ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΤΟΤΕ ΠΟΤΕ? – ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ

Τα τελευταία δύο χρόνια η συνθήκη ολοκληρωτισμού που βιώνουμε έχει γιγαντωθεί. Με αφορμή την πανδημία τόσο το ελληνικό όσο και τα υπόλοιπα κράτη εξαπέλυσαν και εξαπολύουν ένα πογκρόμ κατά της κοινωνικής βάσης τόσο στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο και στον τομέα των κοινωνικών κατακτήσεων. Αυτή η επίθεση, που ακούει στο όνομα ’κρατική διαχείριση της πανδημίας’ επιτάχυνε την διαδικασία ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου σε μια προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης. Διαχρονικά οι κρίσεις που αποτελούν δομικό στοιχείο του καπιταλισμού και οι λεγόμενες διαδικασίες ξεπεράσματός τους, αποτελούσαν και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα αφεντικά. Αυτή η επίθεση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την όξυνση και την διάχυση της κρατικής καταστολής από την μία, αλλά και την οπισθοχώρηση και το πάγωμα των κινημάτων από την άλλη.

Η καταστολή αποτελεί βασικό πυλώνα της εξουσίας που ασκούν κράτος και κεφαλαίο. Σκοπός της είναι να τιμωρήσει όσους τολμούν να αμφισβητήσουν τους υφιστάμενους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης της κοινωνίας. Επίσης σκοπό έχει να παραδειγματίσει όσους σκέφτονται να το κάνουν. Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια, ο ρόλος της αστυνομίας (που αποτελεί την κύρια έκφανση της καταστολής) έχει μεγαλώσει και απλωθεί σε όλο και περισσότερα κοινωνικά πεδία, με όλο και πιο ασύδοτα επίπεδα δράσης. Από την αρχή της αυτή η κυβέρνηση, όχι μόνο πήρε το μπαλάκι από τις προηγούμενες, αλλά προσπάθησε και πέτυχε να εντατικοποιήσει την αστυνομική καταστολή και φυσικά να την αναδείξει ως κεντρικό ζήτημα στην ατζέντα της. Τα πρώτα δείγματα γραφής δόθηκαν αμέσως μετά την εκλογή της, με επιθέσεις σε πορείες, ξυλοδαρμούς, τελεσίγραφα και εκκενώσεις καταλήψεων, προφυλακίσεις αγωνιστών, αλλά ακόμα και εναντίων ευυπόληπτων πολιτών όπως η περίπτωση Ινδαρέ, μια υπόθεση ενδεικτική για το τι θα επακολουθούσε… Παράλληλα τα μίντια ενορχηστρωμένα, ζητούσαν μεγαλύτερη πυγμή και σιγόνταραν τις αυθαιρεσίες της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας επενδύοντας παράλληλα στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Τελικά αυτή η πυγμή ήρθε, μόνο που ήρθε για όλους και με τρόπο ισοπεδωτικό. Το ξέσπασμα της πανδημίας αποτέλεσε την καλύτερη αφορμή για την πιο άρρωστη και ωμή κατασταλτική εκστρατεία του κράτους, όχι μόνο απέναντι στον εσωτερικό εχθρό και όσους χαλάνε την σούπα (που παραμένει ο κύριος στόχος), αλλά και απέναντι σε όλη την κοινωνία. Απαγορεύσεις συναθροίσεων, κλείσιμο δημοσίων χώρων, παράλογα μέτρα, πρόστιμα, απαγορεύσεις και αστυνομική βία-ασυδοσία δεν αφορούσαν πλέον μόνο τους ‘αναρχικούς τρομοκράτες’, τους ‘χούλιγκαν’ ή τους ‘βρομιάρηδες μετανάστες που έρχονται να μας αλλάξουν τον πολιτισμό’, αλλά το σύνολο των νοικοκυραίων, το σύνολο όλων αυτών που τα προηγούμενα χρόνια επικροτούσαν ή στην καλύτερη ανέχονταν τα διαχρονικά εγκλήματα του κράτους. Άλλωστε η καταστολή όπως και ο φασισμός ΠΑΝΤΑ πρώτα έρχεται για τους άλλους και ύστερα για ΟΛΟΥΣ.

13 χρόνια πριν, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον (αποφυλακισμένο πλέον) μπάτσο Κορκονέα αποκάλυψε την ωμή αλήθεια του Κράτους που δεν είναι άλλη από τον θάνατο. 13 χρόνια μετά, είμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή κατάσταση, αποτέλεσμα μιας εγκληματικής κρατικής πολιτικής για την πανδημία. Οι επιλογές του κράτους εν καιρώ πανδημίας, είναι ενδεικτικές και δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας. Δύο χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας οι αστυνομικές και στρατιωτικές δαπάνες μεγαλώνουν ενώ οι δαπάνες για τη δημόσια υγεία και το ΕΣΥ όχι μόνο δεν ενισχύονται, αλλά αντιθέτως συνεχώς υποτιμούνται. Ο προϋπολογισμός για την υγεία μειώθηκε ενώ οι προσλήψεις του υγειονομικού προσωπικού που είχαν αναγγελθεί δεν έγιναν ποτέ. Το ιατρικό προσωπικό είναι πάλι εξουθενωμένο. Οι ΜΕΘ είναι πάλι στα όρια της πληρότητάς τους. Οι νεκροί έχουν φτάσει πλέον καθημερινά περίπου τους 100. Μπορεί το μπαλάκι των ευθυνών που πετάει η κυβέρνηση να πήγε από την “ατομική ευθύνη” στους “αντιεμβολιαστές”, η ουσία ωστόσο μένει η ίδια. Tο κράτος δείχνει το πρόσωπό του καιρό τώρα. Είναι η ώρα να δείξουμε κι εμείς το δικό μας. Ο ιός του καπιταλισμού και ο κρατικός ολοκληρωτισμός είναι εδώ. Τα συμπτώματά του είναι σε έξαρση. ‘’Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε’’. Είναι ο καπιταλισμός που υποτιμά την αξία της ανθρώπινης ζωής, που γίνεται όπλο στα χέρια του κράτους, που δολοφονεί ό,τι “περισσεύει”. Πάντα με στόχο το κέρδος. Γι’ αυτό η αντιμετώπισή του δεν θα έρθει από πάνω και ούτε από κάποιους ειδικούς. Η αντίσταση δεν είναι δουλειά των ειδικών. Θα έρθει από εμάς για μας.

Ο Αλέξης ξεψύχησε στα χέρια φίλων και συντρόφων στον πεζόδρομο της οδού Μεσολογγίου, ενώ η δολοφονία του αποτέλεσε την αφορμή αλλά και την αιτία να ξεσπάσει η μεγαλύτερη εξέγερση στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Η κρατική δολοφονία δεν έμεινε αναπάντητη. Η πολυήμερη εξέγερση στην Ελλάδα και οι αντιδράσεις που εξαπλώθηκαν αποτελούν μέχρι και σήμερα σημείο αναφοράς για το κίνημα εντός και εκτός συνόρων και πηγή έμπνευσης. Ο Δεκέμβρης του 2008 στιγματίστηκε από το πνεύμα της εξέγερσης για να μην ξεχαστεί ποτέ το όνομα του Αλέξη.

Ο Δεκέμβρης του 2008 συμπυκνώνει μέχρι και σήμερα τα βαθιά νοήματα της αντίστασης στην κρατική βία. Στις 6 Δεκεμβρίου θυμόμαστε όλους τους πεσόντες του κοινωνικού ταξικού πολέμου. Η εξέγερση του 2008 ήταν μία εξέγερση για την Αναστασία Τσιβίκα, τον Χρήστο Κασσίμη, τον Ιάκωβο Κουμή, την Σταματίνα Κανελλοπούλου, τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά, τον Χρήστο Τσουτσουβή, τον Χριστόφορο Μαρίνο… Κάθε Δεκέμβρης θα είναι για τον Λάμπρο Φούντα, τον Βασίλη Μάγγο, την Zackie Oh, τον Νίκο Σαμπάνη… Κάθε Δεκέμβρης είναι έναυσμα για την όξυνση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Είναι υπόθεση όλων μας να στήσουμε αναχώματα στην καπιταλιστική επέλαση και την κρατική καταστολή. Ο Δεκέμβρης του ‘08 έδειξε έναν δρόμο. Έναν δρόμο αμφισβήτησης και οργής. Έναν δρόμο οργάνωσης, συνέπειας και επίθεσης που μετέτρεπε τα δάκρυα σε δράση. Που έβαζε φωτιά στους καναπέδες της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης.  Ένας δρόμος που με τις λίγες μας δυνάμεις πρέπει να κρατηθεί ανοιχτός. Με την συμμετοχή μας σε συνελεύσεις, κινηματικές διαδικασίες, δομές αγώνα, υπερασπιζόμενοι τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της ζωής χωρίς (μικρο)εξουσίες. Κανένας δεν περισσεύει και είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για βήματα πίσω.

Αν δεν ξανα-αυτοοργανωθούμε όλοι/ες μαζί με σοβαρότητα, αλληλοσεβασμό, συνέπεια και συνέχεια, αν δεν ξανασυναντηθούμε και δεν δράσουμε από κοινού με φαντασία, αγάπη και οργή σε διαδικασίες και δομές, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ζήσουμε όλοι μαζί πολύ δύσκολα και σκοτεινά χρόνια. Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα δυσκολεύουν και τα αφεντικά δεν πρόκειται να παραχωρήσουν κομμάτι των προνομίων τους αμαχητί. Η κατάστασή μας δεν πρόκειται να καλυτερεύσει αν παραμείνουμε απαθείς, διαχωρισμένοι και εφησυχασμένοι σε μια ήσυχη ζωούλα με επιχορηγούμενες δόσεις καταναλωτισμού, εφήμερων διασκεδάσεων και ναρκωτικών. Οι παλιοί ας θυμηθούν και οι νέες ας δοκιμάσουν στην πράξη πως όσο πιο μαζικό, οργανωμένο και πολύμορφο είναι το κίνημα, τόσο ο κόσμος του αγώνα δεν έχει να φοβάται τίποτα. Καλούμε όσους/ες ακόμα πιστεύουν ότι το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης δεν είναι το τέλος της ιστορίας, να συμμετάσχουν στις κινηματικές διαδικασίες-εκδηλώσεις ή να δημιουργήσουν δικές τους πρωτοβουλίες. Η ιστορία έχει δείξει ότι η ανάθεση και η διαμεσολάβηση στρώνουν τον δρόμο για την κοινωνική υποταγή.

Μαζί να κάνουμε την φετινή 6η Δεκέμβρη την αφορμή να ξεκινήσει κάτι μαζικό στην πόλη. Να ανάψουμε την σπίθα μιας νέας εξέγερσης απέναντι σε όσους και ό,τι μας καταστρέφει τα όνειρα και την ζωή. Για τον Αλέξη, τον Μιχάλη, τον Νίκο. Για τον φίλο και σύντροφο Βασίλη Μάγγο, για τον οποίον η αστική δικαιοσύνη ακόμα κωφεύει και δεν δίνει τα ονόματα των μπάτσων βασανιστών του στην δημοσιότητα. Για όλα τα συντρόφια που έχουμε χάσει,  για όλα τα κρατικά εγκλήματα. Για όλους αυτούς, για όλους εμάς.

‘’Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μη σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου.‘’ (Albert Camus)

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΝ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ. ΕΧΟΥΜΕ ΗΔΗ ΠΟΛΛΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΓΟΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ, ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛ.ΑΣ

ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΓΓΟΥ.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ, Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΓΟΣ ΠΑΡΩΝ – ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ

ΣΥΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2021, ΘΟΛΟΣ 18:00

Αναρχικές/Αντιεξουσιαστές/Καταληψίες

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΤΟΤΕ ΠΟΤΕ? – ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ

Τα τελευταία δύο χρόνια η συνθήκη ολοκληρωτισμού που βιώνουμε έχει γιγαντωθεί. Με αφορμή την πανδημία τόσο το ελληνικό όσο και τα υπόλοιπα κράτη εξαπέλυσαν και εξαπολύουν ένα πογκρόμ κατά της κοινωνικής βάσης τόσο στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο και στον τομέα των κοινωνικών κατακτήσεων. Αυτή η επίθεση, που ακούει στο όνομα ’κρατική διαχείριση της πανδημίας’ επιτάχυνε την διαδικασία ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου σε μια προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης. Διαχρονικά οι κρίσεις που αποτελούν δομικό στοιχείο του καπιταλισμού και οι λεγόμενες διαδικασίες ξεπεράσματός τους, αποτελούσαν και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα αφεντικά. Αυτή η επίθεση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την όξυνση και την διάχυση της κρατικής καταστολής από την μία, αλλά και την οπισθοχώρηση και το πάγωμα των κινημάτων από την άλλη.

Η καταστολή αποτελεί βασικό πυλώνα της εξουσίας που ασκούν κράτος και κεφαλαίο. Σκοπός της είναι να τιμωρήσει όσους τολμούν να αμφισβητήσουν τους υφιστάμενους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης της κοινωνίας. Επίσης σκοπό έχει να παραδειγματίσει όσους σκέφτονται να το κάνουν. Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια, ο ρόλος της αστυνομίας (που αποτελεί την κύρια έκφανση της καταστολής) έχει μεγαλώσει και απλωθεί σε όλο και περισσότερα κοινωνικά πεδία, με όλο και πιο ασύδοτα επίπεδα δράσης. Από την αρχή της αυτή η κυβέρνηση, όχι μόνο πήρε το μπαλάκι από τις προηγούμενες, αλλά προσπάθησε και πέτυχε να εντατικοποιήσει την αστυνομική καταστολή και φυσικά να την αναδείξει ως κεντρικό ζήτημα στην ατζέντα της. Τα πρώτα δείγματα γραφής δόθηκαν αμέσως μετά την εκλογή της, με επιθέσεις σε πορείες, ξυλοδαρμούς, τελεσίγραφα και εκκενώσεις καταλήψεων, προφυλακίσεις αγωνιστών, αλλά ακόμα και εναντίων ευυπόληπτων πολιτών όπως η περίπτωση Ινδαρέ, μια υπόθεση ενδεικτική για το τι θα επακολουθούσε… Παράλληλα τα μίντια ενορχηστρωμένα, ζητούσαν μεγαλύτερη πυγμή και σιγόνταραν τις αυθαιρεσίες της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας επενδύοντας παράλληλα στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Τελικά αυτή η πυγμή ήρθε, μόνο που ήρθε για όλους και με τρόπο ισοπεδωτικό. Το ξέσπασμα της πανδημίας αποτέλεσε την καλύτερη αφορμή για την πιο άρρωστη και ωμή κατασταλτική εκστρατεία του κράτους, όχι μόνο απέναντι στον εσωτερικό εχθρό και όσους χαλάνε την σούπα (που παραμένει ο κύριος στόχος), αλλά και απέναντι σε όλη την κοινωνία. Απαγορεύσεις συναθροίσεων, κλείσιμο δημοσίων χώρων, παράλογα μέτρα, πρόστιμα, απαγορεύσεις και αστυνομική βία-ασυδοσία δεν αφορούσαν πλέον μόνο τους ‘αναρχικούς τρομοκράτες’, τους ‘χούλιγκαν’ ή τους ‘βρομιάρηδες μετανάστες που έρχονται να μας αλλάξουν τον πολιτισμό’, αλλά το σύνολο των νοικοκυραίων, το σύνολο όλων αυτών που τα προηγούμενα χρόνια επικροτούσαν ή στην καλύτερη ανέχονταν τα διαχρονικά εγκλήματα του κράτους. Άλλωστε η καταστολή όπως και ο φασισμός ΠΑΝΤΑ πρώτα έρχεται για τους άλλους και ύστερα για ΟΛΟΥΣ.

13 χρόνια πριν, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον (αποφυλακισμένο πλέον) μπάτσο Κορκονέα αποκάλυψε την ωμή αλήθεια του Κράτους που δεν είναι άλλη από τον θάνατο. 13 χρόνια μετά, είμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή κατάσταση, αποτέλεσμα μιας εγκληματικής κρατικής πολιτικής για την πανδημία. Οι επιλογές του κράτους εν καιρώ πανδημίας, είναι ενδεικτικές και δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας. Δύο χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας οι αστυνομικές και στρατιωτικές δαπάνες μεγαλώνουν ενώ οι δαπάνες για τη δημόσια υγεία και το ΕΣΥ όχι μόνο δεν ενισχύονται, αλλά αντιθέτως συνεχώς υποτιμούνται. Ο προϋπολογισμός για την υγεία μειώθηκε ενώ οι προσλήψεις του υγειονομικού προσωπικού που είχαν αναγγελθεί δεν έγιναν ποτέ. Το ιατρικό προσωπικό είναι πάλι εξουθενωμένο. Οι ΜΕΘ είναι πάλι στα όρια της πληρότητάς τους. Οι νεκροί έχουν φτάσει πλέον καθημερινά περίπου τους 100. Μπορεί το μπαλάκι των ευθυνών που πετάει η κυβέρνηση να πήγε από την “ατομική ευθύνη” στους “αντιεμβολιαστές”, η ουσία ωστόσο μένει η ίδια. Tο κράτος δείχνει το πρόσωπό του καιρό τώρα. Είναι η ώρα να δείξουμε κι εμείς το δικό μας. Ο ιός του καπιταλισμού και ο κρατικός ολοκληρωτισμός είναι εδώ. Τα συμπτώματά του είναι σε έξαρση. ‘’Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε’’. Είναι ο καπιταλισμός που υποτιμά την αξία της ανθρώπινης ζωής, που γίνεται όπλο στα χέρια του κράτους, που δολοφονεί ό,τι “περισσεύει”. Πάντα με στόχο το κέρδος. Γι’ αυτό η αντιμετώπισή του δεν θα έρθει από πάνω και ούτε από κάποιους ειδικούς. Η αντίσταση δεν είναι δουλειά των ειδικών. Θα έρθει από εμάς για μας.

Ο Αλέξης ξεψύχησε στα χέρια φίλων και συντρόφων στον πεζόδρομο της οδού Μεσολογγίου, ενώ η δολοφονία του αποτέλεσε την αφορμή αλλά και την αιτία να ξεσπάσει η μεγαλύτερη εξέγερση στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Η κρατική δολοφονία δεν έμεινε αναπάντητη. Η πολυήμερη εξέγερση στην Ελλάδα και οι αντιδράσεις που εξαπλώθηκαν αποτελούν μέχρι και σήμερα σημείο αναφοράς για το κίνημα εντός και εκτός συνόρων και πηγή έμπνευσης. Ο Δεκέμβρης του 2008 στιγματίστηκε από το πνεύμα της εξέγερσης για να μην ξεχαστεί ποτέ το όνομα του Αλέξη.

Ο Δεκέμβρης του 2008 συμπυκνώνει μέχρι και σήμερα τα βαθιά νοήματα της αντίστασης στην κρατική βία. Στις 6 Δεκεμβρίου θυμόμαστε όλους τους πεσόντες του κοινωνικού ταξικού πολέμου. Η εξέγερση του 2008 ήταν μία εξέγερση για την Αναστασία Τσιβίκα, τον Χρήστο Κασσίμη, τον Ιάκωβο Κουμή, την Σταματίνα Κανελλοπούλου, τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά, τον Χρήστο Τσουτσουβή, τον Χριστόφορο Μαρίνο… Κάθε Δεκέμβρης θα είναι για τον Λάμπρο Φούντα, τον Βασίλη Μάγγο, την Zackie Oh, τον Νίκο Σαμπάνη… Κάθε Δεκέμβρης είναι έναυσμα για την όξυνση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Είναι υπόθεση όλων μας να στήσουμε αναχώματα στην καπιταλιστική επέλαση και την κρατική καταστολή. Ο Δεκέμβρης του ‘08 έδειξε έναν δρόμο. Έναν δρόμο αμφισβήτησης και οργής. Έναν δρόμο οργάνωσης, συνέπειας και επίθεσης που μετέτρεπε τα δάκρυα σε δράση. Που έβαζε φωτιά στους καναπέδες της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης.  Ένας δρόμος που με τις λίγες μας δυνάμεις πρέπει να κρατηθεί ανοιχτός. Με την συμμετοχή μας σε συνελεύσεις, κινηματικές διαδικασίες, δομές αγώνα, υπερασπιζόμενοι τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της ζωής χωρίς (μικρο)εξουσίες. Κανένας δεν περισσεύει και είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για βήματα πίσω.

Αν δεν ξανα-αυτοοργανωθούμε όλοι/ες μαζί με σοβαρότητα, αλληλοσεβασμό, συνέπεια και συνέχεια, αν δεν ξανασυναντηθούμε και δεν δράσουμε από κοινού με φαντασία, αγάπη και οργή σε διαδικασίες και δομές, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ζήσουμε όλοι μαζί πολύ δύσκολα και σκοτεινά χρόνια. Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα δυσκολεύουν και τα αφεντικά δεν πρόκειται να παραχωρήσουν κομμάτι των προνομίων τους αμαχητί. Η κατάστασή μας δεν πρόκειται να καλυτερεύσει αν παραμείνουμε απαθείς, διαχωρισμένοι και εφησυχασμένοι σε μια ήσυχη ζωούλα με επιχορηγούμενες δόσεις καταναλωτισμού, εφήμερων διασκεδάσεων και ναρκωτικών. Οι παλιοί ας θυμηθούν και οι νέες ας δοκιμάσουν στην πράξη πως όσο πιο μαζικό, οργανωμένο και πολύμορφο είναι το κίνημα, τόσο ο κόσμος του αγώνα δεν έχει να φοβάται τίποτα. Καλούμε όσους/ες ακόμα πιστεύουν ότι το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης δεν είναι το τέλος της ιστορίας, να συμμετάσχουν στις κινηματικές διαδικασίες-εκδηλώσεις ή να δημιουργήσουν δικές τους πρωτοβουλίες. Η ιστορία έχει δείξει ότι η ανάθεση και η διαμεσολάβηση στρώνουν τον δρόμο για την κοινωνική υποταγή.

Μαζί να κάνουμε την φετινή 6η Δεκέμβρη την αφορμή να ξεκινήσει κάτι μαζικό στην πόλη. Να ανάψουμε την σπίθα μιας νέας εξέγερσης απέναντι σε όσους και ό,τι μας καταστρέφει τα όνειρα και την ζωή. Για τον Αλέξη, τον Μιχάλη, τον Νίκο. Για τον φίλο και σύντροφο Βασίλη Μάγγο, για τον οποίον η αστική δικαιοσύνη ακόμα κωφεύει και δεν δίνει τα ονόματα των μπάτσων βασανιστών του στην δημοσιότητα. Για όλα τα συντρόφια που έχουμε χάσει,  για όλα τα κρατικά εγκλήματα. Για όλους αυτούς, για όλους εμάς.

‘’Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μη σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου.‘’ (Albert Camus)

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΝ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ. ΕΧΟΥΜΕ ΗΔΗ ΠΟΛΛΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΓΟΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ, ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛ.ΑΣ

ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΓΓΟΥ.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ, Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΓΟΣ ΠΑΡΩΝ – ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ

ΣΥΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2021, ΘΟΛΟΣ 18:00

Αναρχικές/Αντιεξουσιαστές/Καταληψίες

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΤΟΤΕ ΠΟΤΕ?  – ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ

Τα τελευταία δύο χρόνια η συνθήκη ολοκληρωτισμού που βιώνουμε έχει γιγαντωθεί.  Με αφορμή την πανδημία τόσο το ελληνικό όσο και τα υπόλοιπα κράτη εξαπέλυσαν και εξαπολύουν ένα πογκρόμ κατά της κοινωνικής βάσης τόσο στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων όσο και στον τομέα των κοινωνικών κατακτήσεων. Αυτή η επίθεση, που ακούει στο όνομα ‘κρατική διαχείριση της πανδημίας’ επιτάχυνε την διαδικασία ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου σε μια προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης. Διαχρονικά οι κρίσεις που αποτελούν δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, και οι λεγόμενες διαδικασίες ξεπεράσματος τους, αποτελούσαν και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα αφεντικά.  Αυτή η επίθεση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την όξυνση και την διάχυση της κρατικής καταστολής από την μία, αλλά και την οπισθοχώρηση και το πάγωμα των κινημάτων από την άλλη.

Η καταστολή αποτελεί βασικό πυλώνα της εξουσίας που ασκούν κράτος και κεφαλαίο. Σκοπός της είναι να τιμωρήσει όσους τολμούν να αμφισβητήσουν τους υφιστάμενους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης της κοινωνίας. Επίσης σκοπό έχει να παραδειγματίσει όσους σκέφτονται να το κάνουν. Γιαυτό και τα τελευταία χρόνια, ο ρόλος της αστυνομίας (που αποτελεί την κύρια έκφανση της καταστολής) έχει μεγαλώσει και απλωθεί σε όλο και περισσότερα κοινωνικά πεδία με όλο και πιο ασύδοτα επίπεδα δράσης. Απο την αρχή της αυτή κυβέρνηση, όχι μόνο πήρε το μπαλάκι απο τις προηγούμενες, αλλά προσπάθησε και πέτυχε να εντατικοποιήσει την αστυνομική καταστολή και φυσικά να την αναδείξει ως κεντρικό ζήτημα στην ατζέντα της. Τα πρώτα δείγματα γραφής δόθηκαν αμέσως μετά την εκλογή της, με επιθέσεις σε πορείες, ξυλοδαρμούς, τελεσίγραφα και εκκενώσεις καταλήψεων, προφυλακίσεις αγωνιστών, αλλά ακόμα και εναντίων ευυπόληπτων πολιτών όπως η περίπτωση Ινδαρε, μια υπόθεση ενδεικτική για το τι θα επακολουθούσε.. Παράλληλα τα μίντια ενορχηστρωμένα, ζητούσαν μεγαλύτερη πυγμή και σιγόνταραν τις αυθαιρεσίες της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας επενδύοντας παράλληλα στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Τελικά αυτή η πυγμή ήρθε, μόνο που ήρθε για όλους και με τρόπο ισοπεδωτικό. Το ξέσπασμα της πανδημίας αποτέλεσε την καλύτερη αφορμή για την πιο άρρωστη και ωμή κατασταλτική εκστρατεία του κράτους όχι μόνο απέναντι στον εσωτερικό εχθρό και όσους χαλάνε την σούπα (που παραμένει ο κύριος στόχος) , αλλά και απέναντι σε όλη την κοινωνία. Απαγορεύσεις συναθροίσεων, κλείσιμο δημοσίων χώρων, παράλογα μέτρα, πρόστιμα, απαγορεύσεις και αστυνομική βία- ασυδοσία δεν αφορούσαν πλέον μόνο τους ‘αναρχικούς τρομοκράτες’ , τους ‘χούλιγκαν’ ή τους ‘βρομιάρηδες μετανάστες που έρχονται να μας αλλάξουν τον πολιτισμό’ , αλλά το σύνολο των νοικοκυραίων, το σύνολο όλων αυτών που τα προηγούμενα χρόνια επικροτούσαν ή στην καλύτερη ανέχονταν τα διαχρονικά εγκλήματα του κράτους. Άλλωστε η καταστολή όπως και ο φασισμός ΠΑΝΤΑ πρώτα έρχεται για τους άλλους και ύστερα για ΟΛΟΥΣ.

13 χρόνια λοιπόν μετα τον Δεκέμβρη του 08, ο ιός του καπιταλισμού και ο κρατικός ολοκληρωτισμός είναι εδώ, και τα συμπτώματα του είναι σε έξαρση. Οι επιλογές του κράτους εν καιρώ πανδημίας, είναι ενδεικτικές και δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας. Οι αστυνομικές- στρατιωτικές δαπάνες μεγαλώνουν ενώ η δημόσια υγεία η παιδεία και οι κοινωνικές ανάγκες χτυπιούνται ανελέητα. Η αντιμετώπιση του Ιού αυτού δεν θα έρθει από πάνω και ούτε από κάποιους ειδικούς ή μια πεφωτισμένη πρωτοπορία. Είναι υπόθεση όλων μας να στήσουμε αναχώματα στην καπιταλιστική επέλαση και την κρατική καταστολή.  Ο Δεκέμβρης του 08 έδειξε έναν δρόμο, έναν δρόμο αμφισβήτησης και οργής, έναν δρόμο οργάνωσης, συνέπειας και επίθεσης που μετέτρεπε τα δάκρυα σε δράση, που έβαζε φωτιά στους καναπέδες της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης.  Ένας δρόμος που με τις λίγες μας δυνάμεις, πρέπει να κρατηθεί ανοιχτός με την συμμετοχή μας σε συνελεύσεις, κινηματικές διαδικασίες, δομές αγώνα υπερασπιζόμενοι τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της ζωής χωρίς (μικρο)εξουσίες.  Κανένας δεν περισσεύει και είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για βήματα πίσω.

Στην τελευταία πορεία για την 17 Νοέμβρη παρατηρήθηκε μεγάλη ανταπόκριση απο νέα άτομα αλλά και παλιότερο κόσμο που έχει αποστασιοποιηθεί απο το κίνημα τα τελευταία χρόνια. Απο την μία αυτό είναι ενθαρρυντικό ειδικά μέσα στην συνθήκη των τελευταίων δύο χρόνων, απο την άλλη όμως  αν δεν ξανά αυτοοργανωθούμε όλοι/ες μαζί με σοβαρότητα, αλληλοσεβασμό, συνέπεια και συνέχεια , αν δεν ξανασυναντηθούμε και δεν δράσουμε από κοινού με φαντασία, αγάπη και οργή  σε διαδικασίες και δομές  το μόνο σίγουρο είναι οτι θα ζήσουμε όλοι μαζί πολύ δύσκολα και σκοτεινά χρόνια. Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα δυσκολεύουν και τα αφεντικά δεν πρόκειται να παραχωρήσουν κομμάτι των προνομίων τους αμαχητί. Η κατάσταση μας δεν πρόκειται να καλυτερεύσει αν παραμείνουμε απαθείς, διαχωρισμένοι και εφησυχασμένοι σε μια ήσυχη ζωούλα με επιχορηγούμενες δόσεις καταναλωτισμού, εφήμερων διασκεδάσεων και ναρκωτικών. Οι παλιοί ας θυμηθούν και οι νέες ας δοκιμάσουν στην πράξη πως όσο πιο μαζικό, οργανωμένο και πολύμορφο είναι το κίνημα τόσο ο κόσμος του αγώνα δεν έχει να φοβάται τίποτα. Καλούμε όσους/ες ακόμα πιστεύουν οτι το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης δεν είναι το τέλος της ιστορίας, να συμμετάσχουν στις κινηματικές διαδικασίες -εκδηλώσεις ή να δημιουργήσουν δικές τους πρωτοβουλίες. Η ιστορία έχει δείξει οτι η ανάθεση και η διαμεσολάβηση στρώνουν το δρόμο για την κοινωνική υποταγή. Η αντίσταση δεν είναι δουλεία των ειδικών.

Όλ@ μαζί να κάνουμε την φετινή 6 Δεκέμβρη την αφορμή να ξεκινήσει κάτι σοβαρό στην πόλη. Να ανάψουμε την σπίθα μιας νέας εξέγερσης απέναντι σε όσους και οτι μας καταστρέφουν τα όνειρα και την ζωή. Για τον Αλέξη, τον Μιχάλη, τον Νίκο. Για τον φίλο και σύντροφο Βασίλη Μαγγο. Για όλους τους νεκρούς που έχουμε χάσει.

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΝ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ. ΕΧΟΥΜΕ ΗΔΗ ΠΟΛΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ.

Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μη σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου.( Albert Camus)

Ανοιχτή αντιεξουσιαστική κεντρική συνέλευση ενόψει 6 Δεκέμβρη, την Δευτέρα 29 Νοεμβρίου στις 19:00 στην κατάληψη Ματσάγγου

Βόλος 24/11/21, κατάληψη Ματσάγγου

https://matsaggou.squat.gr/

matsaggou@espiv.net

Πεμπτη 18/11 προβολη της ταινιας “Woman at War” στην καταληψη Ματσαγγου στις 21:00.

ΚΟΙΝΟΣ ΤΟΠΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ

ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Εκδήλωση-Συζήτηση του Συντονισμού Συλλογικοτήτων Βόλου με τίτλο

“Αστυνομική βία και Ανθρώπινη ζωή-κράτος έκτακτης ανάγκης, καταστολή, βασανιστήρια και η απάντηση του κινήματος”

Σάββατο 13/11/21_18.00
Θόλος

Ομιλητές:
_Άννυ Παπαρούσου, δικηγόρος
_Άρης Παπαζαχαρουδάκης
_Γιάννης Μάγγος

Φωτογραφίες από την συγκέντρωση- παρέμβαση ενάντια στο νόμο Χατζηδακη στον Βόλο.

Ελεύθερη ζωή, λιγότερη δουλειά δεν θα θυσιαστουμε για τα αφεντικά !!

Αλληλεγγύη – οργάνωση – αγωνας