Συναυλία αλληλεγγύης στον αγώνα των εργατών της Χαλυβουργίας

Image scaled down

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ

“… Στην πύλη της χαλυβουργίας συγκρούονται δύο κόσμοι:
Από τη μια οι βιομήχανοι με τους ανθρώπους τους, την κυβέρνησή τους, που θέλουν να μας βάλουν μέσα στα εργοστάσια με μισθούς πείνας χωρίς δικαιώματα. Από την άλλη οι εργάτες που παλεύουμε για τη ζωή και το ψωμί των παιδιών μας και στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο. Δεν είμαστε μόνο οι χαλυβουργοί στον στόχο, είναι όλοι οι εργαζόμενοι. Η επίθεση στους χώρους δουλειάς μεγαλώνει…”
Η γενική συνέλευση των απεργών χαλυβουργών

ΑΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

19.00: Προβολές Βίντεο

– «Οι πύλες της φωτιάς», ντοκιμαντέρ από τους Διακόπτες για την απεργία στη Χαλυβουργία
– «The Miners», ντοκιμαντέρ από την Cinema Action για την απεργιακή ιστορία των ανθρακωρύχων 1969-1974 στη Μ. Βρετανία

21.00: Live

Timetrap
Μεθυσμένα Ξωτικά
Kill the Cat
Σπείρα
So Uzd
Propaganda

Σάββατο 25 Φλεβάρη
στο Πολυτεχνείο (Μηχανουργείο)
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ – ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΕΣ: ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ – ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ – ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΕΣ

H απεργία στη Χαλυβουργία Ασπρόπυργου, που ξεκίνησε στις 31 Οκτώβρη και συνεχίζεται μέχρι σήμερα ενάντια στους όρους εξαθλίωσης και υποταγής που επιχειρεί να επιβάλει η εργοδοσία, είναι ένας αγώνας για ζωή και αξιοπρέπεια. Ένας αγώνας που εκδηλώθηκε μέσα στο ευρύτερο κλίμα κοινωνικής ασφυξίας που προκαλεί η κλιμακούμενη επιθετικότητα των αφεντικών όχι μόνο στους χώρους της μισθωτής σκλαβιάς αλλά και σε κάθε επίπεδο της ζωής. Μια εστία ταξικής αντίστασης που αποτελεί κομμάτι των αντιστάσεων που εξαπλώνονται στους δρόμους, στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, στις γειτονιές. Το πλήθος των κινήσεων αλληλεγγύης, που πυροδότησε με τη διάρκεια και την αποφασιστικότητά της η απεργία στη χαλυβουργία, είναι μια ζωντανή έκφραση της σύνδεσης ανάμεσα στις πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που εκδηλώνονται από τα κάτω, παρά την επιθετικότητα της κρατικής καταστολής και πέρα από τα όρια της χειραγώγησης των αγώνων.

Η πρόσφατη «επίσκεψη» μιας 15άδας νεοναζιστών της παρακρατικής συμμορίας Χρυσή Αυγή στις πύλες της Χαλυβουργίας και η γκαιμπελική προπαγάνδισή της είναι μια εχθρική πράξη προς αυτόν τον αγώνα και την αλληλεγγύη στην απεργία. Οι αντικοινωνικοί τραμπούκοι και μαχαιροβγάλτες, που έχουν εξαπολύσει δολοφονικές επιθέσεις σε πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, μαχαιρώνουν μετανάστες και εκμεταλλεύονται τις συνθήκες φτώχειας και φόβου που επιβάλλονται από τα πάνω για να διασπείρουν τα δηλητήρια του φασισμού και της φυλετικής διαίρεσης της εργατικής τάξης δεν έχουν καμιά θέση στους αγώνες που αναφέρονται στις αξίες της κοινωνικής και ταξικής ισότητας και αλληλεγγύης. H απελπισμένη αναζήτηση κάποιου κοινωνικού προσωπείου που έφερε ξαφνικά τα παρακρατικά καθάρματα στις πύλες του εργοστάσιου και το τραγικό λάθος εκείνη τη στιγμή να τους δοθεί βήμα και χαιρετισμός δεν φτάνουν για να σπάσει η πλήρης απομόνωσή τους και να γεφυρωθεί η άβυσσος που τα χωρίζει από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, όπως είναι η απεργία στην Χαλυβουργία και η αλληλεγγύη γύρω από αυτήν.

Στις 25 Φλεβάρη διοργανώνουμε στο Πολυτεχνείο συναυλία αλληλεγγύης στον αγώνα των εργατών της Χαλυβουργίας. Από την πλευρά μας, δρώντας ενάντια στον κρατικό και καπιταλιστικό έλεγχο της δημιουργικής έκφρασης, διοργανώνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις που διαδίδουν με έναν άλλο τρόπο το μήνυμα της αυτοοργάνωσης σε όλα τα επίπεδα της ζωής, βιώνοντας ως εργαζόμενοι – ες τον ασφυκτικό κλοιό των εξαθλιωτικών συνθηκών που επιβάλουν τα αφεντικά, λέμε πως αν σήμερα αξίζει να τραγουδάμε για κάτι είναι για έναν αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και τέσσερις σχεδόν μήνες αντιτάσσοντας στον αυταρχισμό και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας τη δύναμη της συλλογικότητας και της αξιοπρέπειας των απεργών. Για έναν αγώνα που δεν λύγισε μπροστά στον μεγαλοβιομήχανο Μάνεση, δεν καθορίστηκε από την αποσιώπηση των ΜΜΕ, δεν απονοηματοδοτείται και δεν απομονώνεται εξαιτίας της προβοκατόρικης εμφάνισης μιας παρακρατικής συμμορίας νεοναζιστών.

Σε τελική ανάλυση, κάθε κοινωνικός – ταξικός αγώνας είναι και αντιφασιστικός κι αν κάποιοι δεν έχουν θέση στο πλευρό των απεργών χαλυβουργών αυτοί είναι οι παρακρατικοί νοσταλγοί του Χίτλερ και όχι οι κοινωνικοί και ταξικοί αγωνιστές.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ

Συνάντηση για την αυτοοργανωμένη έκφραση και δημιουργία

Η Χρυσή Αυγή στο πλευρό των χαλυβουργών” ή το ΠΑΜΕ στο πλευρό της Χρυσής Αυγής;

(ή οι χαλυβουργοί “μαζί” με τους χαλυβδόκρανους)

Η επίθεση που έκανε με ανακοίνωσή της η Χρυσή Αυγή πριν από μερικές εβδομάδες στους απεργούς της Χαλυβουργίας δεν ξάφνιασε μάλλον κανέναν μέσα στην αριστερά. Ήταν μια κίνηση απολύτως συμβατή με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η αριστερά το ρόλο του φασισμού και την πολιτική των φασιστικών οργανώσεων. Η ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής, “αποκάλυπτε” αυτόν το ρόλο και αυτή την πολιτική.

Η προχθεσινή όμως επίσκεψη “συμπαράστασης” της Χρυσής Αυγής στους απεργούς της Χαλυβουργίας ήταν ένα σοκ για όλη την αριστερά και για όλο το εργατικό κίνημα. Ακόμα πιο σοκαριστικό ήταν ή “θερμή” υποδοχή της Χρυσής Αυγής από το Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου της Χαλυβουργίας και το καλωσόρισμα της από τον πρόεδρο του σωματείου. Εκτός όμως από το σοκ, έχουν προκύψει επίσης και μερικά κρίσιμα ερωτηματικά: Γιατί το ΔΣ του σωματείου καλωσόρισε την Χρυσή Αυγή; Γνώριζε το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ ότι θα γίνει αυτή η επίσκεψη; και αν το γνώριζαν γιατί έδωσαν το πράσινο φως; ας προσπαθήσουμε α σκεφτούμε τις πιο λογικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.

Είναι εντελώς απίθανο να αποφάσισε η Χρυσή Αυγή να στείλει μια μικρή ομάδα στελεχών της σε μία εργατική κινητοποίηση και σε ένα εργασιακό χώρο όπου κυριαρχεί η αριστερά, χωρίς πρώτα να έχει εξασφαλίσει, ότι εάν εμφανιστούν εκεί, δεν θα τους λιντσάρουν οι εργάτες (ως όφειλαν, άλλωστε, να κάνουν). Άρα λοιπόν προηγήθηκε τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ Χρυσής Αυγής και σωματείου και η διαβεβαίωση του σωματείου, ότι οι φασίστες δεν θα διατρέξουν κίνδυνο, εάν εμφανιστούν στη Χαλυβουργία.

Είναι επίσης εντελώς απίθανο, το σωματείο το οποίο ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, να πήρε αυτή την πολύ σοβαρή πολιτική απόφαση μόνο του, χωρίς να συμβουλευτεί το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ – εκτός κι αν το Διοικητικό Συμβούλιο δεν επικοινωνεί με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα και δεν ξέρει τι είναι η Χρυσή Αυγή. Όμως ακόμα και στην περίπτωση που το ΔΣ ζούσε στον Άρη, οι 110 μέρες απεργίας το έχει αναγκάσει να προσγειωθεί στην βίαιη πραγματικότητα της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και ως εκ τούτου να μάθει τι είναι η Χρυσή Αυγή. Άρα λοιπόν λογικό είναι, το Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου να ζήτησε τη γνώμη του ΠΑΜΕ, το οποίο έδωσε την έγκριση να επισκεφτεί η πιο ακραία φασιστική οργάνωση της χώρας τους απεργούς της Χαλυβουργίας.

Γιατί όμως να συνέβησαν όλα αυτά (τα οποία βεβαίως είναι ισχυρές πιθανότητες και όχι βεβαιότητες); Ας προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε τους πιθανούς λόγους που μπορεί να είχε ο καθένας από αυτούς τους πρωταγωνιστές αυτής της αξιοθρήνητης συμπαιγνίας.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου (το οποίο, επαναλαμβάνουμε, ελέγχεται από το ΠΑΜΕ) η επίσκεψη της Χρυσής Αυγής, ίσως και να εκτιμήθηκε ως μία δυνατότητα εξάπλωσης της αλληλεγγύης (δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα επίπεδα των αντιληπτικών ικανοτήτων των μελών του σωματείου). Ίσως σκέφτηκαν: “αφού ακόμα και οι φασίστες μας υποστηρίζουν, αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας μας τυγχάνει ευρείας υποστήριξης, η οποία υπερβαίνει τα πλαίσια της αριστεράς”. Αυτό είπε εξάλλου ο πρόεδρος του σωματείου στην ευχαριστήρια τοποθέτηση (τι εξευτελισμός! Ο πρόεδρος του σωματείου της πιο σημαντικής απεργίας στην Ελλάδα, να γλείφει ένα φασίστα…). Οι άνθρωποι αυτοί, πρόεδροι και γραμματείς των σωματείων που ελέγχει το ΠΑΜΕ, έχουν για χρόνια εκπαιδευτεί να σκέφτονται την ταξική πάλη μέσα από το πρίσμα της χυδαίας αστικής κοινοβουλευτικής λογικής: όσες περισσότερες ψήφους πάρει το κόμμα, τόσο περισσότερο θα μεγαλώσει η δύναμή του μέσα στη βουλή και θα βοηθήσει την εργατική τάξη. Έτσι, η ψήφος του κάθε αγωνιστή και της κάθε αγωνίστριας εξισώνεται με την ψήφο του κάθε ηλίθιου εθνικιστή και ρατσιστή ο οποίος ζητάει να πυροβολεί η αστυνομία τους νέους και τις νέες “που τα σπάνε”. Στο επίπεδο της απεργιακής κινητοποίησης και της συμπαράστασης, η “βοήθεια” της Χρυσής Αυγής είναι απλώς ένα στοιχείο που προστίθεται σε μία σειρά στοιχείων τα οποία εμφανίζονται ως όμοια. Τι κάνουν οι επιτροπές αλληλεγγύης και τα σωματεία, που συμπαραστέκονται στην απεργία των Χαλυβουργών; συνήθως μαζεύουν τρόφιμα για τους απεργούς (γάλατα κτλ). Τι έκανε η Χρυσή Αυγή; πήγε λίγα κουτιά γάλα στους απεργούς. “Έ και για πέντε κουτιά γάλα, αξίζει να το κάνουμε τόσο θέμα;” θα μπορούσε να μας πει ο πρόεδρος του σωματείου. Όταν όμως η συνδικαλιστική ηγεσία ενός εργατικού σωματείου δέχεται να την εξευτελίσουν οι φασίστες για πέντε κουτιά γάλα, τότε υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα…

Στην πραγματικότητα όμως, ασχέτως από τις ικανότητες πολιτικής αντίληψης της συνδικαλιστικής ηγεσίας, η απόφαση να επιτραπεί στη Χρυσή Αυγή να επισκεφτεί τους απεργούς, δεν μπορεί να πάρθηκε από το το ίδιο το ΔΣ του σωματείου, αλλά από το ΠΑΜΕ (και το ΚΚΕ). Ήταν λοιπόν μια πολιτική απόφαση, η οποία λογοδοτεί σε πολιτικές σκοπιμότητες που έχουν να κάνουν με τη διαχείριση του αγώνα των χαλυβουργών. Κι απ’ αυτή την άποψη δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει (εναλλακτικά ή ταυτόχρονα) αυτή η απόφαση:

Γύρω από την απεργία των χαλυβουργών έχει συγκροτηθεί ένα πανελλαδικό αλλά και διεθνές δίκτυο εργατικής αλληλεγγύης, από τα μεγαλύτερα και από τα πιο δυναμικά που έχουν υπάρξει τα τελευταία χρόνια. Αυτό το δίκτυο αλληλεγγύης έχει τονώσει το σθένος των απεργών και έχει συμβάλει στη συνέχιση της απεργίας. Η αλληλεγγύη γι’ αυτό τον αγώνα έχει διαλύσει τα φράγματα σεχταρισμού και απομονωτισμού που για δεκαετίες έχει στήσει το ΚΚΕ γύρω από τους εργατικούς χώρους που ελέγχει. Μέσα στις συνθήκες έντονης ταξικής πόλωσης που επικρατούν στη χώρα και καθώς οι ίδιο οι χαλυβουργοί κατανοούν ότι ο αγώνας που δίνουν είναι πολύ σκληρός, τα φράγματα του ΠΑΜΕ διαλύθηκαν. Οι χαλυβουργοί κατανοούσαν ότι για να νικήσουν, ήταν υποχρεωμένοι να δεχτούν τη συμπαράσταση που τους πρόσφερε από την πρώτη στιγμή ολόκληρο το κίνημα και άρχισαν να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης που οργάνωνε ο κόσμος του κινήματος. Επίσης άρχισαν να σκέφτονται, ότι το υπόλοιπο κίνημα δεν αποτελείται από πράκτορες, προβοκάτορες, ξεπουλημένους κτλ, και άρχισαν να εκτιμάνε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που στήνουν αυτά τα δίκτυα αλληλεγγύης (αριστερούς, ακροαριστερούς, αναρχικούς και “απλό” κόσμο της εργατικής τάξης που δεν ανήκει στο ΠΑΜΕ). Ταυτόχρονα, αυτό άρχισε να γίνεται αντιληπτό από ολόκληρη τη βάση του ΠΑΜΕ και να αναδεικνύεται το ερώτημα, ότι “αν όλος αυτός ο κόσμος μπορεί να κινητοποιηθεί σε τόση έκταση για να στηρίξει την απεργία των χαλυβουργών, τότε γιατί να μην μπορούμε να συνεργαζόμαστε μαζί του στο κίνημα;” Ο τρόπος με τον οποίο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτά τα ερωτήματα, ήταν η συκοφάντηση των σωματείων και των οργανώσεων που στήριζαν την απεργία των χαλυβουργών. Αναφέρουμε ενδεικτικά, τη συκοφαντία του ΠΑΜΕ εναντίον των Παρεμβάσεων της Α΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής1 και την προσπάθεια ταύτισης της Κόντρα με… τη Χρυσή Αυγή2. Όμως η λασπολογία του Ριζοσπάστη δεν μπορούσε να αποτρέψει ούτε το εργατικό κίνημα να στηρίζει τους χαλυβουργούς, αλλά ούτε και τους χαλυβουργούς να δέχονται αυτή τη στήριξη. Και κυρίως δεν μπορούσε να παρακάμψει το ερώτημα για την ενότητα του εργατικού κινήματος, που θέτει η βάση του ΠΑΜΕ στο ΚΚΕ (εξάλλου οι αναγνώστες τουΡιζοσπάστη έχουν συνηθίσει να πιστεύουν τις μισές, το πολύ, από τις καταγγελίες που εξαπολύει η εφημερίδα τους εναντίον των οργανώσεων του εργατικού κινήματος).

Η απόφαση του ΠΑΜΕ να επιτρέψει στην Χρυσή Αυγή να επισκεφτεί τους απεργούς, αποτελεί μια προσπάθεια να απαντηθεί η απαίτηση για ενότητα που διατυπώνεται από τους εργάτες που είναι μέλη ή επηρεάζονται από το ΠΑΜΕ. Με την απόφαση αυτή το ΠΑΜΕ (και το ΚΚΕ) επιχειρεί να δώσει την εξής απάντηση, σε όσους και όσες από τον κόσμο του επικαλούνται την αλληλεγγύη στους χαλυβουργούς, για να ζητήσουν ενότητα με τις άλλες δυνάμεις του κινήματος: “ζητάτε ενότητα δράσης με αυτούς που στηρίζουν την απεργία των χαλυβουργών, αλλά και η Χρυσή Αυγή στηρίζει αυτή την απεργία. Μήπως λοιπόν ζητάτε ενότητα και με τη Χρυσή Αυγή; Αφού οι υπόλοιποι δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε και η Χρυσή Αυγή”.

Αυτή όμως η απόφαση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ δεν απευθύνεται μόνο στο δικό του κόσμο, αλλά και σε όλον αυτόν τον κόσμο που κινήθηκε με υποδειγματικό τρόπο για να οργανώσει την αλληλεγγύη στην απεργία των χαλυβουργών. Προσπάθησε να τους προσβάλει, εξισώνοντάς τους με τη Χρυσή Αυγή να τους δείξει ότι εάν επιμένουν να στηρίζουν τους χαλυβουργούς και να τους επισκέπτονται, θα βρίσκονται στον ίδιο χώρο με την Χρυσή Αυγή, θα μοιράζουν μαζί γάλατα και σοκοφρέτες, θα αναγκαστούν να μπουν στο ίδιο κάδρο μιας φωτογραφίας, στην οποία σε πρώτο πλάνο θα φαίνεται ο Χρυσαυγίτης δίπλα στον πρόεδρο του σωματείου (αξίζει να αναφερθεί ότι ενώ το ΔΣ του σωματείου υποδέχτηκε θερμά την Χρυσή Αυγή, δίνοντάς της το δικαίωμα να απευθυνθεί στους απεργούς, έχει συστηματικά απαγορεύσει σε μέλη αριστερών ή ακροαριστερών οργανώσεων να μιλήσουν στους χαλυβουργούς). Η έκταση της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης έχει γίνει εμπόδιο για τους χειρισμούς του ΠΑΜΕ και θέλει να την περιορίσει ή και να τη σταματήσει. Η απεργία έχει τραβήξει πολύ και η νίκη εξαρτάται από την κλιμάκωσή του αγώνα, την οποία κλιμάκωση το ΠΑΜΕ δεν έχει την ικανότητα να την αναλάβει μόνο του. Για να κλιμακωθεί αυτός ο αγώνας χρειάζεται συντονισμός και ενότητα και με άλλα εργατικά σωματεία και οργανώσεις που δεν ελέγχονται από το ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ δεν ξέρει πως μπορεί να συνεχιστεί η απεργία και γι’ αυτό ψάχνει τρόπους να την κλείσει. Αλλά δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε και τις πιέσεις που δέχεται το ΠΑΜΕ από την αστική τάξη, για να συνετιστεί και να σταματήσει μια απεργία που μέσα σε συνθήκες ανάκαμψης του εργατικού κινήματος (η εξεγερσιακή κινητοποίηση της 12 Φλεβάρη), μπορεί να αποκτήσει μια νέα, πολύ πιο μαχητική δυναμική. Για να καταφέρει όμως το ΠΑΜΕ να κλείσει αυτή την απεργία, θα πρέπει να εμποδίσει την αλληλεγγύη που εκδηλώνεται, να την οδηγήσει στην απομόνωση, για να μπορεί να ισχυριστεί απέναντι στους χαλυβουργούς: “είμαστε μόνοι μας, δεν μας υποστηρίζει κανένας, δεν μπορούμε να κρατήσουμε περισσότερο, οι συνθήκες δεν είναι ακόμα κατάλληλες για μεγάλες μάχες” (αυτό είναι το επιχείρημα με το οποίο το ΚΚΕ κρατάει την εργατική του βάση μακρυά από τις εργατικές μάχες που δίνονται τα τελευταία χρόνια).

Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να επισκεφτεί τους απεργούς, για να δημιουργήσει σύγχυση και απογοήτευση στους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που κινητοποιούνται και στηρίζουν την απεργία των χαλυβουργών. Ξέρει ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των αλληλέγγυων θεωρεί ότι ο φασισμός είναι ένας κίνδυνος που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα (σε αντίθεση με το ΚΚΕ που πιστεύει ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από τις άλλες οργανώσεις του κινήματος). Αυτό που επιχείρησε να κάνει λοιπόν, ήταν να προκαλέσει την οργή αυτού του κόσμου, πιστεύοντας ότι θα προκληθεί μια συναισθηματική αντίδραση (κυρίως από την νεολαία που στηρίζει τους απεργούς), που θα αδρανοποιήσει τις δράσεις αλληλεγγύης. Πολύ απλά, προσπάθησε να δημιουργήσει μια εικόνα “καλών σχέσεων” των απεργών με τη Χρυσή Αυγή, έτσι ώστε, στα μάτια των αλληλέγγυων, να ταυτιστούν οι απεργοί με τη Χρυσή Αυγή. Το ΠΑΜΕ πριν επιχειρήσει να κλείσει την απεργία, προσπαθεί να τη βρομίσει.

Η βρομιά της Χρυσής Αυγής που πέταξε το ΠΑΜΕ και το ΔΣ του σωματείου στο πρόσωπο των απεργών, δεν μπορεί να λασπώσει τον ηρωικό τους αγώνα, ούτε να αναιρέσει τη σπουδαιότητα αυτής της απεργίας, την οποία θα πρέπει να στηρίξουμε όλοι και όλες μας για να νικήσει. Ως εκ τούτου οι δράσεις αλληλεγγύης θα πρέπει να ενταθούν, σαν απάντηση στη χυδαιότητα που διέπραξε το ΠΑΜΕ και η συνδικαλιστική ηγεσία των χαλυβουργών. Η απεργία των χαλυβουργών πρέπει να νικήσει και πρέπει να συμβάλουμε όλοι και όλες γι’ αυτό. Όμως, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια απέναντι στον τρόπο με τον οποίο το ΔΣ του σωματείου και το ΠΑΜΕ διαχειρίζονται την απεργία. Γιατί αν μέχρι σήμερα το ΔΣ του σωματείου φαινόταν ανίκανο να οργανώσει και να καθοδηγήσει αυτόν τον αγώνα μέχρι την νίκη, μετά τον αυτοεξευτελισμό του απέναντι στη Χρυσή Αυγή, αποδεικνύεται και επικίνδυνο. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να πούμε τη γνώμη μας στους απεργούς της χαλυβουργίας: μία από τις προϋποθέσεις για την νίκη της απεργίας είναι να απαλλαγείτε από αυτή τη συνδικαλιστική ηγεσία και να συγκροτήσετε μία απεργιακή επιτροπή που θα την ελέγχετε άμεσα και καθημερινά. Φυσικά είναι δύσκολο “να αλλάζει κανείς άλογο καθώς διασχίζει ένα ποτάμι”, αλλά δυστυχώς, αν το άλογο έχει ψοφήσει στη μέση του ποταμού, θα πρέπει κανείς να το εγκαταλείψει, έστω κι αν χρειαστεί να κολυμπήσει για να φτάσει στην όχθη. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος, το σάπιο κουφάρι να μεταδώσει τη σαπίλα του και στο υγιές σώμα.

Aformi, 19 Φεβρουαρίου 2012 http://www.aformi.gr/2012/02/%CE%B7-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8C-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%87%CE%B1%CE%BB%CF%85%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%81/

περνούν οι μέρες τόσο γίνεται πιο φανερό ότι αυτό που συνέβη την Κυριακή 12 Φλεβάρη δεν ήταν κάτι συνηθισμένο και απλό.Δεν ήταν μια από τα ίδια.

Στο πρώτο μέρος ασχοληθήκαμε με τα αυτονόητα (γιατί το γεγονός ισοδυναμούσε με εξέγερση) αλλά και με την πρωτοφανή συντονισμένη και ενορχυστρωμένη επιχείρηση παραπληροφόρησης από όλα τα κανάλια ώστε να θαφτεί, να αλλοιωθεί και να συκοφαντηθεί το βίωμα και η πράξη της εξέγερσης.

Στο Δεύτερο μέρος θα ξεκινήσουμε εξηγώντας καλύτερα τον τίτλο του κειμένου.

Γιατί ο Δεκέμβρης συναντά τον Ιούνη

(και γιατί όχι ας πούμε ο Οκτώβρης ωρίμασε-αφού και στις 19-20 Οκτώβρη εκδηλώθηκαν μεγάλα προμηνύματα της 12 Φλεβάρη;) Επέλεξα αυτό τον τίτλο γιατί ενώνει δυο μακροχρόνια κινήματα με το ένα να έχει την εξεγερσιακότητα χωρίς την τρομερή μαζικότητα(Δεκέμβρης 2008) και το άλλο την μαζικότητα χωρίς την τρομερή εξεγερσιακότητα(Ιούνης 2011). Και αυτή η ένωση δεν έγινε στην φαντασία  αλλά στους δρόμους της Αθήνας. Εκεί ήταν μαζί -και διακριτά και ενωμένα- και ο κόσμος του Δεκέμβρη και ο κόσμος του Ιούνη.

Εκείνο που είχε αλλάξει είναι ότι ο κόσμος του Ιούνη εμβαπτιζόταν στην εξεγερσιακότητα του Δεκέμβρη.

Θέσαμε στο πρώτο μέρος αρκετά κριτήρια για το τι καθιστά ένα γεγονός εξεγερσιακό. Ας θέσουμε εδώ άλλα δυο συμπληρωματικά και αρκούντως αποκαλυπτικά. Εξέγερση συμβαίνει όταν το πλήθος αντιλαμβάνεται την δύναμη του και αξιοποιεί την αριθμητική του υπεροχή απέναντι στις κατασταλτικές δυνάμεις. Διαφορετικά είναι ένα φοβισμένο πλήθος που τρέχει με το παραμικρό προς τα πίσω και λειτουργεί σαν καταδιωκόμενο κοπάδι όπως έχουμε δει τόσες φορές να γίνεται σε μη εξεγερμένες συγκεντρώσεις.

Εναλλακτικά Εξέγερση γίνεται όταν οι ασφαλίτες του ειρηνικού μαζί με τους αφελείς που τους σιγοντάρουν (έτσι για να αντιστρέψουμε για λίγο την λάσπη που έχουν φάει αναρίθμητοι συγκρουσιακοί διαδηλωτές από τον κάθε δειλό μικροαστό…) δεν νιώθουν και πολύ άνετα να κατηγορήσουν κάποιο που πετάει πετρα ως προβοκάτορα και ασφαλίτη ούτε ακόμη να φωνάξουν “μην πετάτε ρε” γιατί ξέρουν απλά ότι δεν τους παίρνει να το κάνουν. Αλλιώς ειπωμένο: όταν οι συγκρουσιακοί διαδηλωτές έχουν το 100% της υποστήριξης, αλληλεγγύης και σύμπνοιας με τους μη συγκρουσιακούς. Κι άλλωστε μια εξέγερση που ξετυλίγεται σε χρόνο που ένα δευτερόλεπτο φαίνεται λεπτό, ένα λεπτό φαίνεται ώρα και μια ώρα ολόκληρη μέρα, οι ρόλοι των συγκρουσιακών-μη συγκρουσιακών εναλλάσσονται σε πολλούς ανθρώπους.

Και έτσι γίνεται πια φανερός αυτός ο γελοίος μύθος που πάει να περάσει καθεστωτική αριστερά (αλλά και τα καθάρματα της χρυσής αυγής…) ότι τάχα υπήρχαν ειρηνικοί διαδηλωτές που βρίσκονταν σε αντιδιαστολή και αντιπαράθεση με βίαιους. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ! 12 ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ(δηλαδή σε εχθρική αντιπαράθεση με βίαιους διαδηλωτές)

Η σύγκρουση ξεκίνησε πολύ νωρίς και γιατί υπήρχε σχέδιο της εξουσίας να χτυπηθεί νωρίς το Σύνταγμα για να φοβηθεί ο κόσμος και να μην κατέβει αλλά και γιατί υπήρχε αδημονία σύγκρουσης από τον κόσμο που ήδη νωρίτερα από το προβλεπόμενο είχε κατακλύσεις όλους τους δρόμους της Αθήνας και είχε παραταχτεί μπροστά από την μπουρδελοβουλή τους. Ας σημειωθεί ότι όταν ξεκίνησε η σύγκρουση το μπλακ μπλοκ δεν είχε καν εμφανιστεί.Και μόνο από αυτό το γεγονός καταρρέουν πολλοί μύθοι και ψέμματα για τις 12 Φλεβάρη.

Ο κόσμος λοιπόν εξ αρχής κατέβηκε στο Σύνταγμα αποφασισμένος και με άγριες διαθέσεις. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να είχε υπάρξει όλο το γεγονός της Κυριακής.

Όχι ότι δεν υπήρχε κόσμος με πολύ πιο ειρηνικές διαθέσεις και πιο χαλαρός.Αλλά και αυτός στην μεγάλη του πλειοψηφία κατάλαβε ότι εκείνη η μέρα είναι μέρα οργής και αυτός έφαγε τα χιλιάδες χημικά που πετάχτηκαν παντού βρίζοντας πατόκορφα τους μπάτσους. Από την αρχή του γεγονότος τον τόνο τον είχα οι εξεγερμένοι κι ας  έλειπαν οι “συνήθεις ύποπτοι”(αυτοί δηλαδή που σε κάθε συγκέντρωση νιώθουν ετοιμότητα σύγκρουσης)

Ήταν λοιπόν εκρηκτικό το μίγμα μεταξύ μιας εξουσίας που ήθελε προληπτικά και πρόωρα να ξεκινήσει την καταστολή και ενός κόσμου που ένιωθε έτοιμος για αυτή την κίνηση και ορεξάτος να αντεπιτεθεί. Και έτσι μανιασμένες συγκρούσεις ξέσπασαν για ώρες κι από νωρίς με 5 κεντρικές εστίες  και πολλές άλλες μικρότερες. Το κάστρο τους ήταν περικυκλωμένο από συγκρούσεις στους παράπλευρους  δρόμους. Η εμμονή της εξουσία να κρατήσει το Σύνταγμα (απόρροια του τρομερού φόβου της για εισβολή του κόσμου στην βουλή) ώθησε σε φοβερές περιμετρικές συγκρούσεις που γίνονταν για να ξανακαταληφθεί το σύνταγμα από τον κόσμο. Και σε αυτούς τους δρόμους της σύγκρουσης ο κόσμος του Ιούνη πήρε το πνεύμα των δρόμων του Δεκέμβρη.Και του άρεσε!

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Σεισμός σε ένα ήδη Γκρεμισμένο Πολιτικό Σύστημα (όταν το Σύριζα συναντά το ΚΚΕ και αυτό την Χρυσή Αυγή)

Το πολιτικό σύστημα βρισκόταν σε τροχιά κατάρρευσης. Το πρώτο κόμμα του 2009 το ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει να δείχνει μονοψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Ο άλλος πυλώνας του δικομματισμού η ΝΔ βρισκόταν και αυτή σε διαδικασία φθοράς. Τα ποσοστά των αριστερών κομμάτων ήταν στα ύψη αλλά το ίδιο σε μια άλλη μικρότερη κλίμακα και αυτά της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.

Η Εξέγερση της 12 Φλεβάρη δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν υπήρχε ένα τέτοιο υπό κατάρρευση πολιτικό σκηνικό. Και με την σειρά του αυτό δεν θα μπορούσε να είχε υπάρξει αν δεν υπήρχε ένα υπό κατάρρευση οικονομικό σκηνικό που είχε αφαιρέσει βίαια και απότομα από τους περισσότερους κάθε αυταπάτη συμβιβασμού, βολέματος και συναλλαγής με το καθεστώς.

Τα δυο κόμματα εξουσίας ενώθηκαν στην πράξη σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατήσουν το ΔΝΤ και την Τρόικα πάνω από τα κεφάλια μας.Μετά από 40 χρόνια διαφθοράς, κοροϊδίας, νεποτισμού και εύκολων υποσχέσων (με τις οποίες κρατούσαν λίγο ή πολύ την πλειοψηφία της κοινωνίας στο άρμα τους) έρχονταν τώρα ενωμένα να επιβάλλουν τον οδοστρωτήρα της τραπεζικής χούντας που λιώνει κάθε μη μεγαλοαστική κοινωνική ομάδα.Οι επιπτώσεις της εξέγερσης για αυτά τα κόμματα είναι συγκεκριμένες.Το ΠΑΣΟΚ θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο αφανισμού ενώ πλέον η λέξη Πασόκος έχει γίνει συνώνυμη με αυτή του φασίστα και εξίσου προσβλητική. Η ΝΔ τραβώντας στις τάξεις της φασιστοειδή σαν τον Άδωνι και τον Βορίδη μεταλλάσσεται σε ένα ακροδεξιό κόμμα τελευταίο στήριγμα του τραπεζικού καθεστώτος. Το κάθαρμα που έχει για αρχηγό απειλείται να γίνει το ίδιο μισητός με τον Παπανδρέου βλέποντας την εμβέλεια του κόμματος του να φθείρεται αδυσώπητα.

Όμως όπως αποδείχτηκε έχουν αρκετούς κρυφούς πολιτικούς συμμάχους που θα τους βοηθήσουν στις κρίσιμες στιγμές τους. Η καθεστωτική αριστερά προχώρησε σε μια άλλη βάρκιζα την ίδια μέρα της θλιβερής επετείου της παλιάς!Είμαστε πλέον συνηθισμένοι και δεν μας προκαλεί εντύπωση.Τα γεγονότα της 20 Οκτώβρη δεν απέχουν μακριά. Όμως ποιος θα το περίμενε ότι η εκδοχή της αριστεράς για τα γεγονότα θα ήταν τόσο ταυτόσημη με αυτή των καναλιών αλλά και αυτή της χρυσής αυγής! Παραθέτω  ένα κείμενο που έβαλε ένας σύντροφος κάτω από το πρώτο μέρος του κειμένου μου στην συζήτηση και το οποίο με εκφράζει:

“Κανένας δεν μας τρομοκράτησε κύριε Παφίλη μας…

Το κοινοβουλευτικό κατεστημένο ήταν τρομοκρατημένο και σε βαριά πίεση, έστω και για λίγες ώρες.

Ουσιαστικά, εσείς κύριε Παφίλη μας προσπαθείτε να τρομοκρατήσετε τον Λαό, στέλνοντάς τον σπίτι του, αφού όπως ανερυθρίαστα δηλώνετε, υπάρχει κόσμος που τρομοκρατεί πολίτες.

Γνωστός ο ρόλος του Περισσού σε ότι φεύγει από το κομματικό του μαντρί, πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι είναι και εξεγερσιακό, και μαζικό και πολυσυλλεκτικό, και κατά βάση του αριστερό.

Και αυτό δεν αφορά μόνο τον Παφίλη και το “κ”κε, αλλά το σύνολο σχεδόν της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Το σύνολο σχεδόν, εκτός από μερικές λαμπρές περιπτώσεις, εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, που λιγότερο ή περισσότερο, είπαν τα πράγματα με το όνομά τους.

Και όσες οργανώσεις και κόμματα της ευρύτερης αριστεράς έκαναν το λάθος να θάψουν κάτω από τις στάχτες των πυρπολυμμένων κτιρίων, την μεγαλειώδη έκρηξη της ελληνικής κοινωνίας, εκτίθενται απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιζόμενων ανθρώπων που είδαν ζωντανά και όχι μέσα από παραμορφωτικούς κομματικούς καθρέφτες που αναπαριστούν την πραγματικότητα.

Είναι τρομερό αυτό που συνέβη το βράδυ της Kυριακής:

Ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα όλα τα μέσα της ευρύτερη αριστεράς (και εξωκοινοβουλευτικής), είχαν κύρια καμπάνια με τον ένα ή άλλο τρόπο, για κυρίαρχο λαό, λαοθάλασσες, ανυπακοή, ποτάμι που θα τους πνίξει, και άλλα πολλά “επαναστατικά”, όταν αυτό συνέβη, σαν γνήσιοι δηλωσίες έσπευσαν να αποτινάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά της αντισυστημικής λαϊκής αντιβίας, όπου το ποσοστό που γυρνάει πίσω και για λίγες ώρες, είναι πολύ μικρό απειροελάχιστο, απέναντι στους διαχειριστές της απόλυτης βίας: ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ. ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΗΣ.

Η καθεστωτική αριστερά θα μπορούσε να σηκωθεί να φύγει από το άντρο των γκάνκστερς και να προκαλέσει εκλογές, και πάντως να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να μην περάσουν τα νέα μέτρα.

Πεδίον δόξης λαμπρό θα έλεγε κάποιος για την αριστερά σήμερα μέσα στο νέο κύκλο κρίσης του καπιταλισμού.
Αλλά όχι. Αυτή η αριστερά είναι κατώτερη των περιστάσεων και έχει φτάσει σε σημείο να εξαφανίσει πληροφοριακά την εξέγερση της Κυριακής. Να εξαφανίσει σαν πραγματικότητα, τις πολύωρες συγκρούσεις από χιλιάδες κόσμου, τόσο στην “πρώτη” γραμμή της μάχης με τους πραίτορες του καθεστώτος, όσο και στα “μετόπισθεν”, που η οργή για την λεηλασία της ζωής μας περίσσευε…

Τα κόμματα της αριστερά, και οπωσδήποτε της καθεστωτικής, κούνησαν δηλώσεις μετάνοιας απέναντι στην εξέγερση, χωρίς μάλιστα να τους το ζητήσει κανείς. Κάτω από μερικά κάρβουνα αποκάλυψαν τον φυσικό τους ρόλο: να στηρίξουν με κάθε τρόπο το αστικό καθεστώς που υποτίθεται αντιπαλεύουν.
Δηλώσεις νομιμοφροσύνης απέναντι στις ορδές του κεφαλαίου, που διαπράττει πολύμηνες φρικαλεότητες πάνω στα πιο αδύναμα μέλη μιας κοινωνίας, επιχειρώντας την βίαιη προλεταριοποίηση μεγάλων τμημάτων της.

Η ευκαιρία για κάποιους υπήρξε, και η ιστορία έκλεισε πονηρά το ματάκι της…
Αυτοί επέλεξαν να φορέσουν τα γυαλιά του τυφλού και να ανακρούσουν πρύμνα.

Και άλλες ιστορικές ευκαιρίες θα δοθούν, αλλά το μήνυμα από, υποτίθεται φίλιες δυνάμεις, το έχουμε πάρει καλά: “ανατροπή” και κούφια λόγια στο εσωτερικό, πλάτη στην αστική νομιμότητα και τους λακέδες της στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Είναι πολλά τα ψηφαλάκια Άρη. Ή μήπως δεν είναι μετά απ’ όλα αυτά; Και σας πάρει και σας σηκώσει όλους μαζί, σαν τις δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος…

υγ1: και ο μικρός “μάο” Αλέξης, δεν πήγε πίσω, απλώς αυτός ο καψερός φρόντισε νωρίς νωρίς να την κάνει προς τα δεξιά μετά τον Δεκέμβρη του ΄08. Όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι. Και ο Αλέξης δεν είναι για μεγάλες συγκινήσεις. Που να τρέχεις τώρα να ρίχνεις το σάπιο αστικό σύστημα. Θα ωριμάσει και θα πέσει μόνο του σκέφθηκε. Σατανικό…

υγ2: Για τον δεκανικοΚουβέλη τίποτα. Ενός λεπτού σιγή…”

Αν όμως η αριστερά έδειξε πάλι πόσο νομοταγής είναι απέναντι στο καθεστώς και πόσο συκοφαντική απέναντι στους εξεγερμένους και αυτό θα το πληρώσει πολλαπλά, η καμπάνα χτυπά ακόμη πιο άσχημα για το άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος, τους ναζί της χρυσής αυγής.

Η Αρχή του Τέλους για την Χρυσή Αυγή.

Πολλοί είχαν προβληματιστεί και ανησυχήσει για την άνοδο της χρυσής αυγής. Προσωπικά όχι και τόσο. Ήταν και εξηγήσιμη και αναμενόμενη μετά από την διάλυση του πολιτικού σκηνικού, την μετεωρική άνοδο της αριστεράς και τα ρεζιλίκια του Καρατζαφέρη.

Η Χρυσή Αυγή ακολούθησε και αυτή την γραμμή των καναλαρχών ταυτιζόμενη πλήρως με τις εστιάσεις και τις ερμηνείες τους. Η διαφορά από όλους τους άλλους είναι ότι ξεπέρασε σε χυδαιότητα και ποταπότητα ακόμη και τους καναλάρχες. Βρήκε ευκαιρία να ξεράσει τον ρατσισμό της για τους εξεγερμένους που δεν έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή έχουν άλλη υπηκοότητα, απέδωσε όλες τις καταστροφές και τα πλιάτσικα σε αυτούς ενώ κάλυψε πλήρως τους μπάτσους και την τρομοκρατία τους γράφοντας ότι προκλήθηκαν αναίτια από στημένους!

Όχι μόνο δέχτηκαν τα παραμύθια των τηλεφύρερ για ορμητήριο της νομικής αλλά έγιναν και οι πιο χυδαίοι και βρωμεροί αρνητές της εξέγερσης και του δίκιου της. Δεν ήξερες αν ήταν αυτοί που έδιναν γραμμή στα κανάλια ή αν τα κανάλια έδιναν γραμμή σε αυτούς.

Κι έτσι το σύνθημα Μπάτσοι ΤιΒι Νεοναζί όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί απέκτησε νέο βάθος και επικαιρότητα. Η Χρυσή Αυγή παρά την φαινομενική της άνοδο βρίσκεται τώρα πιο εκτεθιμένη σε συντριβή από όλες τις πολιτικές ομάδες.

Η συμμορία που είναι περήφανη για την σβάστιγκα και της οποίας ο αρχηγός χαιρετά ναζιστικά στο δημοτικό συμβούλιο της πρωτεύουσας, αυτοί που προσκυνούν τους προηγούμενους γερμανοτσολιάδες, θα δεχτεί μοιραία την οργή της εξέγερσης στα επόμενα βήματα της. Τα γραφεία της είναι το ίδιο και περισσότερο θεμιτός στόχος της εξέγερσης όπως και τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ.

Κι άλλωστε καμιά νέα κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει με ναζιστικές ομάδες μίσους και με φύρερς σαν τον Μιχαλιολάκο.Ανήκουν εδώ και δεκαετίες στα σκουπίδια της Ιστορίας και εκεί θα γυρίσουν αμετάκλητα. Το όλοι μαζί να φύγουν οι Ναζί αφορά και αυτούς ή μάλλον αφορά αυτούς πρώτιστα…

Αναπόφευκτη άνοδος της Αναρχίας

Το πολιτικό ρεύμα που αναμένεται να δυναμώσει ταχύτατα μετά την 12 ΦΛεβάρη είναι αυτό των αναρχικών. Ακριβώς για αυτό έχει τεράστια σημασία τι εννοεί ο καθένας στο εξής αυτοπροσδιορίζοντας τον εαυτό του σαν αναρχικό καθώς μεγαλώνει ο κίνδυνος να γεμίσει αυτός ο χώρος με άτομα που στην πραγματικότητα δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα βαθύτερα ιδεώδη της αναρχίας.

Ο χώρος της αναρχίας φιλοξενεί τα πιο διαφορετικά ρεύματα σκέψης σε ζητήματα βίας, τακτικής, έμφασης στο προσωπικό ή στο συλλογικό, τελικών και ενδιάμεσων στόχων όπως και τις πιο διαφορετικές νοοτροπίες, συμπεριφορές και τρόπους σκέψεις. Το συνολικό δυνάμωμα του χώρου, καθώς ο πυρηνας των αρχών του  είναι η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η ατομική ευθύνη και η ελευθερία με την αυτογνωσία, είναι ελπιδοφόρο και υποσχόμενο.

Αν ο Δεκέμβρης έκανε την αναρχία μαζικό πολιτικό ρεύμα και ο Ιούνης την αποδαιμονοποίησε προσπαθώντας να εφαρμόσει κάποιες αρχές της στην πράξη, ο Φλεβάρης μπορεί να την καταστήσει εως και πειστική εναλλακτική πρόταση διεθνούς εμβέλειας. Η ανιδιοτέλεια των αναρχικών και η περιφρόνηση τους για αξιώματα και ψήφους αντιπροσώπευσης τούς κάνει να είναι στις σημερινές συνθήκες πιο ελκυστικοί από ποτέ.

Η συνολική ικανότητα των αναρχικών να προσφέρουν χειροπιαστή αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη μαζί με την αποφυγή ιδεοληψιών που διχάζουν τον κόσμο θα κρίνει το μέλλον τους. Στενοκεφαλιές, δογματισμοί, παραγοντισμοί, τραμπούκικες συμπεριφορές σε πολιτικούς αντιπάλους τους που δεν είναι φασίστες και άλλα συναφή απλά θα μειώσουν την δυνητική εμβέλεια τους και θα στρέψουν τον κόσμο σε μεταπολιτικά ρεύματα που αρνούνται κάθε πολιτικό λόγο ακόμη και αυτό της αναρχίας.

Mετά την εξέγερση της Κυριακής περισσότερος κόσμος από ποτέ είναι πολιτικά άστεγος αλλά και περισσότερος κόσμος από ποτέ είναι αποφασισμένος να στηριχτεί στις δυνάμεις του για να ανατρέψει αυτό το καθεστώς.

Οι συνελεύσεις στις γειτονιές καλύπτουν ακόμη ένα μικρό κομμάτι αυτού του κόσμου και η ελπίδα βρίσκεται να καλύψουν πολύ περισσότερο.

Διεθνείς επιπτώσεις.(ο κόσμος ενθουσιάζεται με την Ελληνική Εξέγερση βλέποντας την σαν την πρώτη σοβαρή εξέγερση κατά των τραπεζιτών στον δυτικό κόσμο)

Yπάρχουν δυο ακόμη κριτήρια που ως τώρα δεν αγγίξαμε και που είναι αποφασιστικά για να χαρακτηριστεί ένα γεγονός ως αυθεντικά εξεγερσιακό.

Το ένα είναι να συμμετέχουν σε αυτό και ντόπιοι και μετανάστες δίνοντας οικουμενική διάσταση και αντιφασιστικό στίγμα στο χαρακτήρα του γεγονότος. Αυτό έγινε και στην εξέγερση του Δεκέμβρη και στην εξέγερση της 12 Φλεβάρη όπως μαρτυρούν οι πολλές συλλήψεις ανθρώπων από Παλαιστίνη, Αλβανία, Αλγερία κλπ http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1378405

Το άλλο είναι ο διεθνής αντίκτυπος και η διεθνής αλληλεγγύη που εμπνέει.

Κάθε γνήσια εξέγερση σε μια χώρα δημιουργεί κινήσεις αλληλεγγύης αλλά και έμπνευση στους καταπιεσμένους λαούς των άλλων χωρών.

Το είδαμε να συμβαίνει στις αραβικές εξεγέρσεις και τώρα είναι σειρά της ελληνικής εξέγερσης να το κάνει.

Η πρωτοβουλία για μια παγκόσμια διαδήλωση συμπαράστασης του ελληνικού αγώνα το Σάββατο ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς από άλλες ανάλογες διαδηλώσεις που έγιναν σε Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο και αλλού.Η ταχύτητα με την οποία οργάνωθηκαν τέτοιες κινητοποιήσεις και η συχνότητα τους είναι ένας σίγουρος δείκτης για την βαθιά εντύπωση που έκανε ο ξεσηκωμός της Κυριακής στο εξωτερικό. Αν εδώ κάποιοι ακόμη αμφιβάλλουν για τον αν την Κυριακή έγινε εξέγερση, τέτοιες αμφιβολίες δεν φαίνεται να έχουν οι άνθρωποι που ζουν εκτός ελλάδας και είδαν τα γεγονότα από μακριά.

Τα βίντεο του youtube που έδειχναν στιγμιότυπα από τα γεγονότα ήταν γεμάτα με μηνύματα αλληλεγγύης από όλο τον κόσμο.Ξεχώριζαν σε ποσότητα τα μηνύματα αλληλεγγύης από την Αίγυπτο, λογικό αν σκεφτούμε ότι ένας εξεγερμένος λαός αγαλλιάζει όταν βρίσκει ομότιμα  εξεγερμένα του αδέρφια.Όμως περισσότερο εντύπωση έκαναν κάποια μηνύματα που έρχονταν από ανθρώπους που ζουν σε δυτικές χώρες.Αυτά τόνιζαν το καινοτόμο και το διαφορετικό αυτής της εξέγερσης σε σχέση με αυτές των αραβικών χωρών. Δεν ήταν μια εξέγερση κατά αιωνιόβιων δικτατόρων αλλά μια εξέγερση κατά των τραπεζιτών και των εντολοδόχων τους. Μια εξέγερση που αφορά τον δυτικό κόσμο πολύ πιο καίρια από τις αραβικές εξεγέρσεις που ίσως προαναγγέλει μια ευρύτερη δυτική εξέγερση νέου τύπου κατά των τραπεζών και του κίβδηλου χρηματιστηριακού συστήματος. Όπως το έθεσε ένας USA Αμερικάνος:”Η Ελλάδα και η Εξέγερση της είναι η αρχή του μεγάλου ξεσηκωμού της δύσης κατά των μη εκλεγμένων τραπεζιτών της και του 1% που έχει τον τεράστιο πλούτο.Είναι η Τυνησία του δυτικού κόσμου“

Κι έτσι εξηγείται ο φόβος των ευρωτεχνοκρατών μετά την Κυριακή και οι αναπάντεχες δηλώσεις τους να μην παρατραβήξουμε το σχοινί με την Ελλάδα.(Ειδικά των Ιταλών που τρέμουν για αντίστοιχα γεγονότα στην χώρα τους…)

Τα μάτια είναι στραμμένα στην Ελλάδα και όλος ο κόσμος περιμένει την συνέχεια. Η Κυριακή που έρχεται θα δείξει αν τα γεγονότα της προηγούμενης βδομάδας θα έχουν την συνέχεια που τους αξίζει.Υπό τις δεδομένες αντικειμενικές συνθήκες θα ήταν ολέθριο να μην την έχουν…

Αντικειμενικές συνθήκες που γέννησαν την εξέγερση.(και γιατί αυτή η εξέγερση μπόρεσε να ξεσπάσει σε προσυμφωνημένη ημερομηνία χωρίς να είχε υπάρξει δολοφονημένος αγωνιστής από τους μπάτσους)

Την Κυριακή 12 Φλεβάρη καταρρίφθηκαν δυο μύθοι.

Ο ένας έλεγε ότι για να ξεσπάσει εξέγερση σε τούτο το μέρος θα πρέπει να έχει προηγηθεί κρατική δολοφονία αλά Γρηγορόπουλου.

Ο άλλος έλεγε ότι καμιά εξέγερση δεν μπορεί να ξεσπάσει σε προσυμφωνημένη ημερομηνία.

Πώς μπόρεσε να γίνει κατορθωτό αυτό;

Η απάντηση βρίσκεται στην υπερωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών. Την ονομάζω υπερωρίμανση γιατί για καιρό τώρα προσδοκούσαμε ένα τεράστιο κοινωνικό ξέσπασμα χωρίς αυτό να έρχεται.

Ξέρουμε ότι σε αυτή την χώρα εδώ και δυο χρόνια γίνεται ένα επαχθές κοινωνικό πείραμα.

Στο όνομα ενός χρέους που έχει πληρωθεί πολλαπλά εξαπολύθηκε μια ασταμάτητη επίθεση που συνδυαστικά ανέβασε τις τιμές των βασικών αγαθών, μείωσε τους μισθούς, έφερε χαράτσια, εκτόξευσε την ανεργία, διέλυσε τις κοινωνικές υπηρεσίες και κατάργησε τα εργασιακά δικαιώματα. Μια λαίλαπα που δεν άφησε τίποτα όρθιο και που κάθε νέο κύμα της ήταν χειρότερο από το προηγούμενο.

Στο διάστημα αυτό έγιναν αρκετές γενικές απεργίες και ακόμη περισσότερες κλαδικές, γεννήθηκε το κίνημα των πλατειών και εμφανίστηκαν πολλές πρωτοβουλίες αντίστασης,  όμως και μέχρι τις 12 Φλεβάρη το επίπεδο αντίστασης φαινόταν να είναι αρκετά χαμηλότερο από αυτό που άρμοζε στο επίπεδο της επίθεσης.

Ο χρόνος περνούσε, η πίκρα και η αγανάκτηση συσσωρεύονταν και ακόμη περισσότερο η απόγνωση και η απελπισία.Ακούγαμε για τις αυτοκτονίες που όλο και αυξάνονταν, για το ρεύμα μετανάστευσης προς το εξωτερικό που όλο και μεγάλωνε, ακόμη και για αυτοπυρπολήσεις συνανθρώπων μας σε ένα τοπίο που οι οικονομικά κατεστραμμένοι, οι άστεγοι και οι άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια πλήθαιναν μέρα με την μέρα.

Μεταξύ 25 Μάη και 30 Ιούλη 2011 έγινε η μεγαλύτερη προσπάθεια από τον κόσμο να αμφισβητήσει και να αντισταθεί στο καθεστώς ειρηνικά. Η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας καταλήφθηκε και μαζί με αυτή όλες οι μεγάλες πλατείες των μεγάλων ελληνικών πόλεων. Στήθηκαν υποδομές αυτοοργάνωσης και άρχισε το μεγάλο πείραμα της άμεσης δημοκρατίας με λαϊκές συνελεύσεις στις οποίες ο καθένας μπορούσε να πάρει τον λόγο και να εκφραστεί. Οι κινητοποιήσεις έφτασαν να συσπειρώσουν εκατομμύρια κόσμο μακριά από κομματικά μαντριά.Άνθρωποι γνωρίστηκαν μεταξύ τους, έμαθαν να συζητάνε και να επιχειρηματολογούν, να βρίσκουν τα κοινά τους και να κατεβαίνουν κάθε μέρα στον δρόμο. Όμως πρακτικά το αποτέλεσμα ήταν μια τρύπα στο νερό. Το καθεστώς όντας αδιάφορο για το τι θέλει και ζητά η πλειοψηφία και όντας σε υπηρεσία να προωθήσει τα τραπεζίτικα συμφέροντα όχι μόνο αγνόησε την φωνή της πλειοψηφίας αλλά και την κατέστειλε. 4 το πρωί στις 30 Ιούλη έστειλε τις δυνάμεις του για να ξεσκίσουν αυτό που κάποτε ήταν η κατάλψη του Συντάγματος απαγορεύοντας ακόμη και την ανάρτηση πανό στην πλατεία.Και τότε σε πολύ κόσμο καταδείχτηκε ότι ο ειρηνικός τρόπος διαμαρτυρίας είναι καταδικασμένος στην ατίμωση και στην ολοκληρωτική καταστολή.

Ο δρόμος για τις 12 Φλεβάρη είχε ανοίξει διάπλατα. Αυτό το ομολόγησαν και οι ίδιοι οι μπάτσοι όταν στην αναφορά τους για επερχόμενη εξέγερση σημείωσαν ότι το ξερίζωμα το κινήματος των αγανακτισμένων άφησε την κοινωνία χωρίς βαλβίδες εκτόνωσης και απορρόφησης της δυσαρέσκειας. Ενδιάμεσος σταθμός στάθηκαν τα γεγονότα στις 19-20 Οκτώβρη με διπλό τρόπο.Στις 19 φάνηκε ένα τεράστιο κομμάτι κόσμου που ενώ δεν συμμετείχε στις συγκρούσεις έδειξε ανοχή και ενθάρρυνση στους συγκρουόμενους.Στις 20 φάνηκε ότι ούτε το ΚΚΕ ούτε κανείς άλλος είναι καλοδεχούμενος σαν προστάτης της βουλής από την οργή του κόσμου.

Kαι έξω από αυτά, η κοινωνική εξαθλίωση σε καλπασμό… Η ανεργία επίσημα να φτάνει σε απίστευτα νούμερα, τα μικρά μαγαζιά να εξαφανίζονται, ο κόσμος να παραμιλά στους δρόμους…

Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που έφερε έναν μη εκλεγμένο από τον λαό τραπεζίτη στην θέση του πρωθυπουργού με την υποστήριξη της δεξιάς και των φασισταριών του ΛΑ.Ο.Σ, έδωσε μια νέα πίστωση χρόνου σε ένα καθεστώς που φαινόταν να έχει φάει τα ψωμιά του.Ο εφιάλτης φαινόταν τώρα να μην έχει τέλος και να στηρίζεται σε μια κομματική συναίνεση που δεν είχε προηγούμενο.

Πέρασαν μήνες χωρίς καμιά σοβαρή αντίσταση εκτός από χώρους όπως αυτούς της χαλυβουργίας και των μέσων ενημέρωσης που αυτόνομα είχαν ξεκινήσει τους δικούς τους αγώνες.

Και φτάσαμε στον Φλεβάρη και στην ασυνήθιστη κακοκαιρία του όταν αναγγέλθηκε το νέο μνημόνιο σε μια κοινωνία που είχε ήδη μαραζώσει από την θλίψη και την απογοήτευση.

Κι ήταν τότε που τα υπόγεια ρεύματα της εξέγερσης άρχισαν να κοχλάζουν με μια δύναμη πρωτόφαντη και αστείρευτη.

Η 12 Φλεβάρη έγινε ημερομηνία στόχος για όλο τον κόσμο κι όλος ο κόσμος άρχισε να μιλά για αυτή. Όλη την προηγούμενη βδομάδα οι καταιγίδες κρατούσαν τον κόσμο στα σπίτια του πεισμώνοντας τον περισσότερο να κατέβει στις 12. Οι αφίσσες με το ελικόπτερο τον συνέπαιρναν. Η προσμονή ότι κάτι μεγάλο θα συμβεί εκείνη την μέρα καταλάμβανε όλο και περισσότερους.

Μια ισοπεδωμένη κοινωνία αποζητούσε την ενότητα της για να γκρεμίσει τους δυνάστες της. Ακόμη και τα χουλιγκόνια των αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων προχώρησαν σε άτυπες συμφωνίες ενότητας για να δράσουν από κοινού.

Η Παρασκευή 10 Φλεβάρη ήταν ένας μικρός προάγγελος. Ο κόσμος δεν ήταν αρκετός αλλά τον τόνο τον είχαν οι συγκρουσιακοί με την πλήρη ενθάρρυνση και υποστήριξη από τους υπόλοιπους.Όποιος είχε βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα από την χαμηλή συμμετοχή στην 48ωρη απεργία της ΓΣΕΕ διαψεύστηκε οικτρά. Ο κόσμος είχε μάθει από τον Ιούνη να κατεβαίνει τις Κυριακές μόνος του χωρίς να έχει ανάγκη την ΓΣΕΕ και τις απεργίες της.

Και φτάσαμε στην αποφράδα μέρα να κατεβαίνουν στους δρόμους της Ελλάδας πάνω από δυο εκατομμύρια διαδηλωτές για να εκφράσουν την οργή τους στο καθεστώς.Μπορεί το επίκεντρο να ήταν η Αθήνα όμως και οι άλλες πόλεις συμπαραστάθηκαν αξιοθαύμαστα κατεβάζοντας στους δρόμους τους τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της ιστορίας τους.Και εκεί, οι συγκρούσεις και οι ταραχές ήταν αδιάκοπες.Κι έτσι όπως και στην περίπτωση του Δεκέμβρη του 2008 η εξέγερση υπήρξε πανελλαδική.

Κι έτσι έγινε κατορθωτό χωρίς να υπάρχει δολοφονημένος νεκρός που θα γαλβάνιζε τα πάθη, σε προσυμφωνημένη μέρα που δεν ήταν καν γενική απεργία της ΓΣΕΕ να εκφραστεί η μεγαλύτερη εξεγερσιακότητα που έχει εκφραστεί σε οποιαδήποτε μέρα της Ελληνικής Ιστορίας. 

———————————————————————————————————————————————————————

Εδώ τελειώνει το δεύτερο μέρος του κειμένου και θα ακολουθήσει ένα τελευταίο τρίτο μέρος που θα ασχοληθεί πιο συγκεκριμένα με τα υποκείμενα της εξέγερσης, την αντιεξέγερση, την κατάληψη της νομικής και το μετά.

Μετά τις 12 Φλέβαρη είδαμε ένα κύμα καταλήψεων νομαρχιών και δημαρχείων, την αφύπνιση των μαθητών, καθημερινές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας αλλά και την σκλήρυνση της κρατικής τρομοκρατίας με την δημοσιοποίηση φωτογραφιών των συλληφθέντων και τις απειλές για απαγόρευση των διαδηλώσεων όπως και την ωμή καταστολή σε ολιγάριθμες ειρηνικές διαδηλώσεις.

Τα πράγματα είναι στην κόψη τους και ρευστά όσο ποτέ.

Για σήμερα υπάρχει νέα μαθητική διαδήλωση αλλά και η παγκόσμια μέρα αλληλεγγύης στην ελληνική εξέγερση.

Αύριο Κυριακή είναι η πιο κρίσιμη μέρα για το μέλλον αυτής της εξέγερσης.

Εκεί θα φανεί αν το φοβερό ξέσπασμα της προηγούμενης Κυριακής έχει δυνάμεις να συνεχίσει και να κλιμακώσει ή αν ήδη τα καλύτερα είναι πίσω μας.

Την προηγούμενη Κυριακή μάθαμε και ζήσαμε πολλά.

Είδαμε ότι τα τέρατα των ΜΑΤ και η εξουσία που στηρίζουν δεν είναι άτρωτα και ανίκητα.

Αρχίσαμε  να μην νιώθουμε μόνοι σε ένα πλήθος που ενώνεται από τόσο πολλά και να αξιοποιούμε την αριθμητική υπεροχή μας. 

Αντιμετωπίσαμε τα χημικά και την τρομοκρατία τους με μια αποφασιστικότητα που μας ήταν άγνωστη.

Έχουμε ακόμη να μάθουμε και να ζήσουμε πολλά.

Όμως τούτη την Κυριακή πρέπει να δείξουμε αν εμπεδώσαμε αυτά που μάθαμε κι αν είμαστε έτοιμοι για περισσότερα.

Γιατί αυτή η τραπεζική Χούντα χρειάζεται κάτι μεγαλύτερο κι από την 12 Φλεβάρη για να πέσει.

Κι αυτό το μεγαλύτερο πρέπει να στοχεύσει και τα χουντοκάναλα που στα μετόπισθεν βιάζουν τις ψυχές και τις συνειδήσεις των συμπολιτών μας στηρίζοντας ανερυθρίαστα το καθεστώς στις δύσκολες στιγμές του.

http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/

Στο στεκι Riot Squat στην καταληψη ματσαγγου(εισοδος απο την στοα) και θα ακολουθησει dark party

Η χθεσινή μέρα ήταν μια ήττα της αστικής δημοκρατίας από πολλές πλευρές. Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως μία κυβέρνηση έχει διορίσει έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό χωρίς να τον έχει εκλέξει ο λαός. Ούτε πως το κόμμα που έχει διορίσει αυτόν τον πρωθυπουργό έχει χάσει ήδη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αρχή της δεδηλωμένης) και παρόλα αυτά κυβερνά.Όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο γεγονός πως από την αρχή της πάνδημης διαμαρτυρίας τον περασμένο Μάιο, χθες, οι πολίτες επέλεξαν ως προστάτες τους όχι αυτούς που πληρώνουν για να το κάνουν και είναι θεσμικά κατοχυρωμένος ο ρόλος τους, αλλά τους αναρχικούς. Ούτε να μην ανοιγοκλείνω έκπληκτος τα μάτια όταν βλέπω και διαβάζω πως αυτό που έμεινε από τη χθεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση του πλήθους είναι οι στάχτες κτηρίων και τραπεζών.

Ας γινω πιο συγκεκριμενος.Χθες το μεσημερι σε αντιθεση με ολες τις αλλες συγκεντρώσεις που έγιναν τους τελευταίους 10 μήνες, ο κόσμος δεν μαζεύτηκε στο Σύνταγμα δυο ώρες μετά το κάλεσμα. Ενώ άλλες φορές το κάλεσμα ήταν στις 5 κι οι περισσότεροι έρχονταν από τις 6μισι και μετά, είχε συμβεί το μοναδικό να είναι γεμάτο κόσμο ήδη από τις 5 παρά. Στις 5μισι δεν έπεφτε καρφίτσα ούτε στο Σύνταγμα, ούτε στους γύρω δρόμους ενώ ήδη υπήρχαν και κάποιες χιλιάδες κόσμου του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια και στην Ακρόπολη και συνεχώς κατέφθανε κόσμος τόσο από την Ομόνοια, όσο και από τους σταθμούς του Μετρό Μοναστηράκι και Ακρόπολη (ένα ακόμα πεντακάθαρο σημάδι πως η κυβέρνηση φοβόταν την λαϊκή αντίδραση και ήθελε απεγνωσμένα να δυσκολέψει την πρόσβαση του κόσμου ήταν πως ενώ είχε ήδη κλείσει τους σταθμούς Μετρό Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο και Ευαγγελισμός, μετά από εντολές έκλεισε αδικαιολόγητα και το Μετρό Ακρόπολη ώστε η πρόσβαση να γίνει ακόμα δυσκολότερη!).

Μέχρι τις 5μισι λοιπόν τα πράγματα ήταν όμορφα, ειρηνικά και θα μπορούσε να πει κάποιος πως η δημοκρατία γιόρταζε σε όλο της το μεγαλείο. Όμως, εντελώς απρόκλητα και απροκάλυπτα, οι δυνάμεις καταστολής άρχισαν να ρίχνουν χημικά στο πλήθος, αδιακρίτως, για να προκαλέσουν την διάλυσή του προτού ακόμα φτάσει η συγκέντρωση στο ζενίθ της. Δεν είναι τυχαίο πως τα παπαγαλάκια του Σκάι ανέφεραν πως ο κόσμος φεύγει από το Σύνταγμα κι η ώρα δεν ήταν ούτε 6 ακόμα. Η προσπάθεια τρομοκράτησης τόσο από τα ηλεκτρονικά μέσα όσο και από τις εφημερίδες είχε ξεκινήσει δυο μέρες πριν και αρκούσε να παρακολουθήσει κάποιος τηλεόραση ή να δει τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα. Οι Γλέζος και Θεοδωράκης ήταν μόνο τα επώνυμα παραδείγματα αυτών που δέχθηκαν τα χημικά, αλλά οι χιλιάδες του κόσμου ξέρουν να μιλήσουν για το αίσθημα ασφυξίας καλύτερα από όλους.

Και τότε, συνέβη το αναπάντεχο. Μια ομάδα μαυροντυμένων από την Πανεπιστημίου ξεκίνησε να φωνάζει συνθήματα και να κατευθύνεται προς τα εκεί όπου τα ΜΑΤ έδιωχναν με το έτσι θέλω τον κόσμο. Ο κόσμος παραμέρισε, άρχισε να τους χειροκροτεί και να τους φωνάζει «μπράβο», «γαμήστε τους», «επάνω τους» και άλλα τέτοια ενώ με τη σειρά τους οι αναρχικοί τους έλεγαν «ελάτε μαζί μας». Πραγματικά, όταν όλος ο κόσμος σε χειροκροτεί, και σου συμπαραστέκεται δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις με μεγαλύτερη ορμή αυτό που ήθελες εξαρχής να κάνεις. Το ίδιο συνέβηκε κι όταν μετά από νέα χημική επίθεση των ΜΑΤ ο κόσμος κατέβαινε έντρομος την Πανεπιστημίου και άνθρωποι έπεφταν κάτω (μάρτυρες και ο κόσμος και τα ασθενοφόρα ή τα μηχανάκια του ΕΚΑΒ που μάζευαν όσους δεν άντεξαν την επίθεση). Και το απόγειο αυτής της κατάστασης συνέβηκε όταν άρχισε η πυρπόληση των Starbucks στην Κοραή. Ένα χειροκρότημα και ζητωκραυγές από την Κλαυθμώνος, την Σταδίου και την Πανεπιστημίου γέμισε τον χώρο. Στις καταστροφές στις τράπεζες ο κόσμος, που δεν συμμετείχε ενεργά στις μάχες, χτυπούσε ρυθμικά τα κάγκελα της Σταδίου κάνοντας θόρυβο και αρκετοί 40άρηδες και 50άρηδες οικογενειάρχες μάζευαν μάρμαρα και τα έδιναν στους αναρχικούς που είχαν αναλάβει την κατά μέτωπο επίθεση.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Από τη στιγμή που άρχισε η επίθεση των δυνάμεων καταστολής στις 5μισι ώρα, μέχρι και αργότερα το σύνθημα που μονοπωλούσε τα χείλη των χιλιάδων διαδηλωτών ήταν το γνωστό «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και όχι συνθήματα για το μνημόνιο ή την οικονομική πολιτική. Η οργή του κόσμου για την αντιμετώπιση που είχε από όσους, υποτίθεται, τον προστατεύουν είχε ξεχειλίσει. Στο Μοναστηράκι χτυπούσαν τις καμπάνες, όλοι οι δρόμοι που ορίζονται από την Ακρόπολη, την Αθηνάς, την Ομόνοια, την Ακαδημίας και το Σύνταγμα ήταν γεμάτοι κόσμο που αρνούνταν να φύγει. Από όπου και να προσπαθούσες να ανέβεις από το Μοναστηράκι προς το Σύνταγμα, έβρισκες μπροστά σου ομάδες ΜΑΤ να σε εμποδίζουν και με την πρώτη κίνηση να ψεκάζουν αδιακρίτως και να ρίχνουν δακρυγόνα και κρότου λάμψης. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα, οι αστυνομικοί έκαναν επιθέσεις προς τους πολίτες και τότε άρχιζε ξανά ο πετροπόλεμος.

Μέχρι τις 11μισι το βράδυ πολλές χιλιάδες κόσμου ήταν ακόμα στον δρόμο. Στην Αμαλίας τουλάχιστον 10 χιλιάδες κόσμου αποχώρησαν με πορεία προς τη Συγγρού όταν αναγκάστηκε πάλι με εκτεταμένη ρίψη χημικών να αποχωρήσει για να αντέξει. Στην πλατεία υπήρχε ακόμα κόσμος. Στο Μοναστηράκι οι Δίας-Δέλτα έσπαζαν τζαμαρίες και χτυπούσαν κόσμο. Υπάρχουν βίντεο που το βεβαιώνουν και δείχνουν πώς προσπάθησαν (για άλλη μια φορά) να χτυπήσουν με τις μηχανές τους τον κόσμο.

Η απίστευτη εκτροπή όμως της δημοκρατίας, δεν είναι πως ο λαός πλέον στρέφεται στους αναρχικούς για να τον προστατεύσουν. Είναι γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν θέλει και δεν συμμετέχει σε πράξεις βίας, αλλά το ότι αποδέχονται αυτή τη βία εφόσον τους προστατεύει δείχνει την πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και της στάσης τους. Βασικό τους επιχείρημα ήταν πως με ειρηνικά μέσα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και πως πρέπει να επιδιώξουμε μετωπική σύγκρουση. Και το σύνθημα «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δεν ανήκει στους αναρχικούς. Μετά από δεκάδες ειρηνικές διαδηλώσεις, μετά από τη στάση μη βίας και παρόλο που ήξερε ο κόσμος ότι θα δεχθεί χημικά και ξύλο, συνεχίζει να βγαίνει στους δρόμους, αλλά δεν νιώθει ότι μπορεί να κερδίσει στα πλαίσια της δημοκρατίας. Η γνώμη του είναι αδιάφορη στις μεθοδεύσεις των οικονομικών και πολιτικών ελίτ της χώρας η οποία τον γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Κανένας πολιτικός δεν τιμωρείται, κανένα περιστατικό αστυνομικής βίας δεν τιμωρείται και ακόμη και ο συνεργός του δολοφόνου του Γρηγορόπουλου είναι εκτός φυλακής ήδη. Η μήνυση που κατέθεσαν πάνω από 100 πολίτες για το χημικό τριήμερο του Ιουνίου δεν έχει βρει ακόμα το δρόμο προς την αίθουσα του δικαστηρίου και κανείς δεν δίνει ποτέ λογαριασμό για τους τραυματισμούς αθώων και ειρηνικά διαμαρτυρόμενων πολιτών. Ο κόσμος πλέον δεν έχει πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς γιατί αισθάνεται ότι τον εμπαίζουν. Ζητά εκλογές και κάνουν συγκυβέρνηση, ζητά να μην ψηφιστεί το Μνημόνιο και το ψηφίζουν με αυξημένη πλειοψηφία ενός σώματος της Βουλής που δεν υπάρχει περίπτωση να επανεκλεγεί και δεν εκφράζει κανέναν (εκτός ίσως από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ και της Αριστεράς).

Κι εδώ ερχόμαστε στην ευθύνη και τον βρώμικο ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ από την αρχή αυτής της ιστορίας των Μνημονίων εδώ και δυομισι χρόνια. (κάτι που σύμφωνα με τους αναρχικούς, που κι εδώ επιβεβαιώνονται, συμβαίνει συνεχώς). Όλη την νύχτα χθες εστίαζαν στους βανδαλισμούς και στις φωτιές. Αποπροσανατόλιζαν τον κόσμο από το κύριο θέμα που είναι η ψήφιση ενός αντισυνταγματικού εκτρώματος (δεν το λέω εγώ, 5 καθηγητές πανεπιστημίου το λένε). Έχουν αναλάβει τον ρόλο της τρομοκράτησης για την «τελευταία» ευκαιρία διάσωσης για άλλη μια φορά. Συγχέουν επίτηδες την στάση πληρωμών, που μπορεί να κάνει η Ελλάδα, με τη χρεοκοπία. Συνδέουν τη στάση πληρωμών με την έξοδο από την Ευρωζώνη, πράγματα που ακόμα κι ο Βαρουφάκης (κι όχι κάποιος αριστερός οικονομολόγος) καταγγέλλει ως ανεδαφικά και ψευδή. Και στην χθεσινή μεγαλειώδη διαμαρτυρία έστησαν τις κάμερες όχι ανάμεσα στον κόσμο που κατά χιλιάδες είχε απλωθεί στην πόλη, αλλά απέναντι στα καμένα κτήρια.

Έγινε τόση συζήτηση για τα κτήρια του Τσίλερ που κάθε κυράτσα φωνάζει για τον Τσίλερ λες και τον ήξερε κι από χθες. Τα ίδια κανάλια που κατηγορούν τους πολίτες ως λαμόγια και ως μέλη της κοινωνίας του μαζί τα φάγαμε, και ξέρουν πολύ καλά πως από τον πρώτο ως τον τελευταίο δεν δίνουν δεκάρα για την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία της πόλης τους (μάρτυρας η εκτρωματική δόμηση της Αθήνας, τα αυθαίρετα και το κλείσιμο των ημιυπαιθρίων), καλούν τον κόσμο να πει όχι στους βανδαλισμούς ιστορικών κτηρίων. Τα ίδια κανάλια με τους αμόρφωτους δημοσιογράφους της πλάκας ή με τους ημιμαθείς κατευθυνόμενους δημοσιογραφίσκους ανακαλύπτουν την εγκατάλειψη ιστορικών κτηρίων μόνο όταν αυτά κατοικούνται από μετανάστες και «αποτελούν εστία μόλυνσης», ενώ όλον τον υπόλοιπο καιρό κάνουν μόκο για να κάνουν τις δουλειές τους τα λαμόγια του real estate. Στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, χιλιάδες κτήρια που ανήκουν στο Δημόσιο, σε Τράπεζες και στην Εκκλησία ρημάζουν και πολλά από αυτά είναι ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας. Είναι δεκάδες οι φορές που οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους τα καταστρέφουν σιγά σιγά ώστε να μην καταστούν διατηρητέα και να μπορέσουν να χτίσουν πολυκατοικία. Τα απαξιώνουν με υπόγειους τρόπους και μόλις φτάσουν στο σημείο να είναι μισογκρεμισμένα (σιγά σιγά και νύχτα), τα χαρακτηρίζουν επικίνδυνα και κατεδαφιστέα και μετά σηκώνουν πολυκατοικίες.

Ολόκληρες πόλεις όπως η Πάτρα και άλλες, γκρέμισαν εν μία νυκτί επί χούντας και Καραμανλή, διάφορα νεοκλασικά κι έχτισαν πολυόροφα εκτρώματα. Δημόσια κτήρια κατασκευάζονται με ελλιπείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και άλλα βουλιάζουν με την πρώτη βροχή στο βούρκο που χτίστηκαν (όπως πρόσφατα το Νοσοκομείο Πύργου) γιατί κάποιος κονόμησε χοντρά από την πώληση του οικοπέδου ή γιατί δεν έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες στήριξης. Δρόμοι καινούργιοι γίνονται θρύψαλα και δεν κουνιέται φύλλο. Ολυμπιακά έργα που στοίχισαν μια περιουσία συνεχίζουν να απαξιώνονται για να πωληθούν για ένα κομμάτι ψωμί στους δικούς τους. Μια κοινωνία που αδιαφορεί ολοκληρωτικά για το δομημένο χώρο σήμερα ανακάλυψε ότι οι αναρχικοί καταστρέφουν «ιστορικά κτήρια». Και όλο αυτό βύθισε στην αφάνεια το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βροντοφώναξαν το ΟΧΙ στην εξαθλίωση που επιφυλάσσουν οι καλοαναθρεμμένοι κυβερνήτες του.

Αγαπητοί μου, ακόμα και οι μισοί αναρχικοί να είναι προβοκάτορες το θέμα δεν είναι αυτό. Οι μεγαλύτεροι προβοκάτορες είναι τα ΜΜΕ και ο παραμορφωτικός φακός τους. Αν ήθελαν να εστιάσουν στην ουσία θα το έκαναν, θα ανέβαζαν πλάνα αμέσως από τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Ο Σκάι θα είχε σηκώσει το ελικοπτεράκι του και θα έδειχνε τις ορδές των ανθρώπων που αγωνίζονταν για να μην φτωχοποιηθούν για να ικανοποιηθούν τα θέλω των μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι θα είναι και οι μόνοι κερδισμένοι από την βύθιση των μισθών.

Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ο φωτισμός μόνο στα καμένα κτήρια, τα παραπολιτικά σχόλια της πλάκας και η διαπόμπευση της κοινής λογικής στα τηλεπαράθυρα είναι ο κανόνας. Υπάρχει αυτή τη στιγμή κατάληψη των ΜΜΕ από αδίστακτους επιχειρηματίες και πολιτικούς, ή αντίστροφα, οι οποίοι κάνουν τη δουλίτσα τους. Η επίθεση στους μισθούς των φτωχών αποτελεί γι’ αυτούς την ευκαιρία για τρελά κέρδη. Και θα παίξουν όλα τους τα χαρτιά για να μην τα χάσουν. Και οι ευαίσθητοι πολίτες για τα ιστορικά κτήρια, θα κάθονται στον καναπέ τους και στον υπολογιστή τους και θα βρίζουν τους αναρχικούς και όσους ακόμα έχουν ψυχή και αντιστέκονται.

Η διαφορά είναι πως όποιος βλέπει τα γεγονότα από την τηλεόραση, πλέον δεν ξέρει τα γεγονότα. Ζει σε μια εικονική πραγματικότητα. Όποιος δεν κυνηγήθηκε από μπάτσο και δεν τον έσωσε ένας αναρχικός που του έριξε μια πέτρα, δεν ξέρει τι είναι ο μπάτσος. Όποιος δεν έπεσε κάτω ημιλιπόθυμος από τα χημικά και δεν του έδωσε μαλόξ ο μαυροφορεμένος επαναστάτης (ακόμα και πλανεμένος ή και ανόητος αν θέλετε) δεν ξέρει τι σημαίνει αλληλεγγύη. Οι αναρχικοί στήνουν δίκτυα αλληλεγγύης και υποστήριξης και ετοιμάζονται για τις ημέρες της πτώχευσης που θα γίνει όταν οι έχοντες αποφασίσουν ότι τους συμφέρει. Φτιάχνουν κολεκτίβες αυτοοργάνωσης και δίκτυα υποστήριξης. Εσείς, απλά θα κοιτάζετε την οθόνη και θα κουνάτε το δάχτυλο και μόλις πεινάσετε θα πιστεύετε την Όλγα που τρέμει όταν θα λέει ότι φταίνε οι αναρχικοί, οι αριστεροί, ο σύριζα, οι «αγανακτισμένοι», ο γάιδαρος που πετάει κι όχι όλοι αυτοί που σας κλέβουν εδώ και τέσσερις δεκαετίες τις ζωές.

Αγαπητοί μου, βγείτε στον δρόμο να δείτε την πραγματικότητα, κλείστε τις τηλεοράσεις και σκίστε τις κωλοφυλλάδες. Αναζητήστε εναλλακτική ενημέρωση σε ανεξάρτητα έντυπα και ιντερνετικά μέσα και σκεφτείτε λίγο πέρα από τα τόσο «προφανή». Τότε ίσως καταφέρετε να πιέσετε τους κυβερνώντες να φτιάξουν ένα υπουργείο προστασίας του πολίτη κι όχι το κακέκτυπο μιας παραπαίουσας δημοκρατίας και να είναι πραγματικοί εκπρόσωποί σας.

Τότε ίσως και να έχετε δίκιο να τα βάλετε με τους αναρχικούς, αλλά τώρα όχι.
ΥΓ1: Δεν είμαι ούτε αναρχικός, ούτε «αναρχικός», δεν έχω πετάξει ποτέ πέτρα, ούτε θα έβαζα φωτιά. Όμως οι άνθρωποι που τα βάζουν στα ίσια με τους εχθρούς μου -αυτούς που προστατεύουν όσους θέλουν να δουλεύω σαν σκλάβος και να πληρώνομαι σαν σκλάβος και παραπληροφορούν τους ανθρώπους που αγαπώ μετατρέποντάς τους σε τηλεοπτικά κουτορνίθια- και δεν είναι ρατσιστές, σε αυτόν τον αγώνα, έστω και προσωρινά, είναι πιο κοντινοί μου από κάθε βολεμένο κι από κάθε ελληναρά. Και ναι, λυπάμαι κι εγώ για τα κτήρια που χάθηκαν, έτρεχα στα συνέδρια αρχιτεκτονικής πολύ πριν ανακαλύψει το όνομα του Τσίλερ η Τρέμη, αλλά δεν θυσιάζω τη ζωή κανενός ανθρώπου και την αξιοπρέπεια του ούτε για την Ακρόπολη. Τα κτήρια με λεφτά σε έξι μήνες το πολύ ξαναφτιάχνονται. Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων θα χρειαστούν χρόνια και χρόνια.

ΥΓ2: Το ΠΑΜΕ, και το ΚΚΕ επακολούθως, έχασε χθες μια μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να ηγηθεί της μάχης ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία της πλουτοκρατίας που συνεχώς καταγγέλλει. Ενώ δήλωσε ότι θα φτάσει στη Βουλή με κάθε τρόπο, μόλις είδε τα δύσκολα και τα δακρυγόνα έκανε όπισθεν (παρόλο που ο κόσμος είχε πάει στο πλάι της Πανεπιστημίου για να περάσει) και μάλιστα στο παράγγελμα «γυρίζουμε πίσω ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ» έκαναν μια πιρουέτα που ο ελληνικός στρατός θα ζήλευε. Τα γιουχαΐσματα από όσους ήταν στην πρώτη γραμμή έδιναν κι έπαιρναν ενώ τους καλούσαν να έρθουν μαζί μπροστά στον αγώνα.

ΥΓ3: Όσοι ξαφνικά θυμήθηκαν ότι χάνονται θέσεις εργασίας από κάποια καμένα καταστήματα, μήπως ξέχασαν ότι κάθε μήνα χάνονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και η ανεργία έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο εδώ και μήνες; Τι έκαναν γι’ αυτό τόσο καιρό; Σε πόσες πορείες κατέβηκαν; Άναψαν κεράκια για τους απολυμένους της Χαλυβουργίας και τους απλήρωτους στην Ελευθεροτυπία και το ALTER ή μόνο στο Αττικόν ξέρουν να ανάβουν γιατί δεν είναι μπανάλ;

Αναδημοσιευση

Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΘΕΛΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ένας για όλους και όλοι για έναν!

Η ιστορία των χαλυβουργών του Ασπροπύργου, μια ιστορία αξιοπρέπειας, αλληλεγγύης και αγώνα, είναι γνωστή, πάνω κάτω. Όταν ο Μάνεσης τους ζήτησε το πακέτο υποτίμησης της ζωής τους, δηλαδή το 5ωρο, που νομικά σημαίνει ότι θα έχουν λιγότερα δικαιώματα ως εργαζόμενοι, και μείωση μισθών, αυτοί δεν δέχτηκαν. Το σωματείο τους το χειρίστηκε σωστά, τους ενημέρωσε, τους έδωσε λίγες μέρες να το σκεφτούν και στην ψηφοφορία αρνήθηκαν τις προσταγές του βιομήχανου. Τότε αυτός πέρασε σε απολύσεις, και οι εργαζόμενοι σαν μια γροθιά βρίσκονται σε απεργία από τις 31 Οκτώβρη, με βασικό αίτημα να γυρίσουν πίσω οι συνάδελφοί τους. (Από τότε, ο Μάνεσης έχει προβεί και σε άλλες απολύσεις.)

Χαλυβουργέ του Βόλου, κανένα πρόβατο δεν γλίτωσε τη σφαγή βελάζοντας!

Στη Χαλυβουργία του Βόλου, που αποτελείται από δύο εργοστάσια, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά… Τα μέλη του σωματείου του Βόλου, τα οποία είναι υποταγμένα στο Μάνεση, γλείφτες του κι ανθρωπάκια, απ’ ό,τι αποδείχτηκαν από τις πράξεις τους, αντί να αντισταθούν στην υποτίμηση της ζωής τους και των συναδέλφων τους και να βάλουν και τους υπόλοιπους εργαζόμενους σε μια τροχιά αγώνα, τους φόβισαν και τους τρομοκράτησαν. Τύφλα να ’χουν οι διευθυντάδες του Μάνεση στο Βόλο, αφού το «σωματείο εργαζομένων» έβγαλε ανακοίνωση που έλεγε πως η απόφαση των εργαζομένων να δεχτούν τις προσταγές του Μάνεση είναι «αγωνιστική στάση» για να μην κλείσει το εργοστάσιο. Το δεύτερο και χειρότερο είναι ότι οι χαλυβουργοί του Βόλου δέχτηκαν να δουλέψουν υπερωρίες, ώστε να καλύψουν την παραγωγή των απεργών (κάτι που διαψεύδουν, βέβαια), με αποτέλεσμα, ενώ έχουν υπογράψει 5ωρο, αυτοί να δουλεύουν 8ωρα και 10ωρα, λειτουργώντας απεργοσπαστικά.

Αυτά ήταν η αρχή. Μετά, το σωματείο εφηύρε κι άλλα για να δικαιολογηθεί, όπως ότι οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου δεν είναι απλοί εργάτες αλλά υπάλληλοι που θέλουν να απολυθούν για να πάρουν αποζημιώσεις, ότι τη δεκαετία του ’80, περίοδο που στα δύο εργοστάσια ήταν δύο διαφορετικά αφεντικά και όχι ένα όπως τώρα, οι χαλυβουργοί του Βόλου έκαναν μεγάλη απεργία, ενώ οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου δεν απεργούσαν, κι άλλες τέτοιες ηλίθιες ψευτιές και δικαιολογίες.

Δεν έχουμε αυταπάτες ούτε και προκαταλήψεις αρνητικές ή θετικές. Οι εργάτες της χαλυβουργίας του Βόλου είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Η συμπεριφορά τους προέρχεται, πρώτον, από τους εκβιασμούς του Μάνεση και του σωματείου, και δεύτερον, από το φόβο τους να μη χάσουν τις δουλειές τους. Ωστόσο, αυτό δεν τους δικαιολογεί, αφού τον ίδιο φόβο έχουν και οι απεργοί στον Ασπρόπυργο. Είναι αλήθεια ότι οι χαλυβουργοί της Μαγνησίας υφίστανται την εργοδοτική τρομοκρατία, αλλά πού είναι έστω η προλεταριακή αλληλεγγύη στους απολυμένους συναδέλφους τους; Συναινώντας να αμείβονται πενιχρά, δεν καταλαβαίνουν ότι θα γίνουν δούλοι για ένα κομμάτι ψωμί, σε ένα εργασιακό περιβάλλον τόσο επιβαρυμένο; Ότι το κεφάλαιο εξαθλιώνει ανθρώπους, για να τους καταντήσει φθηνό, ευέλικτο και άριστα χειραγωγημένο απασχολήσιμο δυναμικό;

Οι χαλυβουργοί είναι «πειραματική ομάδα», πάνω στην οποία τ’ αφεντικά μετρούν όχι μόνον τις αντοχές των εργατών αλλά και την ταξική και κοινωνική τους συνείδηση και δράση. Ο κλάδος μετάλλου αποτελεί, επίσης, ιστορικά το στοίχημα για τους μελλοντικούς αγώνες στην παραγωγή και στις υπηρεσίες γενικά, καθώς μεγάλα εργατικά κινήματα, ευρωπαϊκά και παγκόσμια, και άγριες απεργίες έχουν ξεσπάσει είτε λόγω της αποειδίκευσης είτε λόγω των άθλιων συνθηκών στη βαριά βιομηχανία και ανθυγιεινή εργασία.

Η ουσία πάντως είναι μία, και πρέπει να την καταλάβουν γρήγορα οι χαλυβουργοί του Βόλου (και οι υπάλληλοι των φορτηγατζήδων), είτε είναι απ’ αυτούς τους αλήτες που γουστάρουν να τρώνε το ψωμί των άλλων, που γουστάρουν να περιφρουρούν απεργοσπαστικά

την εργασία σε μέρες απεργίας, που επιτίθενται στους απεργούς του Ασπροπύργου όταν εκείνοι τους μιλάνε,

είτε είναι από τους άλλους που επί της ουσίας δεν αντιστέκονται, αλλά δεν θα τους πείραζε να χάσουν ένα μεροκάματο για αλληλεγγύη προς τους απεργούς, που θα ήθελαν με κάποιον τρόπο ν’ αντισταθούν, που ντρέπονται να περιφρουρούν το εργοστάσιο μαζί με τους μπάτσους και να κάνουν ό,τι τους λένε οι ξεφτίλες του σωματείου: ότι οι φίλοι του μάνεση, οι βολευτάδες και τα τσιράκια τους, το Εργατικό Κέντρο και οι δημοσιογράφοι, που τώρα φλυαρούν , αλλά είναι ολιγόλογοι όταν γίνονται εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες όπως του Μελέτη Χατζέλα στα κάτεργα του Μάνεση, όταν έρθουν (που θα έρθουν) οι διαθεσιμότητες, οι απολύσεις, η φτώχεια, και οι χαλυβουργοί του Βόλου βγουν στον αγώνα, όλοι οι παραπάνω δεν θα είναι σύμμαχοί τους αλλά εχθροί, κι αν κάποιος απ’ τους μελλοντικούς απεργούς «παρεκτραπεί», οι μπάτσοι, που μαζί τους χαχάνιζαν έξω από το εργοστάσιο ειρωνευόμενοι τους αλληλέγγυους, θα τους σπάνε το κεφάλι.

3 μήνες απεργία στη Χαλυβουργία

Ένας αγώνας-σταθμός. Ένας αγώνας που όμοιό του για να συναντήσουμε θα πρέπει ν’ ανατρέξουμε αρκετά, μην πούμε δεκάδες, χρόνια πίσω. Ένας αγώνας που διεξάγεται σε μια συγκυρία όπου η επίθεση της κυριαρχίας είναι καθολική και οι απαντήσεις των από κάτω από ελάχιστες μέχρι μηδαμινές, σε σχέση με την ένταση της επίθεσης που δέχονται. Ένας αγώνας που η νίκη είναι μονόδρομος. Θα πρέπει να κάνουμε, μαζί με τους απεργούς, κι εμείς την υπέρβαση για να νικήσουμε, γιατί η νίκη τους θα είναι και νίκη όλων μας. Η νίκη των χαλυβουργών θα ανοίξει καινούργιους δρόμους αντίστασης. Θα ανοίξει μια ρωγμή στο πανίσχυρο, όπως φαντάζει, μπλοκ της εξουσίας. Τη σημασία αυτής της απεργίας την έχουν αντιληφθεί τ’ αφεντικά και τα τσιράκια τους, οι δημοσιογράφοι, που εδώ και τρεις μήνες επιδεικτικά αγνοούν και κρύβουν οτιδήποτε μπορεί να προβάλλει αυτόν τον αγώνα.

Καταλυτικό αλλά και διφορούμενο ρόλο στον αγώνα έχει παίξει και το ΠΑΜΕ, που από τη μία στηρίζει και προωθεί τη νίκη αυτής της απεργίας, αλλά από την άλλη, όπως σε κάθε αγώνα έτσι και σ’ αυτόν, με τον ηγεμονικό ρόλο που θέλει να παίζει, απογοητεύει και αποτρέπει κόσμο να μπει ενεργά στον αγώνα, με αποτέλεσμα ο αγώνας αυτός να μην μπορεί να διαχυθεί μέσα στην κοινωνία και να λάβει χαρακτηριστικά γενικευμένου κοινωνικού-ταξικού αγώνα. Από την άλλη βλέπουμε τον κόσμο του γενικευμένου ελευθεριακού κινήματος μουδιασμένο, κατακερματισμένο και χωρίς αντανακλαστικά. Ήρθε η ώρα να καταλάβουμε πως, αν δεν φτιαχτεί ένας μετωπικός πόλος αντίστασης και ανατροπής, αφήνοντας πίσω δογματισμούς, προκαταλήψεις και ιδεολογικές περιχαρακώσεις, το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να χάσουμε τον πόλεμο αμαχητί, αλλά… δογματικά καθαροί. Αν δεν ενωθούμε με τα διάφορα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται, που δέχονται την εκμετάλλευση και τον εκβιασμό της επιβίωσης, αν δεν μοιραστούμε έναν κοινό αγώνα, θα μοιραστούμε μια κοινή ήττα.

Ε, ναι, λοιπόν, δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια, θα πετάξουμε τηλεκοντρόλ και καφέδες και θα βγούμε στο δρόμο με τους απεργούς της Χαλυβουργίας, στα μπλόκα στα εργοστάσια του Μάνεση, με τους κατοίκους του Πηλίου που αγωνίζονται ενάντια στο νταβατζηλίκι της ΔΕΥΑΜΒ, με τους αγώνες και τις συνελεύσεις ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, ενάντια στα δημοτικά χαράτσια μέσω των παρκόμετρων και παντού όπου υπάρχει αδικία κι εκμετάλλευση. Να μην ξεχάσουμε όσους αγωνιστές διώκονται και φυλακίζονται από την εξουσία. Η κρίση απέδειξε ότι το παραμύθι των εργασιακών δικαιωμάτων, με το οποίο μας αποκοίμιζε ο κεϋνσιανισμός (ρεφορμιστικές τριμερείς συμφωνίες τον 20ό αιώνα για σχετικά σταθερή εργασία, αμοιβή που να ικανοποιεί βασικές ανθρώπινες ανάγκες και ελπίδα για ανοδική κοινωνική κινητικότητα), έχει πλέον ξεχαστεί, ακόμα και βάναυσα συκοφαντηθεί από τα αστικά ΜΜΕ, που απροκάλυπτα προπαγανδίζουν τη φιλελεύθερη οικονομία και ιδεολογία. Μπροστά στην καπιταλιστική λαίλαπα, η πρώτη νίκη θα είναι, όλοι οι εργάτες να μη χάσουν τις δουλειές τους. Όμως η τελική νίκη που οδηγεί στην κοινωνική απελευθέρωση θα είναι οι

εργάτες να απολύσουν τ’ αφεντικά τους και τους πολιτευτάδες τους και να κάνουν ίση μοιρασιά της αναγκαίας κοινωφελούς εργασίας, καταργώντας «του θανάτου τα καζάνια», ακόμα και την αλλοτριωτική οργάνωση του εργοστασιακού συστήματος και τα βιομηχανικά κάτεργα ρύπανσης και θανάτου .

ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΥΣ

ΠΑΜΒΟΛΙΩΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ!!!!

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΑΤΣΑΓΓΟΥ

– ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ-ΕΣ

Περισσότεροι από 3000 άνθρωποι (για κάποιους ίσως και 4000) πορευτήκαμε μαζί το Σάββατο 4/2 από το Μοναστηράκι, την οδό Αθηνάς την Σταδίου, το Σύνταγμα και μπροστά από το κοινοβούλιο, με κατάληξη τα Προπύλαια. Ενάντια στο «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», τα κοινοβουλευτικά «πραξικοπήματα», τα νέα μνημόνια κοινωνικής υποδούλωσης και λεηλασίας που προωθούνται από την εγχώρια και υπερεθνική πολιτική και οικονομική εξουσία, τα ψευδή και εκβιαστικά κυριαρχικά διλήμματα, την διάχυση του φόβου και της ματαιότητας κοινωνικά, τα φαινόμενα κοινωνικού εκφασισμού, τις «εναλλακτικές λύσεις» καλλωπισμού και εξωραϊσμού του συστήματος εκμετάλλευσης και υποταγής, την εκλογική (αυτ)απάτη. Χιλιάδες κείμενα μοιράστηκαν και δεκάδες συζητήσεις έγιναν με διερχόμενους, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους υπήρξαν από θετικοί έως ένθερμοι, κάποιοι και εμφανώς συγκινημένοι.

Η μεγάλη συμμετοχή και ο παλμός της διαδήλωσης στο δρόμο δεν ήταν προφανώς ένα απλό αποτέλεσμα της καίριας επιλογής για την διεξαγωγή της συγκεκριμένης πορείας (η οποία διοργανώθηκε από μια κεντρική συνέλευση πλατιάς συμμετοχής, που ξεκίνησε στις 23 Δεκέμβρη μετά από κάλεσμα της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση, στο οποίο ανταποκρίθηκαν πολλές επιπλέον συλλογικότητες, στέκια, καταλήψεις και μεμονωμένοι σύντροφοι και συντρόφισσες). Ήταν αποτέλεσμα της συναίσθησης των χιλιάδων διαδηλωτών σχετικά με την κρισιμότητα της περιόδου. Ήταν αποτέλεσμα των ακηδεμόνευτων αγώνων του προηγούμενου διαστήματος. Ήταν αποτέλεσμα της αναζήτησης αγωνιστικής διεξόδου στο πέπλο σιωπής, ανημποριάς και μπλοκαρίσματος των αντιστάσεων, με το οποίο επιχειρεί να σκεπάσει την εξοργισμένη κοινωνία η θεσμική συστράτευση αστικών και εθνικιστικών κομμάτων, ΜΜΕ, εργοδοτικών συνδέσμων, ξεπουλημένων και γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών, κάθε καθεστωτικού πυλώνα και εφεδρείας.

Σε τελική ανάλυση η συγκεκριμένη πορεία δεν ήταν απλά μια πορεία μέσα στην καρδιά κρίσιμων αντικοινωνικών μεθοδεύσεων από τα εγχώρια και ευρωπαϊκά διευθυντήρια. Ήταν ταυτόχρονα και ένα σινιάλο στις γραμμές των «από κάτω», στις γραμμές των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων ανθρώπων, για αυτοπεποίθηση, ανάληψη επιλογών αντίστασης και αλληλεγγύης, αγωνιστική συστράτευση ενάντια στην κυριαρχική επέλαση και την κοινωνική ισοπέδωση.

Απέναντι στον κοινωνικό χειμώνα που επιχειρούν να επιβάλλουν τα ντόπια και διεθνή αφεντικά και οι λακέδες τους είναι βέβαιο ότι οι χειραφετημένοι, ριζοσπαστικοί, αυτοοργανωμένοι και ακηδεμόνευτοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, μπορούν να σπάσουν τον πάγο. Ας προχωρήσουμε. Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι;

Αναδημοσιευση

Πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης της κατάληψης στις 23:00

Το βιβλιο οριζοντιοτητα πραγματευεται το παραδειγμα της Αργεντινης και των κοινοτητων αγωνα που δημιουργηθηκαν απο την εξεγερση του 2001 εναντια στο ΔΝΤ.Μεσα απο τα ιδια λογια των ανθρωπων που συμμετεχουν σε λαικες συνελευσεις σε κινηματα ανεργων σε καταληψεις εργοστασιων κλπ αποτυπωνει την ιστορια μιας μεταβαλλομενης κοινωνιας ειπωμενη απο ανθρωπους που παιρνους τις ζωες και τις κοινoτητες στα χερια τους.

ΟΡΙΖΟΝΤΙΟΤΗΤΑ ΦΩΝΕΣ ΛΑΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ