Ποιων η δικαιοσύνη το δίκαιο θα δικάσει; 4 χρόνια μετά, να μην συνηθίσουμε τον θάνατο.

Όταν το τελευταίο δέντρο καεί, όταν το τελευταίο ποτάμι δηλητηριαστεί, όταν το τελευταίο ψάρι πεθάνει, τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι το χρήμα δεν τρώγεται.

Από το 2015 έχει γίνει γνωστό πως η LaFarge-ΑΓΕΤ στην πόλη του Βόλου χρησιμοποιεί σαν καύσιμη ύλη τα κομποστοποιημένα σκουπίδια. Έκτοτε, έλαβαν χώρα πολλές και πολύμορφες κινητοποιήσεις από την τοπική κοινωνία, συλλογικότητες, συλλόγους, φορείς, κλπ. με την εταιρεία και το τοπικό κράτος να παίζουν «κρυφτούλι ευθυνών». Αποκορύφωμα αυτών των κινητοποιήσεων ήταν η διαδήλωση στις 13 Ιουνίου 2020, όπου για πρώτη φορά ξεκίνησε για συμβολικούς-ουσιαστικούς λόγους από το νοσοκομείο του Βόλου με σκοπό να καταλήξει στο εργοστάσιο, όπως και έγινε. Οι δυνάμεις καταστολής υπερασπίστηκαν την αδικία από εντός αλλά και εκτός του εργοστασίου με ξύλο, δακρυγόνα, ευθείες βολές και τρομοκρατία βάζοντας τα κέρδη των πολυεθνικών με αποικιοκρατική νοοτροπία πάνω από τις ζωές και την υγεία της τοπικής κοινωνίας και του περιβάλλοντος. Η αστυνομία σε ρόλο τοπικού μπράβου των επενδυτών συνέχισε το τρομοκρατικό της έργο τόσο με τον βασανισμό του Βασίλειου Μάγγου  έξω από τον «ναό» της δικαιοσύνης που τον οδήγησε στον θάνατο όσο και με πολλαπλές εισβολές σε σπίτια διαδηλωτών και συλλήψεις. Όσον αφορά τις δίκες των διαδηλωτών, έως τώρα έχει πραγματοποιηθεί μια μοναδική δίκη η οποία ήταν αθωωτική, οι υπόλοιπες παραμένουν ανοιχτές καθώς έχουν αναβληθεί για τις 25 Νοεμβρίου 2024. Παράλληλα, στις 13 Ιουνίου εκδικάζεται η υπόθεση συντρόφου με κακουργηματικό χαρακτήρα στα δικαστήρια των Τρικάλων. Όλο αυτό το κυνήγι μαγισσών υφίσταται για την επιλογή του καθαρού αέρα έναντι του καρκίνου που εκπέμπουν οι καμινάδες της ΑΓΕΤ.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται ολοένα και περισσότερη φτωχοποίηση και πτώση του βιοτικού επιπέδου, γεγονός που επηρεάζει κυρίως τα χαμηλότερα κοινωνικά και ταξικά στρώματα. Οι παράγοντες που συντελούν σε αυτό ποικίλλουν, αλλά το κίνητρο δεν μπορεί να είναι άλλο παρά το «ζωή για λίγους και εκλεκτούς». Δηλαδή, η ύπαρξη κριτηρίων για το δικαίωμα στη ζωή το οποίο καθορίζεται σύμφωνα με το εισόδημα του καθενός και την δύναμη ισχύος της κάθε μιας, προωθώντας μια ατομικιστική ζωή βασισμένη στο θατσερικό ρητό «δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν άτομα και οικογένειες». Ανά τα χρόνια, αυτό γίνεται αισθητό όταν αρκετές δημόσιες υπηρεσίες ιδιωτικοποιούνται ακολουθώντας πιστά το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού και βασικές ανθρώπινες ανάγκες και δημόσια αγαθά παραγκωνίζονται και θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους. Ένα πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και ένα παλαιότερο το ξεπούλημα των σιδηροδρόμων.

Παράλληλα το υψηλό κόστος  ζωής με την αύξηση του πληθωρισμού, σε συνδυασμό με τα επενδυτικά σχέδια του κράτους και ντόπιου ή ξένου κεφαλαίου, που παρουσιάζονται με την μορφή αναπτυξιακών πλάνων ανάπλασης και εξευγενισμού των περιοχών, οδηγούν στον εκτοπισμό των «αδύναμων». Θεωρούμε ότι παγκόσμια αυτή η δραστηριότητα έχει συγκεκριμένα βήματα, ξεκινώντας από την υποβάθμιση μιας περιοχής, την πτώση της αξίας της (κοινωνικής ή οικονομικής), την εξαγορά της και την μετατροπή της σε χώρο προσέλκυσης απρόσωπων καταναλωτικών σχέσεων με μοναδικό στόχο την παραγωγή κέρδους (εξώσεις- πλειστηριασμοί κατοικιών, airbnb, τουριστικοποίηση). Σε αυτές τις νέες εμπορευματοποιημένες ζώνες γεμάτες γυαλιστερά περιτυλίγματα, υποκριτικά χαμόγελα και στολές σωμάτων ασφαλείας, όταν το σχέδιο ολοκληρώνεται, γίνεσαι δεκτός μόνο ως καταναλωτής/τρια.

Επιπλέον, κράτος και κεφάλαιο σε αγαστή συνεργασία με την Ε.Ε προσπαθούν να πετύχουν τους κερδοσκοπικούς σχεδιασμούς της «πράσινης μετάβασης» ή αλλιώς τα ενεργειακά παιχνίδια που καταλήγουν στην λεηλασία της φύσης και συνεπώς στην λεηλασία της ίδιας της ανθρώπινης ζωής (Σκουριές, Α.Γ.Ε.Τ, Άγραφα). Συγκεκριμένα, το ενεργειακό ζήτημα αποτελεί κομβικό κομμάτι στην παρούσα πολιτική-κοινωνική συγκυρία καθώς η ενέργεια συγκροτεί πλέον ένα καπιταλιστικό εμπόρευμα αντί για κοινωνικό αγαθό και την κινητήριο δύναμη στις διαδικασίες της παραγωγής και της κατανάλωσης. Είναι επακόλουθο λοιπόν, να απαρτίζει βασικό πυλώνα στην διατήρηση και στην ενίσχυση της κερδοφορίας των κεφαλαιοκρατών αλλά και στην σκακιέρα των γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Καθώς, με τον όρο-καραμέλα «πράσινη μετάβαση» εννοείται η σταδιακή εγκατάλειψη της χρήσης ορυκτών καυσίμων και η πλήρης μετάβαση στη χρήση του ηλεκτρισμού σε κάθε χώρα της Ε.Ε , δηλαδή η ανεξαρτητοποίησή της από άλλες χώρες και η δημιουργία ανταγωνιστικής αγοράς. Οι συνέπειες όμως δεν είναι τόσο «πράσινες» και φιλικές προς το περιβάλλον, αφού οι φυσικοί πόροι ιδιοποιούνται, η βιοποικιλότητα ρημάζεται με την εγκατάσταση των Β.Α.Π.Ε και τον βίαιο εκτοπισμό, αλλά και νέες τακτικές για πολεμικές εκστρατείες αναδύονται. Σε τοπικό επίπεδο, η καταστροφή της γης και της ανθρώπινης ζωής επιτυγχάνεται, εκτός από την καύση σκουπιδιών, μελλοντικά με την εγκατάσταση πλωτού σταθμού υγροποιημένου αερίου LNG που προετοιμάζεται στον ήδη επιβαρυμένο Παγασητικό και με την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στο Πήλιο. Όλα αυτά, με τις πλημμύρες συνάμα, τις πυρκαγιές και τις επιζήμιες απόρροιες που επέφερε η αδιαφορία της κρατικής-θεσμικής διαχείρισης τους καθιστούν την περιοχή του Βόλου ένα βεβαρημένο περιβάλλον ρύπων που εγκαταλείπεται στην αγχόνη των κερδοσκόπων εταιρειών.

Σε εποχές κοινωνικού κανιβαλισμού με ανελέητο ανταγωνισμό και έντονα ατομικιστικά στοιχεία, η μοναδική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και στην λεηλασία της φύσης είναι η θέληση για ζωή, δηλαδή οι συλλογικοί και ανυποχώρητοι αγώνες ενάντια στην καταδυνάστευσή της. Αντίθετα, ο κρατικός μηχανισμός δεν θα αφήσει αναπάντητη καμία κίνηση αντίστασης, αφού είναι πιθανό να κινδυνέψουν τα κερδοφόρα σχέδια των φυλασσόμενων του. Ασκείται, λοιπόν, ακραία καταστολή των κοινωνικών αγώνων με την ποινικοποίηση και φυλάκιση κάθε αντιστεκόμενου και εξεγερμένης αλλά και με την χρήση βίας έναντι τους, δημιουργώντας σκηνές τρομοκρατίας και εκφοβισμού για τους ίδιους αλλά και για τις επόμενες που θα προσπαθήσουν να μπλοκάρουν τα σχέδια τους. Έτσι, οι κατασταλτικές και δικαστικές δυνάμεις δουλεύοντας σαν το μακρύ χέρι κρατιστών και αφεντικών, στην καλύτερη των περιπτώσεων σηκώνουν την λευκή σημαία σε ακραία ενδοκοινωνικά περιστατικά, ενώ στην χειρότερη παίρνουν την θέση του ισχυρού. Από την γυναικοκτονία στην Μακρυνίτσα Πηλίου, που είχε καταγγελθεί στις «αρχές» ως απειλή οικογενειακής εστίας και δεν υπήρξε ένα περιπολικό από τα εκατοντάδες που περιφέρονται, από τους Αγίους Αναργύρους που «τα περιπολικά δεν είναι ταξί», από εργατικά ατυχήματα που καρότσες Ι.Χ «μετατρέπονται» σε ασθενοφόρα για να μην δηλώνονται ως τέτοια μέχρι την υπόθεση Β.Μάγγου. Σε συνέχεια των παραπάνω, η δίκη του συντρόφου στις 13 Ιουνίου αποτελεί την προσπάθεια τιμώρησης και εξόντωσης του κινήματος ενάντια στην καύση σκουπιδιών αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά την εκδικητική συμπεριφορά του κράτους προς όσους/ες αγωνίζονται.

Μια μέρα μετά την μαζική πανελλαδική πορεία, στις 14 Ιουνίου 2020, κατά της καύσης σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ- LA FARGE και την ημέρα της κινητοποίησης υπεράσπισης των συλληφθέντων της πορείας, ο Βασίλης Μάγγος ξυλοκοπήθηκε βάναυσα, άνευ λόγου και αιτίας, γεγονός που τον οδήγησε στον θάνατο έναν μήνα μετά, καθώς προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί στη θέα της χολιγουντιανής μεταφοράς του διωκόμενου, ενώ ήταν άοπλος και μόνος του μπροστά σε πάνοπλους και εκπαιδευμένους άνδρες σωμάτων «ασφαλείας». Ύστερα, απήχθη εν είδει προσαγωγής και κατά την οδήγηση του στο αστυνομικό τμήμα, οι αστυνομικοί που τον συνόδευαν συνέχισαν τις βίαιες και παράνομες πρακτικές τους αφήνοντάς τον αργά το ίδιο βράδυ έξω από το αστυνομικό τμήμα χωρίς καμία βοήθεια και με σπασμένα πλευρά. Η πράξη αυτή αναδεικνύει την πρόθεση των αστυνομικών να μην συσχετιστούν οι ίδιοι για την αισχρή κατάσταση που βρισκότανε. Η σύγχρονη τρομοκρατία δεν θα μπορούσε να καταστεί δυνατή δίχως τον πλήρη έλεγχο της αστικής δικαιοσύνης. Από την μια πλευρά έχουμε τα υποτιθέμενα όργανα της τάξης να καταπνίγουν βίαια οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης πάνω σε αυθαιρεσίες που επιβάλλει η άρχουσα τάξη και από την άλλη την δικαστική εξουσία να εθελοτυφλεί μπροστά σε τέτοια γεγονότα, συμπλέοντας σε πλήρη αρμονία με τα συμφέροντα των από πάνω. Στις δικαστικές αίθουσες, αντί να εκδικαστεί μια υπόθεση προσπαθώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη, οι δικαστικές αρχές έρχονται σε αντίθεση με την φύση τους και λειτουργούν σαν όργανο ξεπλύματος του κεφαλαίου, των φίλων του και των προστατών του. Η δικαστική εξουσία επινοεί πάντα ένα παραμύθι προσαρμοσμένο ακριβώς και στηριζόμενο μόνο σε παραθυράκια της ελληνικής νομοθεσίας, προκειμένου να μας αποδείξει πως η αστυνομία το μόνο που κάνει είναι “η δουλειά της”. Ωστόσο, η δίκη των βασανιστών του Βασίλη έχει αναβληθεί για τις 20 Σεπτεμβρίου του 2024.

Δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από την αστική δικαιοσύνη. Η μόνη απάντηση είναι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια βάζοντάς τες πάνω από τα κέρδη τους. Η μόνη απάντηση θα δοθεί στον δρόμο και στις κοινότητες αγώνα. Οργανωνόμαστε αλληλέγγυα και αντι-ιεραρχικά στον αγώνα για τη γη και την ελευθερία.

ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΥΣΗΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 13/6 9.00, ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

4 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ,

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΓΟΣ ΠΑΡΩΝ

ΠΟΡΕΙΑ 14/6, 19.00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΒΟΛΟΣ

                                                                                                                                    Κατάληψη Ματσάγγου

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ

Η απεργία του 1886 των εργατών του Σικάγο για τα βασικά εργασιακά δικαιώματα και την διεκδίκηση της 8ωρης εργασίας, είναι ένα από τα σημαντικότερα ορόσημα στην ιστορία των κοινωνικών ταξικών αγώνων. Σε αυτήν συμμετείχαν 600.000 συνολικά στην χώρα και 80.000 στο Σικάγο. Η καταστολή του κράτους ήταν αμείλικτη, πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση εκείνη την ημέρα και καταδικάζοντας με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς στοιχεία σε θάνατο πέντε αναρχικούς που είχαν πρωτοστατήσει στους αγώνες των τελευταίων χρόνων. Από τους αλλεπάλληλους πυροβολισμούς των αστυνομικών υπήρχαν και αρκετοί τραυματίες. Το μήνυμα της εξέγερσης παραμένει ζωντανό όλα αυτά τα χρόνια καθώς η ταξική καταπίεση και εκμετάλλευση συνεχίζει να υφίσταται. Οι αγώνες και οι κοινωνικές-ταξικές συγκρούσεις όμως, πάντα θα τροφοδοτούνται με λύσσα, απο τις υψωμένες γροθιές των εργατών/ιών της πρωτομαγιάς του 86.

Διανύοντας μια εποχή πολύπλευρης κρίσης, η πανδημία και κατά συνέπεια ο COVID-19 έδειξε ότι όσο υπάρχει καπιταλισμός, τα κέρδη της άρχουσας τάξης υπερτερούν των ανθρώπινων ζωών. Η πανδημία, η οποία έχει σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, έχει αποκαλύψει δομικά ελαττώματα στα συστήματα υγείας, καθώς στις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες η υγεία δεν θεωρείται ως απαραίτητο κοινωνικό αγαθό, αντιθέτως θυσιάζεται στο βωμό του κράτους, ιδιωτικοποιώντας την, υπο το πρόσχημα οτι αποτελεί λύση στο πρόβλημα. Σε όλη την Ελλάδα, ο αστικός πολιτικός κόσμος είναι ο μόνος υπεύθυνος για τη διάλυση του συστήματος υγείας καθώς οι διαδοχικές κυβερνήσεις το διαλύουν για να χρηματοδοτήσουν το ληστρικό χρέος και τα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ.

Η υπάρχουσα οικονομική κρίση οξύνεται και απο τον πόλεμο στην Ουκρανία, επιδεινώνοντας ακόμα περισσότερο τη θέση των χαμηλότερων τάξεων. Η ραγδαία αύξηση των τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης, ενοίκια, καύσιμα καθώς και στην ενέργεια (που πλέον αποτελεί αγαθό πολυτελείας), αλλά ακόμα και τα εισιτήρια των μετακινήσεων, μας οδηγούν σε μια ζωή δίχως αξιοπρέπεια για την βασική επιβίωση. Η ενεργειακή κρίση και οι πληθωριστικές πιέσεις που δεχόμαστε είναι προφανώς αποτελέσματα μιας κατάστασης που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα λόγω συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αποτέλεσμα αυτού αποτελεί η δυσκολία της τάξης μας να έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες που καλύπτουν τις βασικές ανάγκες, όπως η παροχή ρεύματος και στέγης.

Όλο αυτό πλαισιώνετε και δυσκολεύει με την εδραίωση του νέου αντεργατικού νομοσχεδίου. Ο νόμος Χατζηδάκη προωθεί την αύξηση των υπερωριών από 120 σε 150 τον χρόνο, και επί της ουσίας με το πρόσχημα της ευελιξίας θεσμοθετεί – δικαιολογεί το 10ωρο, καθώς οι υπερωρίες ‘’συμψηφίζονται’’ με τα ρεπό και τα μειωμένα ωράρια σε βάθος εξαμήνου Το νομοσχέδιο αυτό επιτίθεται στους αγώνες των εργαζομένων και στον συνδικαλισμό «των από κάτω». Προσδιορίζει τις απεργίες ως ψυχολογική βία κατά των εργοδοτών, ποινικοποιώντας τα μέσα του αγώνα, όπως μπλόκα εργοστασίων, περιφρούρηση και παρεμβάσεις στις εισόδους των χώρων εργασίας, παρέχοντας στην αστυνομία την εξουσία έτσι ώστε να μπορεί άμεσα να παρέμβει. Ταυτόχρονα, απαιτεί το «φακέλωμα» όσων αγωνίζονται, προωθώντας ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, μητρώα συνδικαλιστών και γενικές συνελεύσεις εξ αποστάσεως, ενω ανεβάζει στο 40% το όριο του ποσοστού εργαζόμενων ασφαλείας εν μέσω απεργιών, στον δημόσιο τομέα και στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (λιμάνια,ενέργεια, συγκοινωνίες κλπ) . Η ποινικοποίηση των απεργιών και της συνδικαλιστικής δράσης έρχεται σε μια στιγμή που το κράτος οξύνει την καταστολή, διασπείροντας εκατομμύρια ευρώ στην αστυνομία και στα ΜΜΕ σε μια προσπάθεια να φιμώσει τα κοινωνικά αιτήματα.

Όταν η κοινή γνώμη και τα φιλοκυβερνητικά μέσα εστιάζουν στη “δήθεν” ψυχολογική βία που ασκείται στους εργοδότες, ξεχνούν να αναφέρουν τη συστηματική ψυχολογική και σωματική κακοποίηση των εργαζομένων. Ο εργαζόμενος υποβάλλεται σε ένα καθεστώς εξουθενωτικής εργασίας με καύσωνα ή χιόνια και εξαντλητικά ωράρια, με συστηματική βία πάνω στη ψυχή και τη σάρκα του με αποκορύφωμα τα σωρηδόν περιστατικά ξυλοδαρμού και τραμπουκισμού εργαζομένων από τους εργοδότες τους. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί και η περσινή υπόθεση του διανομέα εδώ στον Βόλο, που ενώ τραυματίστηκε εν’ ώρα εργασίας, το αφεντικό αρνείται να το αναγνωρίζει ως εργατικό ατύχημα και προχωράει σε τραμπουκισμούς και μηνύσεις.

Από την εκδικητική απόλυση ταχυμεταφορέα της Γενικής Ταχυδρομικής στην Αθήνα, τους αλλεπάλληλους θανάτους οδηγών delivery, μέχρι τα πιο πρόσφατα περιστατικά με τους νεκρούς εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ και COSCO, καθώς και το εργατικό ατύχημα στη χαλυβουργία Βόλου πριν δέκα μέρες, βλέπουμε ότι το μόνο εργαλείο στα χέρια μας είναι οι αγώνες μας καθώς το κράτος υφίσταται μόνο για τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. Οι απειλές στους χώρους εργασίας, οι παρενοχλήσεις, οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι καθημερινά, η ψυχολογική βία που τους επιβάλλεται υπενθυμίζουν τη συστημικά εδραιωμένη αναλωσιμότητά μας. Ωστόσο, ακόμα και σε μια τέτοια περίοδο κρίσεων και ισχυρής καταστολής, άνθρωποι γύρω μας αντιδρούν, διεκδικούν και δεν υποκύπτουν σε απειλές. Νέοι και παλιοί εργασιακοί αγώνες βρίσκονται σε εξέλιξη. Οι εργαζόμενοι των Cosco, ΛΑΡΚΟ, Motor Oil, e-food και αλλού, δεν κάθονται περιμένοντας τη σειρά τους σε ένα επόμενο εργατικό ατύχημα όπως και οι υγειονομικοί δεν αρκέστηκαν στο καθεστωτικό χειροκρότημα. Οργανώνονται, δικτυώνονται και παλεύουν ενάντια στην υποβάθμιση των εργασιακών τους συνθηκών. Σπάνε έτσι την φίμωση που δέχονται απο τα ΜΜΕ και καταφέρνουν να συνδέσουν τον αγώνας τους με διάφορα κοινωνικά κομμάτια, αναδεικνύοντας το μεγαλείο και την δυναμική της αλληλεγγύης..

Η υποτιθέμενη αύξηση του κατώτατου μισθού μέσα σε μια περίοδο γιγάντωσης του πληθωρισμού και της ακρίβειας κάνει φανερή την κυβερνητική πολιτική φιλοδωρήματος στον δρόμο για τις επερχόμενες κάλπες. Οι αγώνες όμως δεν καταστέλλονται ούτε και το πνεύμα μας, γνωρίζουμε καλά πως τίποτα δεν κερδήθηκε με μια απλωμένη παλάμη, η πολύμορφη και συλλογική αντίσταση στην καπιταλιστική επέλαση που βιώνουμε, είναι η μόνη που μπορεί να ανοίξει περάσματα.

Αν δεν οργανωθούμε οριζόντια και αντιεραρχικά σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργασιακό χώρο με σωματεία βάσης, και σε κάθε έκφανση και τομέα της ζωής μας, τότε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν δεν δράσουμε πολύμορφα απέναντι στους γδάρτες των ονείρων μας, δεν θα βρεθεί κανένας άλλος να το κάνει για εμάς. Αυτό το σύστημα μας πνίγει στο ψέμα, το αίμα, το δακρυγόνο την φτώχεια και την βία, ας δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την ανατροπή του. Η ιδιώτευση, η απάθεια, η ανάθεση και η εκ του ασφαλούς αντίσταση των σόσιαλ μίντια προσωρινά μπορεί να προσφέρουν ασφάλεια και μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά, όμως η ιστορία έχει δείξει πολλάκις οτι η σύγκρουση είναι αυτή που ανοίγει περάσματα. Η επανοικειοποίηση των δημοσίων χώρων η ενίσχυση της αναμεταξύ μας αλληλεγγύης, η συλογικοποιηση , οι έμπρακτες απαντήσεις στην κρατική βία και η συγκρότηση όπως και δικτύωση κοινοτήτων αγώνα, είναι οι μόνες απαντήσεις που ζητάει η εποχή μας. Αν όχι τώρα πότε? Αν όχι εμείς ποιοι?

Ενάντια στους αντεργατικούς και αντισυνδικαλιστικούς νόμους, την εργοδοτική τρομοκρατία και την κρατική καταστολή και την καπιταλιστική επέλαση.

ΝΑ ΜΗΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ- ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Ανεξάρτητη Ταξική Συγκέντρωση 1η Μάη 2022 , Ταχυδρομείο Βόλου11:00πμ

Βόλος 23/4/22, Κατάληψη Ματσάγγου