Τραγικό εργατικό δυστύχημα σημειώθηκε χθες τη νύχτα, λίγο μετά τις 11, στο εργοστάσιο της «Κοκα-κολα» στο Βόλο. Ενας 40χρονος εργάτης, ο Γιώργος Σαρτζέντος, έχασε την ζωή του όταν κατέβηκε σε δεξαμενή, στο χώρο του εργοστασίου για κάποια εργασία. Η δεξαμενή, όπως έγινε γνωστό, ήταν μεγάλων διαστάσεων, μεταλλική και είχε ανθρωποθυρίδα.Ο 40χρονος, όπως προκύπτει από τα μέχρι τώρα στοιχεία, κατέβηκε από την εσωτερική σκάλα στην χάλκινη δεξαμενή ύψους 3,5 μέτρων και πλάτους 2,5 μέτρων. Η δεξαμενή ήταν άδεια. Επειδή αργούσε να βγει από την δεξαμενή οι συνάδελφοί του ειδοποίησαν την Πυροσβεστική. Πυροσβέστες κατέβηκαν στην δεξαμενή, δυστυχώς όμως, διαπίστωσαν πως ο άτυχος άνδρας ήταν νεκρός. Ετσι οι πυροσβέστες ανέλαβαν το θλιβερό έργο της ανάσυρσής του. Προανάκριση για τα αίτια διενεργεί η Αστυνομία. Τα ακριβή αίτια του θανάτου του αναμένεται να διαπιστωθούν από την νεκροψία.
Για μας κάθε εργατικό ατύχημα είναι μια δολοφονία από αυτές που συμβαίνουν καθημερινά στις σκαλωσιές των οικοδομών, στα μηχανάκια των κούριερ, στους καρκίνους των εργατών της κάθε ΑΓΕΤ, στα κρατικά έργα…
Η ίδια η φύση της μισθωτής εργασίας είναι εκβιαστική καθώς ο κάθε εργαζόμενος καλείται καθημερινά και για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του να παράγει περισσότερα από αυτά που έχει ανάγκη ώστε να βγάζει όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος για το εκάστοτε αφεντικό του, τη λεγόμενη υπεραξία, άσχετα με την οποιαδήποτε σωματική ή ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
Συνηθίζεται λοιπόν, όταν κάποιος εργαζόμενος τραυματίζεται ή ακόμη και σκοτώνεται την ώρα της εργασίας του να αποδίδεται από τα αφεντικά η ευθύνη στον ίδιο κάνοντας λόγο περί δικής του απροσεξίας. Για εμάς όμως είναι δολοφονίες και συνέπεια της όξυνσης της εκμετάλλευσης των αφεντικών που έχοντας ως μόνο σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους επιδιώκουν την όλο και μεγαλύτερη παραγωγή και ταυτόχρονη μείωση του κόστους με όσο λιγότερα εργατικά χέρια. Με την εντατικοποίηση της εργασίας και με ελλιπή μέτρα ασφάλειας και συντήρησης εργαλείων, μηχανημάτων και κτιριακών εγκαταστάσεων.
Τα παραπάνω δεν ενοχλούν τα συνδικάτα μιας και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές και οι εργατοπατέρες έχουν αναλάβει το ρόλο του διαμεσολαβητή και του εγγυητή της εργασιακής ειρήνης (π.χ. περίοδος ολυμπιακών αγώνων όπου οι συνδυκαλιστές και τα αφεντικά τα είχαν κάνει πλακάκια ώστε να μην γίνει καμία κινητοποίηση εν όψει ολυμπιάδας) .
Παρουσιάζουν τον εαυτό τους σαν το μόνο τρόπο διεκδίκησης και βελτίωσης των όρων εργασίας και αποθαρρύνουν κάθε αυτόνομη εργατική κίνηση σαμποτάροντας τη με κάθε τρόπο. Έτσι διατηρούν την προνομιακή τους θέση και λειτουργούν πυροσβεστικά σε περιόδους όξυνσης και αναταραχών.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΜΑΣ.ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΒΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΜΕΤΡΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΠΟΣΟ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ.
Η ΠΟΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΕΝ ΤΡΩΕΙ ΤΟΝ ΑΦΕΝΤΗ ΤΡΩΕΙ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ
ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΝ ΑΦΕΝΤΗ
