ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

λόγος ενάντια στους νεοφώτιστους “αμεσοδημοκράτες” γέρους της συστημικής κυριαρχίας

Ολοένα και περισσότερο ακούγεται από τα χείλη νεοφώτιστων κρατιστών, εθνικιστών, όψιμων υπερεπαναστατών της αριστεράς να κλείνεται σε όλες τις πτώσεις η έννοια της άμεσης δημοκρατίας, της αυτονομίας κλπ. Κομματικοί μηχανισμοί, και ηγετικά παράσιτα οσμιζόμενοι την αηδία του κόσμου απέναντι στη κυνοβουλευτική αντιπροσώπευση, την ιεραρχική διαχείριση της ζωή του (πολιτική, οικονομία, παραγωγή και κατανάλωση, σχολείο κλπ) αλλά και την αναζήτηση νέων δρόμων κοινωνικής δημουργίας, συμμετοχής και απόφασης μπολιάζουν τους εξουσιαστικούς τους λόγους και πρακτικές με ένα νέο αίτημα: άμεση δημοκρατία, συμμετοχική δημοκρατία, πραγματική δημοκρατία.

συνεχεια

Είναι γεγονός ότι η επικείμενη (δεύτερη συνεχόμενη) εκλογική αναμέτρηση, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, έχει παγώσει τις πολιτικές εξελίξεις καθώς και τα ζητήματα που απασχολούσαν την πλειοψηφία του λαού.

Τα θέματα που ήταν στην κορυφή του ενδιαφέροντος πέρασαν στην άκρη, τα αβάστακτα νέα μέτρα του Ιουνίου θα ληφθούν απο την όποια νέα κυβέρνηση και οι πολίτες περιμένουν πως με ένα φακελάκι θα καταφέρουν να αλλάξουν ότι δεν άλλαξαν οι καθημερινές συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, οι πολύωρες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, οι συνεχόμενες απεργίες και όλες οι αυτοοργανωμένες και ακηδεμόνευτες μορφές αντίστασης που εμφανίστηκαν από το στρατόπεδο των από κάτω τα τελευταία χρόνια.

Παρατηρείτα γενικώς μία ανεξήγητη αδράνεια, που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού και αρχίζει να λαμβάνει επικίνδυνες διαστάσεις. Εκτός από αδράνεια, μπορεί κάποιος, εύκολα, να διαπιστώσει εφησυχασμό και μία απελπισμένη εναπόθεση των ελπίδων στο κάλπικο εκλογικό θαύμα, που όσο too good to be true και αν είναι, δεν μπορεί να εκφράσει, ούτε στο ελάχιστο, την θέληση της κοινωνίας για πραγματική δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, να σταματήσουν οι πολιτικές ακραίας λιτότητας και να αποτραπεί η λεηλασία του δημόσιου πλούτου, χωρίς προηγουμένως να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη.

Έχει διαμορφωθεί λοιπόν ένα ρευστό κλίμα που επιτρέπει τις ακροβασίες των πολιτικών και ευνοεί τους εκβιασμούς, τόσο αυτούς που προέρχονται εντός Ελλάδας, όσο και αυτούς που έχουν αφετηρία στο εξωτερικό. Επιπλέον, υπάρχουν και κάποια σημάδια στον ορίζοντα που πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα και να σταματήσουν να περνάνε απαρατήρητα. Π.χ. μία παρέα μπάτσων αποφασίζει αυθόρμητα να μπουκάρει στην ΑΣΟΕΕ και να κοπανήσει όποιον γουστάρει, το περιστατικό γίνεται γνωστό από δημοσιογράφο – παπαγαλάκι της ασφάλειας και εν συνεχεία ξεχνιέται. Οι επιθέσεις εναντίον μεταναστών παρουσιάζουν συνεχώς αυξητικές τάσεις, οι επικεφαλείς, χρυσαυγίτες με στολή, της αστυνομίας αρνούνται να κάνουν το αυτονόητο, δηλαδή έστω να καταγράψουν τα περιστατικά σαν ρατσιστικά κρούσματα βίας και όλα βαίνουν καλώς.

Παράλληλα, τα κυρίαρχα ΜΜΕ συνεχίζουν την ένδοξη δράση τους. Αφού πρώτα κατάφεραν και παρουσίασαν τους ναζί σαν πολιτικό κόμμα, με πρωτότυπες θέσεις και δοκιμασμένες ιδέες για την πρόοδο και την ευημερία της κοινωνίας, η επόμενη στρατηγική κίνηση τους ήταν να διαφημίσουν και το απενοχοποιημένο χρυσαυγίτικο lifestyle. Γυμνασμένα σώματα, δυσλεξία, μπραβιλίκι, αγάπη για την πατρίδα και ολίγον από επανάσταση. Τώρα πως γίνεται να συνεργάζεσαι χρόνια με την αστυνομία, να παίρνεις στις εκλογές αστρονομικά ποσοστά από τους μπάτσους και συγχρόνως να λανσάρεις ένα επαναστατικό προφίλ, αυτό είναι κάπως περίεργο, αλλά και αθεράπευτα ελληνικό. Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις. Δεν χρειάζεται υπόβαθρο, δεν χρειάζεται ιδεολογία, δεν χρειάζονται πράξεις. Εδώ ο Βενιζέλος λέει πως μόνο το ΠΑΣΟΚ θα βγάλει τη χώρα από το μνημόνιο και ο Σαμαράς υποστηρίζει ότι θα αλλάξει τα πάντα με “άφθαρτα” στελέχη σαν τον Ψωμιάδη και την Ντορούλα.

Για αυτό θα πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τις εκλογικές προσδοκίες, να αφοσιωθούμε στην πραγματικότητα και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε χτίζοντας τις δομές για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός. Καλοδεχούμενοι ο Σούπερμαν και ο Μπάτμαν που θα έρθουν για να μας σώσουν, αλλά όσο εμείς θα κοιτάζουμε στον ουρανό περιμένοντας τους ήρωες, μπορεί από τη στεριά να έχουν ξεφυτρώσει τέρατα…

http://imf-fuck-off.blogspot.com/2012/05/blog-post_20.html

«ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ” AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ” AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους “μαυροσκούφηδες”, στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα “παλιοκουμμούνια”, όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου. »

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Σήμερα στις 6.30 είχε προγραμματιστεί πορεία ενάντια στην δίωξη αγωνίστριας από τον Μυτηλιναίο ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης της ΜΕΤΚΑ στο Βόλο.Ο λόγος ήτανε η δράση της αγωνίστριας ενάντια στην εργασιακή αυθαιρεσία που επικρατεί και η στήριξη του αγώνα των εργαζομένων.Αφορμή στάθηκε σύνθημα που γράφτηκε σε τοίχο του εργοστασίου.

Η πορεία ξεκίνησε κατά τις 7 από την πλατεία Ελευθερίας με συμμετοχή 150 ατόμων,ίσως και λίγο περισσότερο.Έντονη η παρουσία των μπάτσων με 2 διμοιρίες να ακολουθούν την πορεία σε κοντινή απόσταση,αρκετές μηχανές ΔΙΑΣ και ΖΗΤΑ και ασφαλιτομάνι από πίσω και μια διμοιρία από τα στενά να “παρακολουθεί”την πορεία.

Στην διαδηλωση ειχε καλεσει και η καταληψη Ματσαγγου με αναρτηση πανο και με μοιρασμα φειγ βολαν σε διαφορα σημεια της πολη.μετέπειτα ακολούθησε συνέλευση για την οργάνωση δράσεων.

του Γ.Μ

Εάν η ζωή αυτή καθαυτή είναι α-νόητη και αν-ήθικη, τότε οι άνθρωποι νοηματοδοτούν τη ζωή τους με τις σκέψεις τους, τις πράξεις τους και γενικότερα με τη στάση ζωής που τηρούν. Οι σημασίες και τα νοήματα που υιοθετούν οι άνθρωποι μεταβάλλονται στο πέρασμα του χρόνου.

Συνήθως οι άνθρωποι προσδιορίζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις κυρίαρχες σημασίες που δίνει ο τόπος τους, η θρησκεία τους, το πολιτικό σύστημα και γενικότερα οι εκάστοτε εξουσίες. Ο άνθρωπος ορίζεται ως κοινωνική κατασκευή και ταυτόχρονα ως δημιουργός της ζωής του. Η αντίληψη περί κοινωνικής κατασκευής, πολλές φορές, δημιουργεί μια παθητική αφήγηση ζωής που βλέπει τον άνθρωπο μόνο ως αποτέλεσμα των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών της κοινωνίας και όχι και ως αιτία δημιουργίας της ζωής και της κοινωνίας. Η δυνατότητα των ανθρώπων και των κοινωνιών να αυτοθεσμίζονται συνήθως αποσιωπάται ή αποκρύπτεται ως ιστορική αφήγηση από τις κυρίαρχες αφηγήσεις των κρατών μέσω της εκπαίδευσης, της θρησκείας και του πολιτικού προσωπικού (συμπεριλαμβανομένων και των ΜΜΕ).

Με την επικράτηση του παγκόσμιου καπιταλισμού και του φαντασιακού του προτάγματος της διαρκούς μεγέθυνσης της παραγωγής και της κατανάλωσης, χιλιάδες μικρές και μεγάλες αφηγήσεις ζωής σαρώθηκαν. Κοινότητες ανθρώπων που διεκπεραίωναν τη ζωή τους παραγωγικά και διοικητικά υιοθέτησαν σταδιακά τα νοήματα της καπιταλιστικής μεγέθυνσης. Χάθηκε έτσι ο πλούτος του παγκόσμιου πολιτισμού και η δυνατότητα που είχαν οι επιμέρους κοινότητες να προσαρμόζουν τη ζωή τους και τη παραγωγή τους στο υπάρχον φυσικό περιβάλλον. Υιοθέτησαν τη γραμμική αντίληψη για τη ζωή και τη παραγωγή και μετατράπηκαν σε καταναλωτές προϊόντων και αλλότριων αφηγήσεων (πολιτικών και νοημάτων). Σήμερα αυτό που καταρρέει (μαζί με τις ψευδαισθήσεις μας) είναι επίσης το κεντρικό φαντασιακό του καπιταλισμού που είναι η διαρκής ανάπτυξη της παραγωγής και της κατανάλωσης, γιατί προσκρούει στο οικολογικό όριο της περατότητας των φυσικών πόρων του πλανήτη, στη μόλυνση του περιβάλλοντος και γιατί αυτή η αφήγηση δημιούργησε έναν ανθρωπολογικό τύπο επικίνδυνο και καταστροφικό. Η κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι η απαρχή του τέλους αυτής της αφήγησης.

Όσοι εργαζόμαστε για την άμεση δημοκρατία προτάσσουμε ως απάντηση την εθελούσια αποανάπτυξη της οικονομίας και εργαζόμαστε γι’ αυτό, θεωρώντας την αποανάπτυξη ως την υλική βάση της άμεσης δημοκρατίας.

Η ανθρωπολογική κρίση του καπιταλισμού

            Ο καπιταλισμός πριν φανερώσει τα αδιέξοδά του κατέστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων, διαμόρφωσε ένα ανθρωπολογικό τύπο μοναχικό, νευρωτικό, αγχώδη, φοβικό και φοβισμένο, ανταγωνιστικό, επιθετικό, ενεργοβόρο, καριερίστα και αμοραλιστή, κάτοικο του εγώ και όχι του εμείς, που ακόμα και σήμερα διατηρεί την ψευδαίσθηση της ατομικής διαφυγής. Η εκπαίδευση και η διαμόρφωση των ανθρώπων από αυτές τις ίδιες καταναλωτικές κοινωνίες αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο, κατά τη γνώμη μου, στην προοπτική της αποανάπτυξης και της άμεσης δημοκρατίας, καθώς αποτελεί θρησκευτική σχεδόν πεποίθηση αυτής της κοινωνίας η διαρκής μεγέθυνση. Ο καπιταλισμός όμως δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, αν οι ίδιοι οι άνθρωποι δε συμμεριστούν και δεν εσωτερικεύσουν τις αξίες που τον στηρίζουν. Παράλληλα, αν λάβουμε υπόψη ότι ήδη ο καπιταλισμός δημιουργεί ένα νέο είδος οικονομίας που η καπιταλιστική δημιουργία αξίας αντικαθίσταται σιγά-σιγά από τη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία, τότε αυτό που σήμερα επικρατεί είναι το παρασιτικό ήθος μιας κοινωνίας της κατανάλωσης, του τζόγου, του εύκολου κέρδους, του υπερδανεισμού, της διαφθοράς, κτλ. Υπό μία έννοια το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα καταστρέφει κάθε ανθρωπολογικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας νέος τύπος κοινωνίας.

Σε ότι μας αφορά, ως αφήγηση της άμεσης δημοκρατίας και της αποανάπτυξης, φαίνεται ξεκάθαρα η ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου, διότι δεν είναι δυνατό να δημιουργηθεί μια αυτόνομη δημοκρατική και οικολογική κοινωνία η οποία θα βασίζεται στο σημερινό άνθρωπο. Αυτός ο συλλογισμός απαντά και στην κριτική που δεχόμαστε ότι δεν εστιάζουμε σε επιμέρους προτάσεις ή ότι δεν αντιστεκόμαστε στο νεοφιλελευθερισμό, κριτική η οποία κατά τη γνώμη μας εμπεριέχει στοιχεία του προηγούμενου φαντασιακού για την επιστροφή σε μια Κεϊνσιανικού τύπου εγγύηση των πρότερων καταναλωτικών μας απολαύσεων. Αντίθετα, εμείς επιδιώκουμε να αποδομηθεί πλήρως το καπιταλιστικό φαντασιακό των ανθρώπων και να αποαποικήσουμε το εννοιολογικό υπόστρωμα των καπιταλιστικών αφηγήσεων που κυριαρχούν ακόμα στους πολίτες αυτής της χώρας.

Η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία και ο ανθρωπολογικός της τύπος

            Στις μέρες μας σχεδόν παντού ξεφυτρώνουν συλλογικότητες, ομάδες, κινήσεις και πολίτες που υιοθετούν άλλα νοήματα, άλλες σημασίες και άλλα προτάγματα στη ζωή τους με τα οποία και για τα οποία αξίζει κανείς να ζει σήμερα και όχι περιμένοντας με μεταφυσικό τρόπο την «έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα».

Η κοινωνία που θέλουμε να δημιουργήσουμε δε θα βρεθεί «στα σπήλαια της ιδιώτευσης και της απάθειας» αλλά στις θορυβώδεις συνελεύσεις και δράσεις, όπου καθημερινά ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλο και τη χαρά του δημιουργικού και συλλογικού βίου, μετατοπίζοντας το «εγώ» μας προς το «εμείς». Τοποθετεί την οικονομία στη θέση του μέσου και όχι του σκοπού της ζωής υιοθετώντας αξίες ξεχασμένες από το καπιταλιστικό φαντασιακό, όπως η αυτενέργεια, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η χαρά του ελεύθερου χρόνου, ο αυτοπεριορισμός, η οικονομία της εγγύτητας, η διατροφική και ενεργειακή αυτάρκεια, ο πολίτης-δημιουργός έναντι του παθητικού καταναλωτή (προϊόντων και πολιτικών). Δημιουργεί ανταλλακτικές κοινότητες χρόνου, προϊόντων, χαριστικά παζάρια, τράπεζες σπόρων, συλλογικούς αυτοδιαχειριζόμενους λαχανόκηπους, συνεταιρισμούς παραγωγών και καταναλωτών, αλληλέγγυο εμπόριο, αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους, κινήσεις πολιτών για την κοινωνικοποίηση του νερού και της ενέργειας, δίκτυα οικοκοινοτήτων, πολίτες που εναντιώνονται και συγκρούονται για να μη γίνει στη Χαλκιδική το ορυχείο χρυσού και για να μην εγκατασταθούν οι ανεμογεννήτριες στην Χίο, να μη γίνει η επένδυση στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, στο όρος Οίτη και αλλού. Οργανώνει κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φαρμακεία, συλλογικές κουζίνες, ραδιοσταθμούς στο διαδίκτυο, και έναν απίστευτο αριθμό καινούργιων αντικαπιταλιστικών, αυτοδιαχειριζόμενων, αντιιεραρχικών συλλογικοτήτων. Όλα αυτά διέπονται από την αντίληψη της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας μέσα από το πρόταγμα της αποανάπτυξης και της άμεσης δημοκρατίας, δημιουργώντας έναν άλλο ανθρωπολογικό τύπο και μια νέα νοηματοδότηση της ζωής.

Υφαίνοντας την ανατροπή ή συμπλήρωμα στο υπάρχον;

            Όλες οι παραπάνω κινήσεις είναι δράσεις ενός «δημιουργικού πράττειν» και αποτελούν φαντασιακή σύλληψη αυτοθέσμισης εν δυνάμει νέων κοινοτήτων που δεν αρκούνται στη διαπίστωση ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός και οι τραπεζίτες, επιλέγοντας έτσι τη θυματοποίησή τους είτε υιοθετώντας παθητική στάση είτε αναθέτοντας την ελπίδα στο πολιτικό προσωπικό των κομμάτων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Αντίθετα,  διεκδικούν χρόνο να ερωτευτούν, να παίξουν με τα παιδιά τους, να τεμπελιάσουν, να δημιουργήσουν, να επαναφέρουν το μεσημεριανό ύπνο, κτίζοντας ταυτόχρονα μια νέα μορφή κοινωνικότητας και οικονομίας. Οι κοινότητες αυτές δρουν παράλληλα και ενάντια στον καπιταλισμό (η αυτενέργεια και η αλληλεγγύη του κινήματος της πατάτας κατέστησε αχρείαστους τους νόμους της αγοράς). Αν σ’ όλα αυτά προσθέσουμε και κάποια δειλά και μικρής διάρκειας κινήματα, όπως η κατάληψη και λειτουργία χώρων εστίασης στη Θεσσαλονίκη, το αυτοδιαχειριζόμενο νοσοκομείο στο Κιλκίς, η έκδοση της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» από τους εργαζόμενους, και αν ευοδωθούν και κάποιες προτάσεις για ίδρυση χρηματοπιστωτικού ιδρύματος που θα ενισχύει φιλικές προς το περιβάλλον δράσεις και αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις, τότε θα φανούν καλύτερα οι ρωγμές που δημιουργούν στον καπιταλισμό οι μορφές της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Οι ρωγμές αυτές που άλλοτε θα συγκλίνουν, άλλοτε θα αποκλίνουν, άλλοτε θα γίνονται ορμητικά μεγάλες, δεν αποτελούν βέβαιες απαντήσεις στον καπιταλισμό. «Ρωτώντας προχωράμε» για να χρησιμοποιήσω και ένα Ζαπατίστικο σύνθημα. Νομίζω όμως ότι επανανοηματοδούν τη ζωή των ανθρώπων που συμμετέχουν σ’ αυτές. Συνιστούν μια ριζική πολιτική ρήξη με το σύστημα και ένα βαθύ ανθρωπολογικό μετασχηματισμό. Αυτός ο ανθρωπολογικός μετασχηματισμός δεν αποτελεί ούτε δευτερεύον εποικοδόμημα ούτε ρητορικό σχήμα. Είναι βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι του αναγκαίου μετασχηματισμού της κοινωνίας. Η δημιουργία του νέου αυτού ανθρωπολογικού τύπου αποκτά στις μέρες μας τη διαδικασία του κατεπείγοντος, εφόσον μια αυτόνομη και δημοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να απαρτίζεται ούτε φυσικά και να δημιουργηθεί από τον τύπο του ανθρώπου που δημιουργεί η καταναλωτική κοινωνία.

Το κύτταρο της κοινωνίας που θα αγαπήσουμε είναι εν σπέρματι αυτές οι κοινότητες ανθρώπων που περιγράψαμε με τα νοήματα και τις σημασίες που προτάσσουν. Η δική μας προσδοκία ή ουτοπία ίσως είναι στη θέση του κεντρικού κράτους που θα περιορίζεται σιγά-σιγά θα ανθίσουν αμεσοδημοκρατικές κοινότητες ανθρώπων, έθνη κοινοτήτων και κοινότητες εθνών.

Η θέση μου στο ερώτημα για το αν όλα αυτά αποτελούν συμπλήρωμα στο υπάρχον ή αν το σύστημα μπορεί να καταστήσει ακίνδυνες τις παραπάνω κοινότητες ανθρώπων είναι ότι αυτό το ερώτημα πρέπει να τίθεται διαρκώς από αυτούς που συμμετέχουν σ’ αυτές τις συλλογικότητες και διαρκώς να επαναπροσδιορίζονται με βάση αυτό το ερώτημα. Αποκλείοντας έτσι τη δυνατότητα εμφάνισης ενός άλλου μας εαυτού, αυτού που τόσα χρόνια το εκπαιδευτικό σύστημα, ο στρατός, η δικαιοσύνη, το οικονομικό σύστημα και οι λειτουργίες του κράτους πάλεψαν με ζήλο να διαμορφώσουν «για το καλό μας» πάντα. Τον καπιταλισμό δε γνωρίζουμε πως και αν μπορούμε να τον αλλάξουμε, αλλά ας φροντίσουμε να μην του μοιάσουμε, γράφει ο Χρόνης Μίσσιος.

αναδημοσιευση

ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΔΙΩΞΕΙΣ & ΦΑΣΙΣΤΕΣ.
ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ
¬¬
Η καπιταλιστική κρίση, εξαθλίωσης και καταστροφής της ζωής μας, βρίσκει σε απόλυτη σύμπνοια αστικό κράτος και εργοδοτικές οργανώσεις που έχουν εξαπολύσει έναν ποταμό διώξεων ενάντια στους αγώνες των εργαζομένων, που παλεύουν για το αυτονόητο δικαίωμα της επιβίωσης.
Βιομήχανοι, πολυεθνικές επιχειρήσεις, εργοδοτικές ενώσεις κάθε τύπου, εργοστασιάρχες, σε αγαστή συνεργασία με τους μηχανισμούς εξουσίας της αστικής κυβέρνησης των τοκογλύφων, της Ε.Ε και του ΔΝΤ (δικαστική, αστυνομική και κοινοβουλευτική εξουσία) αγκαζέ με τη προδοτική πολιτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που υπονομεύει τους εργατικούς αγώνες, προχωρούν σε πλήρη ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων και των κινημάτων συμπαράστασής τους, που εκδηλώνονται σε ολόκληρη τη χώρα:
• Με την κήρυξη των απεργιών των απλήρωτων εργατών, ως παράνομων και καταχρηστικών και την παρουσία ΜΑΤ σε περιφρουρήσεις εργατών σε εργοστάσια που κλείνουν.
• Με δικαστικές διώξεις εναντίον εργατών ακόμα και σωματείων που αγωνίζονται.
• Με ξυλοδαρμούς εργατών από μπράβους όταν καταγγέλλονται περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
• Με την υποβολή μηνύσεων εναντίων συναγωνιστών που είναι αλληλέγγυοι στους αγώνες των εργαζομένων, επειδή θίγονται με το σύνθημα «Τέρμα στα παζάρια των γραφειοκρατών, αγώνας στα χέρια των εργατών» όταν γράφονται στους τοίχους εργοστασίων.
• Με την αστυνομοκρατία παρούσα σε κάθε εργατική κινητοποίηση ή διαμαρτυρία, να υπενθυμίζει τον «κοινωνικό ρόλο» των δυνάμεων ασφαλείας στην επίλυση της καπιταλιστικής κρίσης.
• Με τις κάμερες «ασφαλείας» τοποθετημένες παντού, να παρακολουθούν, να καταγράφουν και να φακελώνουν όποιον διαμαρτύρεται, διαδηλώνει, απεργεί, συμπαρίσταται.
Όπου δε φτάνει το χέρι του αστικού κράτους, καμιά φορά και με την εγκληματική ανοχή τμημάτων του εργατικού κινήματος, οι ναζιστές εμφανίζονται προασπιστές εργατικών δικαιωμάτων ενώ ταυτόχρονα προωθούνται οι φασιστοσυμμορίες των χρυσαυγιτών για να χτυπήσουν μετανάστες, πρωτοπόρα τμήματα της νεολαίας και εργατικούς αγώνες. Το σύνθημά μας απέναντι στους φασίστες είναι «Καμιά ανοχή στους εχθρούς της ελευθερίας».
Αυτή η πολιτική της βίας, της τρομοκρατίας και της καταστολής, η ουσία της πολιτικής του αστικού κράτους, δεν μας φοβίζει, ούτε θα σταματήσει τους αγώνες μας. Απαιτεί όμως τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση και άμεση δράση των εργαζομένων, των ανέργων κι όλων των καταπιεσμένων για τις αναπόφευκτες σκληρές ταξικές μάχες ενάντια σε ένα σύστημα καθολικής βαρβαρότητας. Ο καιρός του φόβου πέρασε γιατί δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε πια, παρά τις αλυσίδες μας.
Απέναντι στην επίθεση στους αγώνες των εργαζομένων, αντιτάσσουμε την ενότητα στη δράση ενάντια σε κράτος, καπιταλιστές, φασίστες και απαντάμε: «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Η μαζική δράση και η αλληλεγγύη μας είναι όπλο ενάντια σε όλους τους καταστροφείς της ζωής.
Στην προσπάθειά τους να μετατρέψουν τις ζωές του λαού σε υπάρξεις χωρίς όρους ύπαρξης, αντιτάσσουμε «εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι εξέγερση και πάλη» για να βάλουμε τέλος στο σύστημα διαρκούς εκμετάλλευσης για μια καθολικά χειραφετημένη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση, ταξική καταπίεση και χρεοκοπημένες ζωές στα συσσίτια και στα παγκάκια των μεγαλουπόλεων.

Συγκέντρωση – πορεία ενάντια στη κρατική κι εργοδοτική βία, κρατική κι εργοδοτική καταστολή των αγώνων και τις φασιστικές συμμορίες: Τρίτη 24/4, 6.30μμ, πλ. Ελευθερίας
Συγκέντρωση στα δικαστήρια Βόλου, Τετάρτη 25/4, 9.00πμ ενάντια στη δίωξη από τη ΜΕΤΚΑ της σ. ΑΔ

ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης

Προσπαθώ ακόμη να συνέλθω από το ΣΟΚ. Το γεγονός βασανίστηριο για μένα κράτησε σχεδόν δυο ολόκληρα μερόνυχτα…Το σώμα μου ακόμη πονάει αφόρητα από τα χτυπάματα των ροπάλων τους και από τις κλωτσιές τους.Σε ένα κελί το πολύ έξι τετραγωνικών μαζί με άλλους τρεις ανθρώπους.Σε ένα κολαστήριο που μέχρι πριν λιγες μέρες αγννούσα ότι είναι τέτοιο…

Ας μου συγχωρεθεί που καθυστέρησα ελαφρά την δημοσιοποίηση-καταγγελία αυτού του γεγονότος όμως ελπίζω ότι όσοι διαβάσουν το περιέχομενο αυτής της καταγγελίας θα δείξουν επιείκεια για αυτό.Δημοσιεύω αυτή την καταγγέλια επώνυμα καθώς δεν νιώθω πια κανένα φόβο για τον φασισμό τους και η οργή έχει πονέσει τα μιλλήγγια μου.Την υπερασπίζω με όλο τον πόνο του βιώματος μου κι έχοντας πλήρως μεταμορφωθεί από την επίδραση του.

Εγώ ο ίδιος είμαι ο παθόν και το θύμα αυτής της ιστορίας με όργανα βασανιστηρίου μου και θύτες μου τους μπάτσους του κράτους (με πρώτους τους ΔΙΑΣ) και ένα κτίριο κολασηριο -αυτό της Πέτρου Ράλλη- το Μεταγωγών. (εκεί δηλαδή που στιβάζονται μόνο μετανάστες…)

Όμως ας τα πάρουμε με την σειρά τους.

Την Τρίτη (ή ήταν Τετάρτη; Το τρομερό με αυτό που έπαθα είναι ότι έχασα πλήρως την αίσθηση του χρόνου και την φυσιολογική διαδοχή των ημερών…Επίσης η μνήμη μου δεν λέει να βάλει σε πλήρως τακτοποιημένη σειρά όλα αυτά που μου συνέβησαν καθώς μου συνέβησαν τόσα πολλά σε δυο μέρες και με τέτοια τρομερή διαδοχή που όλο αυτό έχει γίνει ένα κουβάρι φρέσκων αναμνήσεων μέσα μου…)

17 Απρίλη βρισκόμουν στην περιοχή του Βοτανικού για να βγάλω ένα έξτρα μεροκάματο.

Είμαι 37 χρόνων και δουλεύω σαν εργάτης από τα 14 μου.

Από τα 22 μου δουλεύω σαν μισθωτός οδηγός φορτηγών και κάποιες φορές και ξεφορτωτής.

Δεν θα έλεγα ότι ήμουν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος.Έχω έρθει σε κάποιες πορείες και έχω παρακολουθήσει κάποιες συνελεύσεις όμως ποτέ δεν είχα συστηματική και βαθιά σχέση με αυτά όσο κι αν μέσα μου τα ενέκρινα.Έχω διαβάσει κάποια σωστά βιβλία όμως πολύ λιγότερα από αυτά που θα ήθελα.

Η βιοπάλη και το μεροκάματο πάντα απορροφούσαν την περισσότερη ενέργεια μου και αυτό που έμενε για τα άλλα ήταν λιγοστό και αμφίβολο. Μέχρι τώρα…

Τον τελευταίο χρόνο έχουν απολύσει αρκετούς από την δουλεία που βρίσκομαι και σε μένα έχουν μειώσει κατά 40% τον μισθό μου (και όπως θα δούμε και μετά από αυτό που έπαθα τώρα κατά 70%…) και είχα ανεχτεί να είμαι πολλά χρόνια σε έναν εργασιακό χώρο χωρίς να υπάρχει σωματείο βάσης.

Τσατσος μου όμως ποτέ δεν υπηρξα κι ενώ ήμουν πάντα τυπικός και σωστός στην δουλειά μου και έχουν αρμέξει αμέτρητη υπεραξία από τον προσωπικό μου μόχθο τόσων χρόνων…

Κατά τις 5 το απόγευμα και νωρίτερα ήμουν με φίλους φορτηγατζήδες–είτε μισθωτούς όπως εγώ είτε μικροιδιοκτήτες με ένα-δυο φορτηγά– και συζητάγαμε για το πόσο χάλια έχει γίνει η κατάσταση και για το πόσο χρειαζόμαστε μια νέα 12 Φλεβάρη πολύ πιο δυναμική και αποφασιστική. (με ντροπή γράφω ότι εγώ προσωπικά αλλά και αρκετοί που συζητάγαμε δεν είμασταν στις 12 Φλεβάρη κι ας είχαμε φίλους και γνωστούς που είτανε…)

Ναι στα λόγια είμαστε εύκολοι…Πίναμε και μπύρες και άλλα και είχαμε κάνει εύθυμο ζωιρό κεφάλι που μάς έβγαζε την αγανάκτηση μας.

Κάποια στιγμή αποχαιρετιστήκαμε και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.

Τότε πήγα να πάρω το αμάξι μου (ένα μεταχειρισμένο αγορασμένο από συγγενή με 200 ευρώ…) και να φύγω.

Το κεφάλι μου βούιζε από το μεθύσι.

Έπρεπε να περάσω ένα στοπ και δεν το πέρασα σωστά. Δεν πρόσεξα όπως έπρεπε και τράκαρα με ένα διερχόμενο αμάξι. Ευτυχώς κανείς δεν τραυματίστηκε και υπήρχαν μόνο υλικές ζημιές.

Ο κύριος που του τράκαρα το αμάξι ήταν ένας 60 χρόνος πολύ αναστατωμένος που έσπασαν τα φώτα του αμαξιού του.

Σε λίγο πλακώνουν Διάδες.

ΚΑΙ ΕΔΩ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ-ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ

Για πολύ κακή μου τύχη είχα το δίπλωμα του αμαξιού και την ταυτότητα μου στο φορτηγό της δουλειάς αυτό που δουλεύω καθημερινά για 8ωρο.Τα είχα ξεχάσει πρόσφατα εκεί γιατί είχε χρειαστεί να τα πάρω μαζί μου για μια δουλειά του δημοσίου. (γραφειοκρατικής φύσεως)

Οι ΔΙΑΔΕΣ είναι 4 σε δυο μηχανές και με κυκλώνουν. Μου ζητάνε χαρτιά. Τους φωνάζω το όνομα μου (να συστηθώ και σε εσάς, ονομάζομαι Διονύσης Γοργογιάννης είμαι Έλληνας πολίτης και έχω υπηρετήσει τον ελληνικό στρατό απ’όταν ήμουν 18 χρονών. Εκεί έμαθα να οδηγώ μεγάλα οχήματα…Ο πατέρας μου που πέθανε όταν ήμουν 6 χρονών ήταν γνωστός αριστερός της περιοχής με φυλακίσεις και βασανιστήρια.Επικαλούμαι εδώ το αυταπόδεικτο της ελληνικής καταγωγής μου για να φτύσω με λύσσα κάθε εθνικότητα και ειδικά και αυτή την εθνικότητα. Μετά από αυτό που πέρασα κατάλαβα ότι το να ζεις σε ένα φασιστικό καθεστώς ακυρώνει κάθε θετική αναφορά στην έννοια του έθνους.Το ξεφτιλίζει και το ξεμπροστιάζει αλύπητα…)

Ο ένας δείχνει να το πιστευει και νιώθω ότι θα είναι ευγενικοί μαζί μου. Πετάγεται όμως ένας άλλος από αυτούς και φωνάζει:” τι έλληνας πολίτης ρε και αηδίες!Σκατοαλβανός είσαι χωρίς χαρτιά και άστα αυτά.’

Είμαι έξω από το αμάξι κι αρχίζουν να με σπρώχνουν και να με βρίζουν. Με πετάνε σε έναν τοίχο.Με έχουν στριμώξει εκεί και οι τέσσερις και δεν έχω καμιά διαφυγή. Πνίγομαι. Ένας με έχει πιάσει από τον γιακά και προσπαθεί να με σηκώσει από αυτόν (καθόλου εύκολο καθώς από την εργασία μου και μόνο έχω δυνατή φυσική κατασκευή) ενώ οι άλλοι από πίσω τον σπρώχνουν για να στριμώξει καλύτερα εμένα!

Νιώθω ότι δεν έχω αέρα, ότι θα λιποθυμήσω. Έχω αλλάξει χρώματα…

Κάποια στιγμή σταματάνε το βασανιστήριο τους (πόσο να κράτησε άραγε;Ο χρόνος όταν σε βασανίζουν κυλά τόσο διαφορετικά…Το δευτερόλεπτο φαίνεται λεπτό ή και ώρα…)

Συνεχίζουν το βρισίδι. (όπως σκατοαλβανέ, βρωμολαθρομετανάστη, γαμημένε ξένε που θα τρακάρεις και αμάξι κλπ) αλλά τουλάχιστον έχει σταματήσει ο πνιγμός.

Στο διάστημα που με στραγγάλιζαν φώναζα όσο μπορούσα βοήθεια με σκοτώνουν ενώ τους θύμιζα διαρκώς ότι είμαι έλληνας πολίτης και να πάμε στο φορτηγό να τους δείξω τα χαρτιά μου. Όμως κανείς δεν βρέθηκε να με βοηθήσει. Είμασταν και σε απόμερο στενό που δεν κυκλοφορούσαν πολλοί άνθρωποι…

Όταν επιτέλους σταμάτησαν, ήρθε περιπολικό και με πήρε για να με πάει που; στο μεταγωγών στην πέτρου ράλλη με την στάμπα του λαθρομετανάστη που δεν έχει χαρτιά.

ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΒΡΕΘΗΚΑ (απο μια παρεξήγηση και καλά…) στο ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ABU GRAIB…ΜΕΤΑΓΩΓΩΝ-ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ…

Eικόνες που έχω συγκρατήσει στο μυαλό μου ενώ με πήγαν εκεί…

Ένα μεγάλο προαύλιο φυλακής με πάρα πολύ κόσμο εκεί και πάρα πολλούς μαύρους.

Μπάτσοι όλων των ειδών με πολεμικό εξοπλισμό και αλεξίσφαιρα παντού.

Ο δεύτερος (ή ήταν ο τρίτος;) όροφος που με πήγαν. Ένας όροφος με δεκάδες μικροσκοπικά κελιά το καθένα με 6 τετραγωνικά και από 4 εώς 6 ανθρώπους στο καθένα, χωρίς τουαλέτα, χωρίς νιπτήρα χωρίς τίποτα…

Μια αποκρουστική πόρτα στο καθένα με κάγγελα.

Δημόσια τουαλέτα ορόφου χωρίς κι αυτή να έχει νιπτήρα ή σαπούνι(και μετά αυτοί οι αλήτες θα πουν για υγειονομική βόμβα των ‘λαθρομεταναστών’…) ενώ οι χέστρες ήταν οι λεγόμενες τούρκικες. σε κακή κατάσταση.

Με πέταξαν σε ένα τέτοιο κελί χωρίς πρώτα έστω να με ανακρίνουν και να εξετάσουν αν είμαι ή όχι μετανάστης. (αλλά αυτό το μέρος δεν αξίζει για κανένα ανθρώπινο ον. Θέλει όλο κατεδάφιση και απελευθέρωση όσων είναι εκεί μέσα…)

Μου πήραν το κινητό και αγνόησαν επιδεικτικά τις εκκλήσεις μου να πάρουν κάποια τηλέφωνα που θα πιστοποιούσαν ότι είμαι ντόπιος, γεννημένος εδώ, έλληνας πολίτης…

Και έμεινα εκεί χωρίς ένας να έρθει για περίπου 6-7 ώρες. (πώς να ξέρεις πόση ώρα πέρασε;Τα κινητά είχαν κατασχεθεί…)

Εκεί ήταν μαζί μου σε έναν ασφυκτικά πνιγερό και μικρό χώρο άλλα τρεις άνθρωποι που όπως έμαθα ήταν για καιρό εκεί. Με τους δυο μίλησα και τα είπαμε. Ο ένας ήταν Κούρδος και άλλος Ιρακινός. Ο άλλος δεν έμαθα τι εθνικότητα είχε, υπέθεσα Αλβανός.

Ήταν εκεί για ψύλλου πήδημα. Δεν είχαν χαρτιά. Αδύνατοι και νευρώδεις, φαίνονταν ότι είχαν περάσει πολλά και ήξεραν πολύ καλά ελληνικά ώστε η συζήτηση γινόταν αβίαστα.

Όταν έμαθαν τι μου είχε συμβεί, αρνήθηκαν να το πιστέψουν! Μετά όμως ξανασκέφτηκαν ότι ένα καθεστώς που είναι φασιστικό θα χτυπήσει το ίδιο και τους ντόπιους και κανείς δεν είναι ασφαλής από αυτό το κράτος…

Μετά λοιπόν από 6-7 ώρες εμφανίστηκε ένας σαν διοικητής ένα πράμα και μου παίρνει δακτυλικά αποτυπώματα. Του διαμαρτυρομαι γι’ αυτό που μου έχει συμβεί και με διαβεβαιώνει ότι σύντομα θα ξεκαθαριστεί η κατάσταση…

(πόσο σύντομα ήταν;; Πέρασα άλλες 30 ώρες σε αυτό το κελί κι ενώ υποτίθεται ότι χάρη στην πληροφορική η ταυτοποίηση δακτυλικών γίνεται σε δευτερόλεπτα!Να φταεί άραγε ότι έχουν windows οι υπολογιστές τους ή απλά αδιαφόρησαν και με έγραψαν όσο δεν πάει;Ή και τα δυο;)

Αφού λοιπόν μου πήραν δαχτυλικά αποτυπώματα εγώ περίμενα ότι απο λεπτό σε λεπτό θα είμαι ελεύθερος.

Αμ δε! Οι ώρες πέρναγαν και δεν γινόταν τίποτα.

Μια στεναχώρια με είχε καταβάλει. (και κατάλαβα στο ακέραιο της κυριολεκτική της έννοια.Πώς να μην σε πλακώσει η στεναχώρια σε έναν τόσο στενό χώρο;)

Οι ώρες περνούσαν και κάποια στιγμή ο Κούρδος που ήταν μαζί άρχισε να τρελαίνεται.

Πολύ λογικό μετά από τόσο εγκλεισμό σε αυτή την ανθυγειινή σκατότρυπα…

Άρχισε να φωνάζει στους μπάτσους και να τους βρίζει:”κωλόμπατσοι δεν αντέχω άλλο, άντε γαμηθείτε, θέλω την ελευθερία μου ρε καριόλησες ” και άλλα τέτοια σε άψογα ελληνικά.

Οι μπάτσοι φύλακες δυο ντερέκια 120 κιλά ο καθένας καράφλες χρυσαυγιτόφατσες είπαν στην αρχή με μια μεταλική φωνή να σκάσει και να δεχτεί την θέση του.

Μετά δεν μίλησαν…

Ξαφνικά η πόρτα του κελιού άνοιξε και μπαίνουν αυτές οι δυο ντουλάπες με ροπάλα στα χέρια και αρχίζουν να χτυπάνε ανηλεώς.

Μιλάμε για πολύ ξύλο.

Προς τιμή τους ο άλλοι δυο μετανάστες μπήκαν μπροστά για να μην τις φάει όλες ο Κούρδος. Εγώ ήμουν τρομοκρατημένος και δεν είχα καθολου αυτό το σθένος.

Όμως έστω και ξώφαλτσα έστω και γιατί ήμουν κι εγώ στο κελί, έφαγα πολλές, πάρα πολλές.

Κλωτσιές στα πόδια και στους προσαγωγούς, ροπαλιές στον αυχένα, στην πλάτη και στο κεφάλι και άλλες κλωτσιές και άλλες ροπαλιές.

Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτό!Όσο το έζησα μου φάνηκε αιώνας. Μετά πιο αποστασιοποιημένα υπολόγισα ότι κράτησε τουλάχιστον 6 λεπτά και παραπάνω.

Μιλάμε για ξύλο από καράφλες πληρωμένους του Ελληνικού κράτους, που τέτοιο δεν ξαναθυμάμαι. Και είμαι άνθρωπος της βιοπάλης και έχω δει πολλά…

Όπως είπα παρότι δεν ήμουν ο πρώτος στόχος του ξύλου, έφαγα το ξύλο της ζωής μου.

Τι να πούνε και οι άλλοι τρεις που έφαγαν δεκαπλάσιο από μένα…

Θαύμασα την ήρεμη αξιοπρέπεια τους μετά το ξύλο που έφαγαν.

Πρώτα κι ενώ φύγαν οι ανθρωποφύλακες έβρισαν πάλι για 2 λεπτά (κι όχι δεν ξαναεμφανίστηκαν οι φασιστόμπατσοι…) και μετά σώπασαν μόνοι τους και αποτραβήχτηκαν στους εαυτούς τους.

Χωρίς γκρίνιες, χωρίς βογκητά (εγώ βόγκηξα πιο πολύ από όλους τους!) αλλά και χωρίς κούφιες περηφάνιες που αντιμετωπισαν άφοβα τα ΕΣ ΕΣ…Μόνο με μια θλιμμένη σιωπηρή αξιοπρεπέστατη ενδοσκόπιση…

Και ύστερα μετά απο πολλές ώρες εμφανίστηκε επιτέλους κάποιος επίσημος του κράτους που αναγνώρισε το λάθος και αφέθηκα ελεύθερος.

Για μένα αυτή η εμπειρία είναι η πιο αποφασιστική και κρίσιμη για την ζωή μου.

Πλέον όλη η ζωή μου χωρίζεται στο πριν από αυτό και στο μετά από αυτό.

Είδα διπλά την κρατική φρίκη και τον αστυνομικό φασισμό. Κι ως έλληνας πολίτης και ως μετανάστης χωρίς χαρτιά στον ίδιο τον τόπο του…

Είδα, έπαθα, βίωσα πολλά.

Και δυστυχώς ίσχυσε σε μένα ότι αν δεν παθαίνεις δεν μαθαίνεις.

Κοιτάω την προηγούμενη ζωή μου με πίκρα και οργή. Ανυποψίαστος, αφελής, αδιάφορος…

Ζούμε ήδη σε φασιστικό καθεστώς και προσποιούμαστε ότι υπάρχει δημοκρατία και κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα…

Θυμάμαι στις ατέλειωτες ώρες σε εκείνο το κελί κι όταν εκεί έμαθα ότι πέθανε ο Μητροπάνος.Και πώς το έμαθα! Από τους μπάτσους που ήταν στον διάδρομο και πανηγύριζαν φωναχτά ‘που ψόφησε επιτέλους αυτό το κομμούνι ο Μητροπάνος!’Μέσα στην κλεισούρα και στην στεναχώρια μού ήρθε ότι έξω στον δρόμο κυκλοφορούν τανκς και έχει κηρυχτεί επίσημα δικτατορία!

Είμαστε σε πόλεμο με ένα φασιστικό καθεστώς που έχει ήδη τα κολαστήρια του και ετοιμάζει και καινούργια.

Την ιστορία την δημοσιοποιώ στο ιντιμίντια και είναι η πρώτη φορά που γράφω σε αυτό. Είναι από τα σάιτς που διαβάζω και υπολογίζω και όπως έχω καταλάβει είναι μια ιστοσελίδα όπου ο κάθε εργάτης, αδικημένος, βασανισμένος από το κράτος, την αστυνομία και τα αφεντικά μπορεί να δημοσιεύσει τις ιστορίες του αδιαμεσολάβητα και χωρίς πατρώνες.

Για την σύνταξη και την επιμέλεια του κειμένου βοηθησε τρομερά ένας καλός φίλος συγγραφέας αλλά βέβαια για τυχόντα λάθη και παραλείψεις του ευθύνομαι αποκλειστικά ο ίδιος.

Και το κείμενο έχει πολλές παραλείψεις αφού για να περιέγραφα ολοκληρωμένα όλο αυτό που συνέβη, τις προεκτάσεις και τα συμπεράσματα του θα χρειαζόμουν ολοκληρο βιβλίο.

Όμως έστω και με αυτή την εξιστόρηση νιώθω ότι αποκαλύφτηκαν πολλά.

Λεφτά δεν έχω και μετά από αυτό το γεγονός η εταιρεία που δουλεύω με υποβίβασε σε part time με ξεφτίλα λεφτά.

Αν υπήρχε ένας εισαγγελέας που θα έτρεχε το θέμα αυταπάγγελτα θα το καλοδεχόμουν. Όμως οι εισαγγελείς αυτού του καθεστώτος έδειξαν ποιες είναι οι στοχεύσεις και προτεραιότητες τους και κήρυξαν τον πόλεμο στους αυτοδιαχειριζόμενους κατειλημμένους χώρους. Άρα αυταπάτες δεν έχω.

Ούτε περιμένω απο καμιά αριστερά (ανεξάρτητα αν θα την ψηφίσω στις 6 Μάη) να με σώσει. Μόνο ξαναθυμάμαι εκείνη την συζήτηση με τους φίλους συνάδελφους φορτηγατζήδες για τις 12 Φλεβάρη λίγο πριν ξεκινήσει το βασανιστήριο για μένα. Και προσδοκώ σε αυτόν τον ξεσηκωμό. Και ξαναθυμάμαι και τους κολασμένους της γης που ήταν στιβαγμένοι σε εκείνα τα κελιά και και σκέφτομαι πόσα πράγματα πρέπει να κανει ακόμη η ανθρωποτητα για να γίνει ανθρωπότητα…

Ένα τέως ανθρωπάκι της βιοπάλης

Ένας νυν Εξεγερμένος Άνθρωπος

Διονύσης Γοργογιάννης

Σήμερα, 20/04/12, γύρω στις 6.00 το πρωί, πραγματοποιήθηκε συντονισμένη αστυνομική επιχείρηση στα Εξάρχεια παρουσία 3 εισαγγελέων με τον ταυτόχρονο αποκλεισμό της περιοχής από ισχυρές δυνάμεις, την εισβολή στα κατειλημμένα κτίρια του ΒΟΞ και της Βαλτετσίου 60 και το σφράγισμα αυτών. Η εντολή να επέμβει η αστυνομία δόθηκε ύστερα από τη μήνυση που κατέθεσε η Διοίκηση του ΙΚΑ και κατά τη διάρκεια της επιχείρισης συνελλήφθησαν 3 άτομα. Η επέμβαση είχε προλειανθεί κατάλληλα με την στοχοποίηση της κατάληψης από την επερώτηση που είχε καταθέσει στη Βουλή ο φασίστας βουλευτής του ΛΑΟΣ, Πλεύρης, στις 09/03/12. Επίσης, να σημειώσουμε την παραγγελία, προ ολίγων ημερών, του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Τέντε στους προϊσταμένους των εισαγγελιών Εφετών για την αυτεπάγγελτη παρέμβασή τους στις περιπτώσεις καταλήψεων Πανεπιστημίων, Υπουργείων και άλλων δημοσίων κτιρίων. Η σημερινή κίνηση μπορεί να θεωρηθεί ως η πρώτη.

Η επιλογή της ημερομηνίας εισβολής στο κατειλημμένο έδαφος του ΒΟΞ προφανώς δεν ήταν τυχαία· μία μέρα πριν από την «επίσημη» παρουσίαση του εγχειρήματος στην κοινωνία, μέσα σ΄ένα ασφυκτικό καθεστώς άγριας καταστολής απέναντι σε μετανάστες και αγώνες και στη ρυπαρή προεκλογική πραγματικότητα προσπάθησε να αποτελέσει μία κίνηση εντυπωσιασμού της Δημοκρατίας ώστε να αναζητήσει τη χαμένη της υπόληψη στις ατραπούς του Ισχυρού Κράτους, της Τάξης και της Ασφάλειας. Στο μοναδικό πεδίο, δηλαδή, που μπορεί να στοιχηματίσει λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Μία επιλογή που μαζί με τα ρατσιστικά πογκρόμ της αστυνομίας και τις μαζικές φυλακίσεις των μεταναστών στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, φανερώνει την ολοκληρωτική όψη ενός παρόλα αυτά φοβικού συστήματος. Ενός απονομιμοποιημένου και απαξιωμένου πολιτικού και οικονομικού συστήματος που στην ουσία στέκεται σε πήλινα πόδια… και που ο καλύτερος τρόπος για να καταφέρει να ορθοποδήσει είναι να στηριχθεί στα παλιά, καλά και δοκιμασμένα δεκανίκια. Τα ακροδεξιά κελεύσματα της πατρίδας, οι εθνικιστικές κορώνες, οι αντικομμουνιστικές κραυγές και οι ναζιστικές πρακτικές αποτελούν το τελευταίο αποκούμπι για να καμφθεί ο αγώνας για χειραφέτηση και ελευθερία. Η μετατόπιση της πολιτικής ατζέντας στα άκρα της Δεξιάς, η υπερπροβολή των πρακτικών αυτών από τα ΜΜΕ και ο ακραία ρατσιστικός και συντηρητικός λόγος τους δεν σκοπεύουν απλά στην απόσπαση συναινετικών νευμάτων (και των συνακόλουθων ψήφων) από τα ακροδεξιά ακροατήρια αλλά έχουν ως στόχο τη συνολική μετατόπιση του πολιτικού άξονα της χώρας προς ακροδεξιές θέσεις. Έχουν ως στόχο, δηλαδή, με φόντο τις επικείμενες εκλογές, τη δημιουργία κοινωνικών και θεσμικών αναχωμάτων απέναντι σε όλους αυτούς που εχθρεύονται τους εθνικούς, φυλετικούς και σεξουαλικούς διαχωρισμούς, που πολεμούν την καταπίεση και την εκμετάλλευση, που συναντιούνται στις αντι-ιεραρχικές, αντιθεσμικές και αδιαμεσολάβητες κοινότητες αγώνα και που συγκρούονται βίαια στις απεργιακές πορείες και στα οδοφράγματα αμφισβητώντας έμπρακτα την επέλαση του κεφαλαίου και της βαρβαρότητας.

Οι επιθέσεις στις καταλήψεις και στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι επιθέσεις στον κόσμο του κοινωνικού και ταξικού αγώνα. Και ως τέτοιες θα απαντηθούν!

Θα μας βρίσκετε συνεχώς μπροστά σας

ΑΛΛΗΛΕΓΓΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΒΟΞ ΚΑΙ ΒΑΛΤΕΤΣΙΟΥ 60

20/04/12

Μεθαύριο στις 9 το πρωί στο Πρωτοδικείο Βόλου

Πανεργατικό κάλεσμα σε εργαζόμενους, συνδικάτα αλλά και όλους τους πολίτες απευθύνουν οι απολυμένοι της ΚΟΝΤΙ για την Πέμπτη που στο Πρωτοδικείο του Βόλου στις 9 το πρωί θα εκδικαστούν τα ασφαλιστικά μέτρα που έχει καταθέσει η εταιρία εναντίον τους.