ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΤΟΤΕ ΠΟΤΕ? – ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ
Τα τελευταία δύο χρόνια η συνθήκη ολοκληρωτισμού που βιώνουμε έχει γιγαντωθεί. Με αφορμή την πανδημία τόσο το ελληνικό όσο και τα υπόλοιπα κράτη εξαπέλυσαν και εξαπολύουν ένα πογκρόμ κατά της κοινωνικής βάσης τόσο στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων όσο και στον τομέα των κοινωνικών κατακτήσεων. Αυτή η επίθεση, που ακούει στο όνομα ‘κρατική διαχείριση της πανδημίας’ επιτάχυνε την διαδικασία ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου σε μια προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης. Διαχρονικά οι κρίσεις που αποτελούν δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, και οι λεγόμενες διαδικασίες ξεπεράσματος τους, αποτελούσαν και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα αφεντικά. Αυτή η επίθεση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την όξυνση και την διάχυση της κρατικής καταστολής από την μία, αλλά και την οπισθοχώρηση και το πάγωμα των κινημάτων από την άλλη.
Η καταστολή αποτελεί βασικό πυλώνα της εξουσίας που ασκούν κράτος και κεφαλαίο. Σκοπός της είναι να τιμωρήσει όσους τολμούν να αμφισβητήσουν τους υφιστάμενους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης της κοινωνίας. Επίσης σκοπό έχει να παραδειγματίσει όσους σκέφτονται να το κάνουν. Γιαυτό και τα τελευταία χρόνια, ο ρόλος της αστυνομίας (που αποτελεί την κύρια έκφανση της καταστολής) έχει μεγαλώσει και απλωθεί σε όλο και περισσότερα κοινωνικά πεδία με όλο και πιο ασύδοτα επίπεδα δράσης. Απο την αρχή της αυτή κυβέρνηση, όχι μόνο πήρε το μπαλάκι απο τις προηγούμενες, αλλά προσπάθησε και πέτυχε να εντατικοποιήσει την αστυνομική καταστολή και φυσικά να την αναδείξει ως κεντρικό ζήτημα στην ατζέντα της. Τα πρώτα δείγματα γραφής δόθηκαν αμέσως μετά την εκλογή της, με επιθέσεις σε πορείες, ξυλοδαρμούς, τελεσίγραφα και εκκενώσεις καταλήψεων, προφυλακίσεις αγωνιστών, αλλά ακόμα και εναντίων ευυπόληπτων πολιτών όπως η περίπτωση Ινδαρε, μια υπόθεση ενδεικτική για το τι θα επακολουθούσε.. Παράλληλα τα μίντια ενορχηστρωμένα, ζητούσαν μεγαλύτερη πυγμή και σιγόνταραν τις αυθαιρεσίες της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας επενδύοντας παράλληλα στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Τελικά αυτή η πυγμή ήρθε, μόνο που ήρθε για όλους και με τρόπο ισοπεδωτικό. Το ξέσπασμα της πανδημίας αποτέλεσε την καλύτερη αφορμή για την πιο άρρωστη και ωμή κατασταλτική εκστρατεία του κράτους όχι μόνο απέναντι στον εσωτερικό εχθρό και όσους χαλάνε την σούπα (που παραμένει ο κύριος στόχος) , αλλά και απέναντι σε όλη την κοινωνία. Απαγορεύσεις συναθροίσεων, κλείσιμο δημοσίων χώρων, παράλογα μέτρα, πρόστιμα, απαγορεύσεις και αστυνομική βία- ασυδοσία δεν αφορούσαν πλέον μόνο τους ‘αναρχικούς τρομοκράτες’ , τους ‘χούλιγκαν’ ή τους ‘βρομιάρηδες μετανάστες που έρχονται να μας αλλάξουν τον πολιτισμό’ , αλλά το σύνολο των νοικοκυραίων, το σύνολο όλων αυτών που τα προηγούμενα χρόνια επικροτούσαν ή στην καλύτερη ανέχονταν τα διαχρονικά εγκλήματα του κράτους. Άλλωστε η καταστολή όπως και ο φασισμός ΠΑΝΤΑ πρώτα έρχεται για τους άλλους και ύστερα για ΟΛΟΥΣ.
13 χρόνια λοιπόν μετα τον Δεκέμβρη του 08, ο ιός του καπιταλισμού και ο κρατικός ολοκληρωτισμός είναι εδώ, και τα συμπτώματα του είναι σε έξαρση. Οι επιλογές του κράτους εν καιρώ πανδημίας, είναι ενδεικτικές και δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας. Οι αστυνομικές- στρατιωτικές δαπάνες μεγαλώνουν ενώ η δημόσια υγεία η παιδεία και οι κοινωνικές ανάγκες χτυπιούνται ανελέητα. Η αντιμετώπιση του Ιού αυτού δεν θα έρθει από πάνω και ούτε από κάποιους ειδικούς ή μια πεφωτισμένη πρωτοπορία. Είναι υπόθεση όλων μας να στήσουμε αναχώματα στην καπιταλιστική επέλαση και την κρατική καταστολή. Ο Δεκέμβρης του 08 έδειξε έναν δρόμο, έναν δρόμο αμφισβήτησης και οργής, έναν δρόμο οργάνωσης, συνέπειας και επίθεσης που μετέτρεπε τα δάκρυα σε δράση, που έβαζε φωτιά στους καναπέδες της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης. Ένας δρόμος που με τις λίγες μας δυνάμεις, πρέπει να κρατηθεί ανοιχτός με την συμμετοχή μας σε συνελεύσεις, κινηματικές διαδικασίες, δομές αγώνα υπερασπιζόμενοι τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της ζωής χωρίς (μικρο)εξουσίες. Κανένας δεν περισσεύει και είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για βήματα πίσω.
Στην τελευταία πορεία για την 17 Νοέμβρη παρατηρήθηκε μεγάλη ανταπόκριση απο νέα άτομα αλλά και παλιότερο κόσμο που έχει αποστασιοποιηθεί απο το κίνημα τα τελευταία χρόνια. Απο την μία αυτό είναι ενθαρρυντικό ειδικά μέσα στην συνθήκη των τελευταίων δύο χρόνων, απο την άλλη όμως αν δεν ξανά αυτοοργανωθούμε όλοι/ες μαζί με σοβαρότητα, αλληλοσεβασμό, συνέπεια και συνέχεια , αν δεν ξανασυναντηθούμε και δεν δράσουμε από κοινού με φαντασία, αγάπη και οργή σε διαδικασίες και δομές το μόνο σίγουρο είναι οτι θα ζήσουμε όλοι μαζί πολύ δύσκολα και σκοτεινά χρόνια. Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα δυσκολεύουν και τα αφεντικά δεν πρόκειται να παραχωρήσουν κομμάτι των προνομίων τους αμαχητί. Η κατάσταση μας δεν πρόκειται να καλυτερεύσει αν παραμείνουμε απαθείς, διαχωρισμένοι και εφησυχασμένοι σε μια ήσυχη ζωούλα με επιχορηγούμενες δόσεις καταναλωτισμού, εφήμερων διασκεδάσεων και ναρκωτικών. Οι παλιοί ας θυμηθούν και οι νέες ας δοκιμάσουν στην πράξη πως όσο πιο μαζικό, οργανωμένο και πολύμορφο είναι το κίνημα τόσο ο κόσμος του αγώνα δεν έχει να φοβάται τίποτα. Καλούμε όσους/ες ακόμα πιστεύουν οτι το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης δεν είναι το τέλος της ιστορίας, να συμμετάσχουν στις κινηματικές διαδικασίες -εκδηλώσεις ή να δημιουργήσουν δικές τους πρωτοβουλίες. Η ιστορία έχει δείξει οτι η ανάθεση και η διαμεσολάβηση στρώνουν το δρόμο για την κοινωνική υποταγή. Η αντίσταση δεν είναι δουλεία των ειδικών.
Όλ@ μαζί να κάνουμε την φετινή 6 Δεκέμβρη την αφορμή να ξεκινήσει κάτι σοβαρό στην πόλη. Να ανάψουμε την σπίθα μιας νέας εξέγερσης απέναντι σε όσους και οτι μας καταστρέφουν τα όνειρα και την ζωή. Για τον Αλέξη, τον Μιχάλη, τον Νίκο. Για τον φίλο και σύντροφο Βασίλη Μαγγο. Για όλους τους νεκρούς που έχουμε χάσει.
ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΝ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ. ΕΧΟΥΜΕ ΗΔΗ ΠΟΛΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ.
Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μη σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου.( Albert Camus)
Ανοιχτή αντιεξουσιαστική κεντρική συνέλευση ενόψει 6 Δεκέμβρη, την Δευτέρα 29 Νοεμβρίου στις 19:00 στην κατάληψη Ματσάγγου
Βόλος 24/11/21, κατάληψη Ματσάγγου
matsaggou@espiv.net
