά του.Ο εφιάλτης φαινόταν τώρα να μην έχει τέλος και να στηρίζεται σε μια κομματική συναίνεση που δεν είχε προηγούμενο.
Πέρασαν μήνες χωρίς καμιά σοβαρή αντίσταση εκτός από χώρους όπως αυτούς της χαλυβουργίας και των μέσων ενημέρωσης που αυτόνομα είχαν ξεκινήσει τους δικούς τους αγώνες.
Και φτάσαμε στον Φλεβάρη και στην ασυνήθιστη κακοκαιρία του όταν αναγγέλθηκε το νέο μνημόνιο σε μια κοινωνία που είχε ήδη μαραζώσει από την θλίψη και την απογοήτευση.
Κι ήταν τότε που τα υπόγεια ρεύματα της εξέγερσης άρχισαν να κοχλάζουν με μια δύναμη πρωτόφαντη και αστείρευτη.
Η 12 Φλεβάρη έγινε ημερομηνία στόχος για όλο τον κόσμο κι όλος ο κόσμος άρχισε να μιλά για αυτή. Όλη την προηγούμενη βδομάδα οι καταιγίδες κρατούσαν τον κόσμο στα σπίτια του πεισμώνοντας τον περισσότερο να κατέβει στις 12. Οι αφίσσες με το ελικόπτερο τον συνέπαιρναν. Η προσμονή ότι κάτι μεγάλο θα συμβεί εκείνη την μέρα καταλάμβανε όλο και περισσότερους.
Μια ισοπεδωμένη κοινωνία αποζητούσε την ενότητα της για να γκρεμίσει τους δυνάστες της. Ακόμη και τα χουλιγκόνια των αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων προχώρησαν σε άτυπες συμφωνίες ενότητας για να δράσουν από κοινού.
Η Παρασκευή 10 Φλεβάρη ήταν ένας μικρός προάγγελος. Ο κόσμος δεν ήταν αρκετός αλλά τον τόνο τον είχαν οι συγκρουσιακοί με την πλήρη ενθάρρυνση και υποστήριξη από τους υπόλοιπους.Όποιος είχε βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα από την χαμηλή συμμετοχή στην 48ωρη απεργία της ΓΣΕΕ διαψεύστηκε οικτρά. Ο κόσμος είχε μάθει από τον Ιούνη να κατεβαίνει τις Κυριακές μόνος του χωρίς να έχει ανάγκη την ΓΣΕΕ και τις απεργίες της.
Και φτάσαμε στην αποφράδα μέρα να κατεβαίνουν στους δρόμους της Ελλάδας πάνω από δυο εκατομμύρια διαδηλωτές για να εκφράσουν την οργή τους στο καθεστώς.Μπορεί το επίκεντρο να ήταν η Αθήνα όμως και οι άλλες πόλεις συμπαραστάθηκαν αξιοθαύμαστα κατεβάζοντας στους δρόμους τους τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της ιστορίας τους.Και εκεί, οι συγκρούσεις και οι ταραχές ήταν αδιάκοπες.Κι έτσι όπως και στην περίπτωση του Δεκέμβρη του 2008 η εξέγερση υπήρξε πανελλαδική.
Κι έτσι έγινε κατορθωτό χωρίς να υπάρχει δολοφονημένος νεκρός που θα γαλβάνιζε τα πάθη, σε προσυμφωνημένη μέρα που δεν ήταν καν γενική απεργία της ΓΣΕΕ να εκφραστεί η μεγαλύτερη εξεγερσιακότητα που έχει εκφραστεί σε οποιαδήποτε μέρα της Ελληνικής Ιστορίας.
———————————————————————————————————————————————————————
Εδώ τελειώνει το δεύτερο μέρος του κειμένου και θα ακολουθήσει ένα τελευταίο τρίτο μέρος που θα ασχοληθεί πιο συγκεκριμένα με τα υποκείμενα της εξέγερσης, την αντιεξέγερση, την κατάληψη της νομικής και το μετά.
Μετά τις 12 Φλέβαρη είδαμε ένα κύμα καταλήψεων νομαρχιών και δημαρχείων, την αφύπνιση των μαθητών, καθημερινές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας αλλά και την σκλήρυνση της κρατικής τρομοκρατίας με την δημοσιοποίηση φωτογραφιών των συλληφθέντων και τις απειλές για απαγόρευση των διαδηλώσεων όπως και την ωμή καταστολή σε ολιγάριθμες ειρηνικές διαδηλώσεις.
Τα πράγματα είναι στην κόψη τους και ρευστά όσο ποτέ.
Για σήμερα υπάρχει νέα μαθητική διαδήλωση αλλά και η παγκόσμια μέρα αλληλεγγύης στην ελληνική εξέγερση.
Αύριο Κυριακή είναι η πιο κρίσιμη μέρα για το μέλλον αυτής της εξέγερσης.
Εκεί θα φανεί αν το φοβερό ξέσπασμα της προηγούμενης Κυριακής έχει δυνάμεις να συνεχίσει και να κλιμακώσει ή αν ήδη τα καλύτερα είναι πίσω μας.
Την προηγούμενη Κυριακή μάθαμε και ζήσαμε πολλά.
Είδαμε ότι τα τέρατα των ΜΑΤ και η εξουσία που στηρίζουν δεν είναι άτρωτα και ανίκητα.
Αρχίσαμε να μην νιώθουμε μόνοι σε ένα πλήθος που ενώνεται από τόσο πολλά και να αξιοποιούμε την αριθμητική υπεροχή μας.
Αντιμετωπίσαμε τα χημικά και την τρομοκρατία τους με μια αποφασιστικότητα που μας ήταν άγνωστη.
Έχουμε ακόμη να μάθουμε και να ζήσουμε πολλά.
Όμως τούτη την Κυριακή πρέπει να δείξουμε αν εμπεδώσαμε αυτά που μάθαμε κι αν είμαστε έτοιμοι για περισσότερα.
Γιατί αυτή η τραπεζική Χούντα χρειάζεται κάτι μεγαλύτερο κι από την 12 Φλεβάρη για να πέσει.
Κι αυτό το μεγαλύτερο πρέπει να στοχεύσει και τα χουντοκάναλα που στα μετόπισθεν βιάζουν τις ψυχές και τις συνειδήσεις των συμπολιτών μας στηρίζοντας ανερυθρίαστα το καθεστώς στις δύσκολες στιγμές του.
http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/
