Όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο βαθαίνει και η ανάγκη του Κεφαλαίου να προχωρά σε εκτροπές, να δημιουργεί light ή hardcore πραξικοπήματα, ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΒΑΘΕΩΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Το χαμόγελο του Φουκουγιάμα

«Σήμερα, με δυσκολία μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο καλύτερο από το δικό μας ή ένα μέλλον που δεν είναι στην ουσία δημοκρατικό και καπιταλιστικό. […] Άλλες εποχές που χαρακτηρίζονται από περιορισμένη στοχαστικότητα, επίσης θεωρούσαν ότι ήταν οι καλύτερες, αλλά εμείς καταλήγουμε στο συμπέρασμα αυτό έχοντας εξαντλήσει τις δυνάμεις μας στην αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων που είχαμε πιστέψει ότι έπρεπε να είναι καλύτερες από τη φιλελεύθερη δημοκρατία»
Φράνσις Φουκουγιάμα, 1992
συνεχεια

Επεισοδιακή ήταν χθες στη Ρόδο η παρέλαση για την επέτειο της ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, όπου παρευρέθηκαν ο γ.γ. Νησιωτικής Πολιτικής Δ. Χαλκιώτης ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης, ο βουλευτής της Ν.Δ. Κ. Καραγκούνης, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Ι. Κοραντής και οι ανεξάρτητοι βουλευτές Μ. Ιατρίδη και Γ. Κασσάρας. Πολίτες αποδοκίμασαν έντονα τους “επισήμους”, έσπασαν τον κλοιό της αστυνομίας και εκσφενδόνισαν προς την εξέδρα των επισήμων αυγά, γιαούρτια και μπουκάλια με νερό, με αποτέλεσμα να διακοπεί η παρέλαση και να τραπούν σε φυγή οι πολιτικοί αφήνοντας στην εξέδρα τους εκπροσώπους της στρατιωτικής ηγεσίας.”
Αυτά κατάλαβε η Αυγή την επόμενη μέρα των γεγονότων της Ρόδου στις 7/3/2012. Μένοντας σ’ αυτό το δημοσίευμα θα πίστευε κανείς ότι πρόκειται για ακόμα μια αντιμνημονιακή διαμαρτυρία που η αριστερά οφείλει να περιθάλψει, όπως έκανε στις πρόσφατες εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου, που σύμφωνα με την πλέον διαδεδομένη αριστερή ύστερη αφήγησή τους, θεωρήθηκαν κλιμάκωση της 48ωρης γενικής απεργίας 19-20 Οκτώβρη που υποχρέωσαν τον Παπανδρέου σε άτακτη φυγή. Αλλά μια “νίκη” που παρεμπιπτόντως κανένα δεν απασχόλησε ποιος ήταν ο νικητής. Εκτός και αν ο Παπαδήμος είναι το προϊόν της “νίκης του κινήματος”.
συνεχεια

Μόνο στα όνειρα των δημαρχαίων, των ιδιοκτητών, της εκκλησίας, των φασιστών, της εξουσίας, θα φύγουμε από τις καταλήψεις. Στα όνειρά τους μόνο θα μας «καθαρίσουν» και θα μας «αξιοποιήσουν». Στο δόγμα ό,τι αντιστέκεται καταστέλλεται, εμείς απαντάμε μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάστε!

Μόνο στα όνειρά τους…

Στις 6 Μαρτίου, συνεργείο του Δήμου Κέρκυρας, εισέβαλε στην Κατάληψη Ελαία, με το πρόσχημα του «καθαρισμού» και της «αξιοποίησης» του θερμοκηπίου που βρίσκεται στον χώρο της κατάληψης. Την επόμενη μέρα, οι συμμετέχοντες απέτρεψαν την είσοδο των συνεργείων του Δήμου, κάτι που προκάλεσε την επίσκεψη του αντιδημάρχου Ρίγγα, ο οποίος και πήγε να καθαρίσει αυτοπροσώπως. Ο ίδιος εξέφρασε κατηγορηματικά το «όνειρό του» για εκκένωση της κατάληψης εντός 5 ημερών. Στο όνειρό του, το θερμοκήπιο της Ελαίας από σπορείο και φυτώριο οπωροκηπευτικών, γίνεται φυτώριο καλλωπιστικών φυτών για τις ζαρντινιέρες της πόλης. Άλλωστε, ποιος χρειάζεται τα ζαρζαβατικά στο τραπέζι και στον κήπο του, όταν έχει γλαδιόλες στην πλατεία;

Καθαρισμός, αξιοποίηση, τώρα προστίθενται και λόγοι καλλωπισμού, είναι προσχήματα που όλο και πιο συχνά χρησιμοποιούνται για την καταστολή των καταλήψεων. Οι καταλήψεις δε χρειάζονται την «καθαριότητα» καμιάς εξουσίας, ούτε και την «αξιοποίησή» της: αξιοποιούνται καθημερινά από τους συμμετέχοντες σε αυτές, εδώ και χρόνια. Συγκεκριμένα στην Ελαία, στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης ανθρώπων που ζουν στην κοινωνία της Κέρκυρας, πραγματοποιούνται εδώ και δυόμιση χρόνια μαθήματα, χαριστικό παζάρι, πολιτιστικές εκδηλώσεις ενάντια στη λογική της κατανάλωσης και του εμπορίου, πολιτικές συζητήσεις και οργάνωση πολιτικών παρεμβάσεων, συμμετοχή σε απεργίες, ενώ έχει δημιουργηθεί αγροκολλεκτίβα για την από κοινού καλλιέργεια της γης.

Τα επίσημα επιχειρήματα για την εκκένωση της κατάληψης είναι τουλάχιστον γελοία. Μετά από δύο εισβολές της αστυνομίας και μία παρακρατική εμπρηστική επίθεση στην Ελαία, το κράτος αποφάσισε (όπως και σε κάθε άλλη παρόμοια περίπτωση) να αλλάξει τροπάρι. Ελπίζει ότι έτσι θα ανακόψει την αλληλεγγύη των Κερκυραίων (και όχι μόνο) προς την Ελαία, καθώς η εκκένωση προκύπτει για λόγους «κοινής ωφέλειας». Και αυτοί, και οι όμοιοί τους σε όλες τις πόλεις, γελιούνται οικτρά. Γιατί η κοινή ωφέλεια δεν προασπίζεται από κανέναν εξουσιαστή, εκμεταλλευτή, καιροσκόπο, αλλά από την αλληλεγγύη και την αυτό-οργάνωση, και οι τοπικές κοινωνίες γύρω από τις καταλήψεις το γνωρίζουν καλά αυτό.

Την ίδια στιγμή που τα κέντρα των πόλεων γεμίζουν άστεγους, οι δήμαρχοι στολίζουν αυτάρεσκα ζαρντινιέρες. Την ίδια στιγμή που σχολεία, νοσοκομεία, υπηρεσίες συγχωνεύονται/καταργούνται και δημοτικά κτήρια μένουν όλο και περισσότερα ανεκμετάλλευτα, οι δήμοι ως εκτελεστικά όργανα της κεντρικής εξουσίας και μετά από παραγγελία διαφόρων τύπων (βλ. ερωτήσεις ΛΑΟΣ και ΔΗΜ.ΑΡ. στη βουλή, παρεμβάσεις Χρυσής Αυγής στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, παραινέσεις εκκλησίας, υπουργείων, κ.ά.), βάζουν στο μάτι αυτοοργανωμένους χώρους που αντιστέκονται στην ισοπέδωση και την εξαθλίωση. Μόνο στα όνειρα των δημαρχαίων, των ιδιοκτητών, της εκκλησίας, των φασιστών, της εξουσίας, θα φύγουμε από τις καταλήψεις. Στα όνειρά τους μόνο θα μας «καθαρίσουν» και θα μας «αξιοποιήσουν». Στο δόγμα ό,τι αντιστέκεται καταστέλλεται, εμείς απαντάμε μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάστε!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

http://papoutsadiko.espivblogs.net/

Αναδημοσιευση

Αναδημοσιευση

“…το δόγμα “η Τέχνη δεν κάνει πολιτική” διαψεύδεται από τα πράγματα. Ο Αριστοφάνης, ο Ντάντες, ο Θερβάντες, ο Ζολά, ο Τολστόι κάνουνε πολιτική. Πολιτική κατά των “κακώς κειμένων”. Πολιτική έξω απ’ τα δόντια. Ποιος μυθολόγος της εξωπολιτικής Τέχνης θα χει το κουράγιο να υποστηρίξει πως αυτοί οι ήλιοι του πνευματικού στερεώματος δεν είναι μέγιστοι δημιουργοί του λόγου; Να λοιπόν, μια απόδειξη πως η Τέχνη μπορεί να κάνει πολιτική, χωρίς να πάψει να ναι Τέχνη και μάλιστα τρισμεγάλη. Ζήτημα, λοιπόν, υπάρχει μόνο για το ποια πολιτική δίνει ζωή και δύναμη στην Τέχνη και την απλώνει στο χώρο και στο χρόνο και ποια πολιτική τη χαλάει, τη σκοτώνει και τη μεταβάλλει σε καπνό χωρίς φλόγα…»

Κ. Βάρναλης

Με τον όρο τέχνη ορίζουμε το σύνολο της ανθρώπινης δημιουργίας με βάση την πνευματική κατανόηση, επεξεργασία και ανάπλαση, κοινών εμπειριών της καθημερινής ζωής σε σχέση με το κοινωνικό, πολιτισμικό, ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο στο οποίο διέπονται. Η τέχνη είτε στη καλλιτεχνική μορφή της ( μουσική, ποίηση, ζωγραφική, γλυπτική, κλπ ) είτε στην τεχνική εφαρμογή της ( επιστήμη, κατασκευές, επαγγελματικές εφαρμογές, κλπ) αποδίδεται σε ανθρώπινες δημιουργίες και δραστηριότητες αυθαίρετες με τη ροπή του φυσικού κόσμου. Η τέχνη μπορεί να βασίζεται σε κανόνες αλλά αυτό δεν την υποχρεώνει να τους ακολουθεί και αυτό γιατί η φαντασία του ανθρώπου δεν δεσμεύεται από κανέναν κανόνα, οδηγία, ή διαταγή. Η φαντασία δεν ορίζεται από καμία αρχή, άρα είναι άναρχη και η τέχνη είναι φαντασία.

 
συνεχεια

(Μια περιδιάβαση στον γερμανικό Τύπο της 20ετίας 1960-1980 αποκαλύπτει πολλά κοινά με τη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα)

«ΤΟ ΞΕΝΟ και το άγνωστο θεωρείται γενικά ύποπτο, απειλή για τη γνωστή, σταθερή τάξη πραγμάτων» σημείωνε ο D. Barley το 1966 στο βιβλίο του «Βασικές αρχές και προβλήματα της κοινωνιολογίας». Ο πανταχού παρών φόβος από το ξένο ή τον ξένο σαρώνει σήμερα και την Ελλάδα με επίκεντρο τους μετανάστες. Όπως και όταν ήμασταν εμείς αλλοδαποί για τους κατοίκους χωρών υποδοχής. Θα ήταν άδικο να μη στρέψουμε τη σκέψη μας σε εποχές, όχι τόσο μακρινές, που και εμείς γυρεύαμε μια καλύτερη ζωή στα ξένα.
«Οι μετανάστες δεν είναι το πρόβλημα, έχουν προβλήματα».
Ο Γιώργος που το 1969 ήταν ο Katzelmacher (βαυαρικός ιδιωματισμός, υποτιμητικός χαρακτηρισμός για τους μετανάστες που προέρχονται από τις νότιες χώρες) στη Γερμανία ως «Ελληνας γείτονας» είναι ο Σαλί της διπλανής πόρτας στην Ελλάδα τού σήμερα· στην Ελλάδα που έχει κάνει τη λέξη μετανάστης συνώνυμη με τη λέξη κλέφτης, βιαστής, εγκληματίας, όπως η λέξη Ελληνας στο γαλλικό λεξιλόγιο τον προηγούμενο αιώνα!
Καθημερινά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφέρονται στην άνοδο της εγκληματικότητας από την είσοδο των μεταναστών στην Ελλάδα, όπως έγραφε και ο ξένος Τύπος για τους έλληνες και άλλους μετανάστες στο εξωτερικό κατά τις περιόδους οικονομικής κρίσης. Παράλληλες εικόνες που έχει ενδιαφέρον να τις δούμε για να καταλάβουμε ότι η υποκρισία αρχίζει εκεί όπου σταματούν τα πλεονεκτήματα από τα «φτηνά εργατικά χέρια» και ο ρατσισμός εκεί όπου σταματά η ανεκτικότητα και γίνεται «καραμπινάτος» φόβος αυτοδικίας.

για να δειτε ολοκληρο το κειμενο πατηστε εδω

Ζούμε σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης του συστήματος και διαρκούς όξυνσης μιας συνολικής επίθεσης των κυρίαρχων πάνω στα πληβειακά και πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες όπου υποβαθμίζονται και καταστρέφονται οι όροι ζωής σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού, εκδηλώνονται όλο και περισσότερο φαινόμενα απαξίωσης κι απονομιμοποίησης του συστήματος, καθώς και πολλαπλασιασμού των αυθόρμητων ή οργανωμένων πολιτικών, κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων από τα κάτω. Για αυτό και η διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση των κυρίαρχων πάνω στα στοιχειώδη δικαιώματα και τους όρους ζωής των από κάτω της κοινωνίας συνοδεύεται από την αντίστοιχη όξυνση και κλιμάκωση της κρατικής και σε αρκετές περιπτώσεις και παρακρατικής καταστολής των αντιστάσεων. Και ιδιαίτερα εκείνων των αντιστάσεων που δεν ελέγχονται και δεν περιορίζονται από τους θεσμούς, τους φορείς και τους παράγοντες του συστήματος, αλλά εκδηλώνονται ακηδεμόνευτα, επιχειρώντας το πέρασμα από την αυθόρμητη διαμαρτυρία και αγανάκτηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ανθρώπων στη συνειδητή εξέγερση και την κοινωνική επανάσταση ως μοναδική διεξοδική απάντηση στην κρίση του συστήματος και την επίθεση της άρχουσας τάξης.
Οι καταλήψεις και γενικότερα οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι είναι συγκεκριμένο κομμάτι αυτής της συνειδητής και αυτοοργανωμένης αντίστασης, και έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και την εξέλιξη των ευρύτερων κοινωνικών αγώνων τις τελευταίες δεκαετίες. Για αυτό και οι καταλήψεις βρίσκονταν πάντα στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και των παρακρατικών συμμοριών, και ειδικά σήμερα κατέχουν μια από τις πρώτες θέσεις στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς του κράτους για το χτύπημα και την εξουδετέρωση των αντιστάσεων που ξεπηδούν από τα κάτω.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37
ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ ΚΥΨΕΛΗΣ

Αλληλεγγύη σε όλες τις καταλήψεις, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς αγώνες

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Να κάνουμε τις γειτονιές άβατα για τους φασίστες.

   Στην πλατεία Κύπρου της Καλλιθέας μια παρέα φασιστών έκανε καθημερινά την εμφάνισή της γράφοντας συνθήματα, κάνοντας επιθέσεις σε μετανάστες και διαδηλωτές. Ξυρισμένα κεφάλια, μπότες, σβάστικες, τατουάζ με ναζιστικά σύμβολα… ένας περιφερόμενος θίασος από θρασύδειλους νοσταλγούς του Χίτλερ.

   Στις 24/02 κάναμε την εμφάνισή μας στην Καλλιθέα διαπιστώνοντας πως η παρέα των 6,7 σκουπιδιών διευρύνθηκε από σκουπίδια άλλων περιοχών (πλ. Αττικής, πλ. Αγ. Παντελεήμονα). Στην πλατεία Κύπρου το βράδυ της Παρασκευής μετρήσαμε 15-20 φασιστοειδή να βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε μια πλευρά της πλατείας. Πράξαμε το αυτονόητο. Μια ισάριθμη ομάδα συντρόφων και συντροφισσών τους εφνιδίασε, τσακίζοντας πολλούς από αυτούς, ενώ οι υπόλοιποι ομοιδεάτες τους τράπηκαν σε άτακτη φυγή σαν σύγχρονοι ριψάσπιδες, εγκαταλείποντας αιμόφυρτους, ακόμη και στο έδαφος, αρκετούς από τους δικούς τους.

   Η αντιφασιστική δράση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης. Για μια κοινωνία που δεν θα χωράνε οι ρατσιστικές και σεξιστικές διακρίσεις. Μέχρι τώτε είναι καθήκον όσων αγωνίζονται να μην παραχωρούν κανένα εδαφικό εκατοστό, σε καμία γειτονιά, στους συνεργούς του καθεστώτος. Και όσοι ”καθαρόαιμοι” επιχειρούν ”εκκαθαριστικές επιχειρήσεις” στις πλατείες και στους δρόμους,  οφείλουν να γνωρίζουν ότι αντιφασιστικές περιπολίες καραδωκούν σε κάθε στενό αυτής της πόλης… Θα περάσουμε από πάνω τους.

   Φασίστες δεν σας περιμένουμε… Σας ψάχνουμε.

*Αυτή η δράση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του σύντροφου Νικίτα Καλίν που δολοφονήθηκε στη Ρωσία στις 9 Φλεβάρη από ομάδα φασιστών.