Ο αιμοδιψής χαρακτήρας της εξουσίας έχει καταντήσει καθημερινότητα και η προαγωγή του σαν ένα μέτρο για το κοινό καλό οξύνει περισσότερο το χάσμα των ταξικών ανισοτήτων. Όλα εξαρτιούνται από την ατομική ευθύνη και πρέπει να είσαι πρόθυμος να πεθάνεις για να ανταπεξέλθεις στην πραγματικότητα των άριστων και τον φιλήσυχων. Περιθώρια για αμφισβήτηση δεν υπάρχουν και η παραμικρή προσπάθεια αντίστασης καταπνίγεται με τον πιο βάναυσο τρόπο. Κύρια χαρακτηριστικά πάνω στα οποία δομούνται τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, είναι η διάχυση του φόβου και της σύγχυσης στην κοινωνία, η ρητορεία έναντι ενός αόρατου ή μη εχθρού και η επίκληση στο μύθευμα της εθνικής ανάγκης. Διαβάζοντας την ιστορία και αναλύοντας την σύγχρονη πραγματικότητα των τελευταίων δύο χρόνων, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα οτι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός είναι εδώ και σιγά σιγά ξηλώνει το όποιο δημοκρατικό του προσωπείο. Η συνθήκη της πανδημίας άλλωστε έδωσε την καλύτερη αβάντα στα αφεντικά ώστε να επιταχύνουν διαδικασίες αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου, να εντείνουν τις επιθέσεις τους στα κατώτερα στρώματα και να ενισχύσουν περαιτέρω τους μηχανισμούς αντιεξέγερσης και θωράκισης του συστήματος. Τα όποια υπολείμματα δημοκρατικών ελευθεριών τσακίζονται κάτω από την μπότα της κρατικής καταστολής, των απαγορεύσεων κυκλοφορίας, των προστίμων και των κοινωνικών διαχωρισμών με επίκληση την αντιμετώπιση της πανδημίας. Εργατικά δικαιώματα τσαλαπατιούνται, η ελευθερία της έκφρασης περιορίζεται, η επίθεση στο περιβάλλον γιγαντώνεται και όλα αυτά για να διατηρηθεί το καπιταλιστικό σύστημα και η κερδοφορία των αφεντικών. Η αναπροσαρμογή και επανεκκίνηση του παραγωγικού μοντέλου είναι εδώ, και δεν λογαριάζει λαϊκές-κοινωνικές ανάγκες. Αυτές πολύ απλά είναι για το καπιταλιστικό σύστημα πεδία αύξησης της κερδοφορίας των μεγάλων. Έτσι δικαιολογείται και η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας εν μέσω covid-19, ενώ παράλληλα ο ιδιωτικός κλάδος της υγείας μεγαλώνει και θησαυρίζει ανάγοντας τον ανθρώπινο πόνο σε ακόμα μια οικονομική μεταβλητή παραγωγής και κέρδους. Υποκριτικά όμως το κράτος και τα αφεντικά συνεχίζουν και χτίζουν μνημεία στα Πολυτεχνεία του χθες έχοντας ένας ύφος πατριωτικό, αποπροσανατολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την κοινή γνώμη από την πραγματική τους φύση. Εμείς οφείλουμε με την σειρά μας να τους υπενθυμίζουμε πως ο αγώνας του Πολυτεχνείου δεν ήταν ούτε η αρχή αλλά και ούτε το τέλος του μόχθου του ανθρώπου για ουσιαστική ελευθερία και πως η ατμόσφαιρα συνεχίζει να μυρίζει αίμα και βενζίνη.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ