ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ
Η απεργία του 1886 των εργατών του Σικάγο για τα βασικά εργασιακά δικαιώματα και την διεκδίκηση της 8ωρης εργασίας, είναι ένα από τα σημαντικότερα ορόσημα στην ιστορία των κοινωνικών ταξικών αγώνων. Σε αυτήν συμμετείχαν 600.000 συνολικά στην χώρα και 80.000 στο Σικάγο. Η καταστολή του κράτους ήταν αμείλικτη, πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση εκείνη την ημέρα και καταδικάζοντας με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς στοιχεία σε θάνατο πέντε αναρχικούς που είχαν πρωτοστατήσει στους αγώνες των τελευταίων χρόνων. Από τους αλλεπάλληλους πυροβολισμούς των αστυνομικών υπήρχαν και αρκετοί τραυματίες. Το μήνυμα της εξέγερσης παραμένει ζωντανό όλα αυτά τα χρόνια καθώς η ταξική καταπίεση και εκμετάλλευση συνεχίζει να υφίσταται. Οι αγώνες και οι κοινωνικές-ταξικές συγκρούσεις όμως, πάντα θα τροφοδοτούνται με λύσσα, απο τις υψωμένες γροθιές των εργατών/ιών της πρωτομαγιάς του 86.
Διανύοντας μια εποχή πολύπλευρης κρίσης, η πανδημία και κατά συνέπεια ο COVID-19 έδειξε ότι όσο υπάρχει καπιταλισμός, τα κέρδη της άρχουσας τάξης υπερτερούν των ανθρώπινων ζωών. Η πανδημία, η οποία έχει σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, έχει αποκαλύψει δομικά ελαττώματα στα συστήματα υγείας, καθώς στις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες η υγεία δεν θεωρείται ως απαραίτητο κοινωνικό αγαθό, αντιθέτως θυσιάζεται στο βωμό του κράτους, ιδιωτικοποιώντας την, υπο το πρόσχημα οτι αποτελεί λύση στο πρόβλημα. Σε όλη την Ελλάδα, ο αστικός πολιτικός κόσμος είναι ο μόνος υπεύθυνος για τη διάλυση του συστήματος υγείας καθώς οι διαδοχικές κυβερνήσεις το διαλύουν για να χρηματοδοτήσουν το ληστρικό χρέος και τα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ.
Η υπάρχουσα οικονομική κρίση οξύνεται και απο τον πόλεμο στην Ουκρανία, επιδεινώνοντας ακόμα περισσότερο τη θέση των χαμηλότερων τάξεων. Η ραγδαία αύξηση των τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης, ενοίκια, καύσιμα καθώς και στην ενέργεια (που πλέον αποτελεί αγαθό πολυτελείας), αλλά ακόμα και τα εισιτήρια των μετακινήσεων, μας οδηγούν σε μια ζωή δίχως αξιοπρέπεια για την βασική επιβίωση. Η ενεργειακή κρίση και οι πληθωριστικές πιέσεις που δεχόμαστε είναι προφανώς αποτελέσματα μιας κατάστασης που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα λόγω συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αποτέλεσμα αυτού αποτελεί η δυσκολία της τάξης μας να έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες που καλύπτουν τις βασικές ανάγκες, όπως η παροχή ρεύματος και στέγης.
Όλο αυτό πλαισιώνετε και δυσκολεύει με την εδραίωση του νέου αντεργατικού νομοσχεδίου. Ο νόμος Χατζηδάκη προωθεί την αύξηση των υπερωριών από 120 σε 150 τον χρόνο, και επί της ουσίας με το πρόσχημα της ευελιξίας θεσμοθετεί – δικαιολογεί το 10ωρο, καθώς οι υπερωρίες ‘’συμψηφίζονται’’ με τα ρεπό και τα μειωμένα ωράρια σε βάθος εξαμήνου Το νομοσχέδιο αυτό επιτίθεται στους αγώνες των εργαζομένων και στον συνδικαλισμό «των από κάτω». Προσδιορίζει τις απεργίες ως ψυχολογική βία κατά των εργοδοτών, ποινικοποιώντας τα μέσα του αγώνα, όπως μπλόκα εργοστασίων, περιφρούρηση και παρεμβάσεις στις εισόδους των χώρων εργασίας, παρέχοντας στην αστυνομία την εξουσία έτσι ώστε να μπορεί άμεσα να παρέμβει. Ταυτόχρονα, απαιτεί το «φακέλωμα» όσων αγωνίζονται, προωθώντας ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, μητρώα συνδικαλιστών και γενικές συνελεύσεις εξ αποστάσεως, ενω ανεβάζει στο 40% το όριο του ποσοστού εργαζόμενων ασφαλείας εν μέσω απεργιών, στον δημόσιο τομέα και στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (λιμάνια,ενέργεια, συγκοινωνίες κλπ) . Η ποινικοποίηση των απεργιών και της συνδικαλιστικής δράσης έρχεται σε μια στιγμή που το κράτος οξύνει την καταστολή, διασπείροντας εκατομμύρια ευρώ στην αστυνομία και στα ΜΜΕ σε μια προσπάθεια να φιμώσει τα κοινωνικά αιτήματα.
Όταν η κοινή γνώμη και τα φιλοκυβερνητικά μέσα εστιάζουν στη “δήθεν” ψυχολογική βία που ασκείται στους εργοδότες, ξεχνούν να αναφέρουν τη συστηματική ψυχολογική και σωματική κακοποίηση των εργαζομένων. Ο εργαζόμενος υποβάλλεται σε ένα καθεστώς εξουθενωτικής εργασίας με καύσωνα ή χιόνια και εξαντλητικά ωράρια, με συστηματική βία πάνω στη ψυχή και τη σάρκα του με αποκορύφωμα τα σωρηδόν περιστατικά ξυλοδαρμού και τραμπουκισμού εργαζομένων από τους εργοδότες τους. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί και η περσινή υπόθεση του διανομέα εδώ στον Βόλο, που ενώ τραυματίστηκε εν’ ώρα εργασίας, το αφεντικό αρνείται να το αναγνωρίζει ως εργατικό ατύχημα και προχωράει σε τραμπουκισμούς και μηνύσεις.
Από την εκδικητική απόλυση ταχυμεταφορέα της Γενικής Ταχυδρομικής στην Αθήνα, τους αλλεπάλληλους θανάτους οδηγών delivery, μέχρι τα πιο πρόσφατα περιστατικά με τους νεκρούς εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ και COSCO, καθώς και το εργατικό ατύχημα στη χαλυβουργία Βόλου πριν δέκα μέρες, βλέπουμε ότι το μόνο εργαλείο στα χέρια μας είναι οι αγώνες μας καθώς το κράτος υφίσταται μόνο για τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. Οι απειλές στους χώρους εργασίας, οι παρενοχλήσεις, οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι καθημερινά, η ψυχολογική βία που τους επιβάλλεται υπενθυμίζουν τη συστημικά εδραιωμένη αναλωσιμότητά μας. Ωστόσο, ακόμα και σε μια τέτοια περίοδο κρίσεων και ισχυρής καταστολής, άνθρωποι γύρω μας αντιδρούν, διεκδικούν και δεν υποκύπτουν σε απειλές. Νέοι και παλιοί εργασιακοί αγώνες βρίσκονται σε εξέλιξη. Οι εργαζόμενοι των Cosco, ΛΑΡΚΟ, Motor Oil, e-food και αλλού, δεν κάθονται περιμένοντας τη σειρά τους σε ένα επόμενο εργατικό ατύχημα όπως και οι υγειονομικοί δεν αρκέστηκαν στο καθεστωτικό χειροκρότημα. Οργανώνονται, δικτυώνονται και παλεύουν ενάντια στην υποβάθμιση των εργασιακών τους συνθηκών. Σπάνε έτσι την φίμωση που δέχονται απο τα ΜΜΕ και καταφέρνουν να συνδέσουν τον αγώνας τους με διάφορα κοινωνικά κομμάτια, αναδεικνύοντας το μεγαλείο και την δυναμική της αλληλεγγύης..
Η υποτιθέμενη αύξηση του κατώτατου μισθού μέσα σε μια περίοδο γιγάντωσης του πληθωρισμού και της ακρίβειας κάνει φανερή την κυβερνητική πολιτική φιλοδωρήματος στον δρόμο για τις επερχόμενες κάλπες. Οι αγώνες όμως δεν καταστέλλονται ούτε και το πνεύμα μας, γνωρίζουμε καλά πως τίποτα δεν κερδήθηκε με μια απλωμένη παλάμη, η πολύμορφη και συλλογική αντίσταση στην καπιταλιστική επέλαση που βιώνουμε, είναι η μόνη που μπορεί να ανοίξει περάσματα.
Αν δεν οργανωθούμε οριζόντια και αντιεραρχικά σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργασιακό χώρο με σωματεία βάσης, και σε κάθε έκφανση και τομέα της ζωής μας, τότε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν δεν δράσουμε πολύμορφα απέναντι στους γδάρτες των ονείρων μας, δεν θα βρεθεί κανένας άλλος να το κάνει για εμάς. Αυτό το σύστημα μας πνίγει στο ψέμα, το αίμα, το δακρυγόνο την φτώχεια και την βία, ας δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την ανατροπή του. Η ιδιώτευση, η απάθεια, η ανάθεση και η εκ του ασφαλούς αντίσταση των σόσιαλ μίντια προσωρινά μπορεί να προσφέρουν ασφάλεια και μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά, όμως η ιστορία έχει δείξει πολλάκις οτι η σύγκρουση είναι αυτή που ανοίγει περάσματα. Η επανοικειοποίηση των δημοσίων χώρων η ενίσχυση της αναμεταξύ μας αλληλεγγύης, η συλογικοποιηση , οι έμπρακτες απαντήσεις στην κρατική βία και η συγκρότηση όπως και δικτύωση κοινοτήτων αγώνα, είναι οι μόνες απαντήσεις που ζητάει η εποχή μας. Αν όχι τώρα πότε? Αν όχι εμείς ποιοι?
Ενάντια στους αντεργατικούς και αντισυνδικαλιστικούς νόμους, την εργοδοτική τρομοκρατία και την κρατική καταστολή και την καπιταλιστική επέλαση.
ΝΑ ΜΗΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ- ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Ανεξάρτητη Ταξική Συγκέντρωση 1η Μάη 2022 , Ταχυδρομείο Βόλου11:00πμ
Βόλος 23/4/22, Κατάληψη Ματσάγγου
