Το Σαββατο 18 Δεκ. γιορτάζουμε τα 8 χρόνια της κατάληψης με μουσική.

Θα παίξουν οι:

Χάσμα [punk-rock, Πύργος-Αθήνα],

SVM’s [new wave-punk, darkwave, Καβάλα]

grain [darkwave, Αθήνα]

3 και κάτι [rock, Βόλος].

Η μουσικές θα ξεκινήσουν στις 10μμ.

Όσοι-ες θέλουν να διανυκτερεύσουν στην κατάληψη καλό θα είναι να επικοινωνήσουν μαζί μας σύντομα [email, τηλ.] καθώς και να φέρουν οπωσδήποτε δικά τους SLEEPING BAGS !!!!

Το μπάρ της Πέμτπης για αυτή την βδομάδα θα παίξει ελληνικό ρόκ!!

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΧΟΥΝΤΕΣ

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Το 1963 τo Δ’ πανσπουδαστικό συνέδριο βγάζει ένα κεντρικό φοιτητικό όργανο την ΕΦΕΕ, λίγες μέρες αργότερα δολοφονείται ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου οι φοιτητές διεκδικούν. Συνθήματα όπως το “114” και το “15% “ακούγονται παντού. Στις 22 Ιουλίου 1965 δολοφονείται από το κράτος ο φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας στο κέντρο της Αθήνας.

Η συγκρότηση της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, με εκπροσώπους από σχολές πέραν του Ε.Μ.Π. ουσιαστικά συνιστά μια μορφή οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος στα πλαίσια, στο πνεύμα αλλά και στα γενικότερα αιτήματα που έβαζε η Ε.Φ.Ε.Ε. από ιδρύσεώς της (η οποία βέβαια τότε ήταν απόλυτα ελεγχόμενη από το καθεστώς). Οι φοιτητές, πέρα από τις υπαρκτές ιδεολογικές και οργανωτικές διαφοροποιήσεις εντάσσονται σε μια ενιαία δομή για πρώτη φορά. Αργότερα γίνονται οι καταλήψεις της Νομικής στις αρχές του ’73 και μετά αυτή του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη, όπου συμμετείχαν συνελεύσεις εργατών και μαθητών.

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’70 διατηρούνταν ακόμη μια εκρηκτική κατάσταση, ενώ μπαίνοντας, στις αρχές του 80, στην Μεταπολίτευση μιλούσαμε πλέον για την περίφημη Εθνική συμφιλίωση.

Έκτοτε το φοιτητικό κίνημα έχει περιοριστεί σε κομματικές ιδεοληψίες και συμφέροντα, κυριαρχείται από λογικές αρπαχτής και βολέματος με αποτέλεσμα να έχει γυρίσει την πλάτη στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Ταυτόχρονα ένα μεγάλο κομμάτι των φοιτητών είναι πολιτικά αδρανείς είτε γιατί αδιαφορεί στα πλαίσια της γενικότερης αλλοτρίωσης είτε γιατί δεν βρίσκει την κατάλληλη διέξοδο μέσα από φοιτητικούς κύκλους.

Η άξια του πτυχίου στη σύγχρονη ελληνική παράγωγη είναι μηδαμινή και αποτελεί ένα ακόμη αντικείμενο πόθου-φετίχ της νεοελληνικής κουλτούρας. Μέσα στις σχολές οι νέοι βλέπουν πως οι επιλογές τους περιορίζονται μεταξύ του κονέ και του βολέματος και πως η διαφθορά-αδιαφάνεια και οι συνδιαλλαγές-ρουσφέτια από καθηγητές είναι δομικό στοιχείο του εκπαιδευτικού συστήματος.

Την τελευταία 5ετία με έναυσμα τον νόμο Πλαίσιο οι φοιτητές ξεκίνησαν ξανά να μπαίνουν σε διαδικασίες ζύμωσης και πολιτικής ενεργοποίησης κάνοντας ένα δυναμικό άνοιγμα στην κοινωνία. Αυτή την φορά πέρα από αιτήματα που τους αφορούσαν άμεσα (άρθρο 16) άρχισε να δημιουργείται ένα κλίμα καθολικής αμφισβήτησης του πολίτικο-οικονομικού συστήματος. Φοιτητές και νεολαίοι καταλαβαίνουν και βιώνουν στο πετσί τους τί σημαίνει σύγχρονη ελληνική δημοκρατία και νεοελληνική κουλτούρα, νέοι με πτυχίο ή χωρίς, αντιλαμβάνονται πως οι αποφάσεις ζωής που πρέπει να πάρουν συνοψίζονται στο δίλημμα εκμεταλλευση ή ανεργία.

Με αφορμή την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου όλες αυτές οι ιδέες και τάσεις συναντήθηκαν με την οργή και την εκτόνωση της καταπίεσης άλλων κοινωνικών υποσυνόλων ( μαθητές, εργάτες , άνεργοι ακόμη και πρώην τηλεορασόπληκτοι! Παρόλα αυτά υπάρχει κόσμος που εξακολουθεί να επιλεγεί την σιωπή και φοβάται να βγει στους δρόμους επειδή το σύγχρονο κοινωνικό δίλημμα στην χωρά μας λέει: «Ελευθερία ή Ασφάλεια». Όμως στην πραγματικότητα ο ιός της αυτοργάνωσης και της κοινωνικής απελευθέρωσης έχει αρχίσει να διαδίδεται ευρύτερα.

Αφού λοιπόν οι εποχές της ισχυρής Ελλάδας περάσαν και μας άφησαν όλους ταπί αλλά όχι ψύχραιμους, αφού λοιπόν τελείωσαν τα θαλασσοδάνεια και οι φιέστες της Ολυμπιάδας κάνοντας τα λαμόγια πλουσιότερους φτάσαμε στο σήμερα να μιλάμε όλοι μας για σκάνδαλα, σπρέντ και χρέη επειδή δήθεν «Τα φάγαμε όλοι μαζί».Μας κάνουν έτσι να νοιώθουμε συνυπεύθυνοι μέσα στο κλίμα της υποτιθέμενης εθνικής ενότητας και της ενιαίας εθνικής συνείδησης που μας προτάσσουν. Το μόνο σίγουρο είναι πως χαμένοι βγαίνουμε εμείς αφού καθημερινότητα μας γίνεται πια η ανεργία, οι απολύσεις, οι περικοπές σε εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα, η μετατροπή του υποτιθέμενου κράτους πρόνοιας σε κράτος τάξης και ασφάλειας. Τα φαινόμενα αυτά τα βλέπουμε και στη πόλη μας (οι εν δυνάμει απολυμένοι της ΚΟΝΤΙ,της ΜΕΤΚΑ, ο ξυλοδαρμός του 17χρονου μαθητή από τα τσογλάνια της ΔΙΑΣ καθώς και οι τραμπουκισμοί και οι κρατικές δολοφονίες είναι μερικά παραδείγματα )

Όλα τα παραπάνω καθώς και η κυρίαρχη σχέση παραγωγής-κατανάλωσης έχουν ως αποτέλεσμα σε προσωπικό επίπεδο την αποξένωση, την ιδιώτευση και την επανάπαυση της ανάθεσης. Ο καθένας κλείνεται στο καβούκι του και είτε προσπαθεί να βρει ατομικές λύσεις στα προβλήματα που το σύστημα συνεχώς του δημιουργεί, είτε στριμώχνεται σε μια “βολική” γενικότητα. Το σύστημα συνεπικουρούμενο από τα πληρωμένα τσιράκια των ΜΜΕ προωθεί την τάξη και την ησυχία στους δρόμους σπρώχνοντας τον κόσμο σε εικονικές σχέσεις τύπου facebook, προωθώντας το lifestyle και την γκλαμουριά καταφέρνοντας έτσι τον κατακερματισμό της προσωπικότητας και τον συνειδησιακό ευνουχισμό.

Έτσι πλέον το καρότο της οικονομικής ευημερίας και ανάπτυξης, με αντάλλαγμα την υπακοή και την ευνομία που τόσα χρονιά μας πλάσαραν σαν όνειρο φανερώνεται τελικά ως εφιάλτης .

Σε μια εποχή όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί απλά πεθαίνουν, η απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη γίνεται όλο και πιο έντονη. Εκμεταλλευόμενοι την γενικότερη κατάσταση παρακμής και ατομικισμού, παρακρατικές οργανώσεις- Γερμανοτσολιάδες και ρουφιάνοι με κομματική προκάλυψη ( ΛΑΟΣ-Χρυσή Αυγή) δολοφονούν φτωχοδιαβόλους και μετανάστες, δηλητηριάζουν συνειδήσεις παριστάνοντας τους αγανακτισμένους “έλληνες” πολίτες.

Μέσα σε αυτή την φρίκη δεν αφήνουμε κανέναν μόνο του, ούτε άνεργο ούτε μαθητή ούτε εργαζόμενο. Κανέναν καταπιεσμένο μόνο απέναντι στο κράτος και τα όργανα του. Μέσω της συνδιαχείρησης, της αυτοργάνωσης, και του αλληλοσεβασμού καταφέρνουμε την πραγμάτωση συνθηκών αλληλεγγύης που θέτουν τις βάσεις για ένα νέο μοντέλο ζωής, ρεαλιστικό και όχι ουτοπικό όπως χρόνια τώρα μας το πλασάρουν οι αριστερές «ριζοσπαστικές» και μουσειακού τύπου κομματικές ιδεοληψίες.

Γίνεται ξεκάθαρο πως θα πρέπει ανεξάρτητα από την προσωπική μας κατάσταση ταξική-οικονομική, να συναντηθούμε στις λεωφόρους τις αυτοργάνωσης και της αλληλεγγύης θρυμματίζοντας τη μοναξιά και την αποξένωση. Μέσα από συλλογικούς αγώνες να καταστρέψουμε τους πραγματικούς εχθρούς της ύπαρξης μας.

Αν δεν συγκρουστούμε σήμερα με το αδύνατο,

θα βρεθούμε αύριο αντιμέτωποι με το αδιανόητο.

**Το Σάββατο 20 Νοέμβρη στις 10+μμ Ρεμπέτικο γλέντι στην κατάληψη Ματσάγγου.

**Κάθε Πέμπτη bar στις 10μμ

Ανοιχτή συνέλευση «απ’ το σημείο Χ στο άπειρο» Κυριακές στις 20:30 στην κατάληψη Ματσάγγου.
κατεβάστε το κείμενο σε pdf

Το Σάββατο 20 Νοε. στις 10+μμ στην κατάληψη.