με αφορμή ακόμα μια παρέλαση

να μην ξεχάσω…

…τι είναι εθνική επέτειος: Ημέρα γιορτής της εθνικής ομοψυχίας και του μιλιταρισμού. Ημέρα λήθης της ιστορίας, μια προσπάθεια της εξουσίας να διαιωνιστεί κόβοντας και ράβοντας τα γεγονότα στα μέτρα της. Περιλαμβάνει συνήθως παρέλαση του στρατού μπρος στα μάτια των υπηκόων ενός έθνους, επιδεικνύοντας την ετοιμότητα που είναι απαραίτητη σε περίπτωση εμπλοκής των κρατών σε πόλεμο, αλλά και την απαραίτητη πειθαρχία και υποταγή στη ντόπια εξουσία (πολιτικοί, παπάδες, γαλονάδες κ.τ.λ.) που κάθεται σε κεντρικό βάθρο. Στην περίπτωση της ελλάδας, σε αυτήν την μιλιταριστική εκδήλωση, παρελαύνουν και οι μαθητές (μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που συμβαίνει αυτό).

συνεχεια

Οι νταλίκες έχουν ήδη αδειάσει τις πρώτες ύλες που προορίζονταν για πώληση σε εργοστάσιο της Λάρισας (Μακρής) και έχουν φύγει από το εργοστάσιο.
Η εργοδοσία προσπάθησε να σπάσει την περιφρούρηση του εργοστασίου επιχειρώντας να εκποιήσει τις πρώτες ύλες όταν χθες, αιφνιδιαστικά προσπάθησε να πουλήσει αποθέματα σε άλλη παραγωγική μονάδα.
Η άμεση κινητοποίηση τόσο των εργαζομένων της ΚΟΝΤΙ αλλά και άλλων εργατών της περιοχής έσπασε το κλίμα τρομοκρατίας μετά τη σημερινή άφιξη των ΜΑΤ στην πύλη της ΚΟΝΤΙ στη Β’ ΒΙΠΕ.
Είναι προφανές ότι η τυχόν επέμβαση των ΜΑΤ στην ΚΟΝΤΙ θα μπορούσε να είναι η σπίθα που προκαλέσει ανεξέλγκτη πυρκαγιά στο νομό της ανεργίας, των απλήρωτων εργαζομένων και στη εξαπλωμένη φτώχια και δυστυχία.

Αναδημοσιευση

Χτες το απόγευμα, στο κλειστό γυμναστήριο «Κακούρης» στο Ίλιον επιβεβαιώθηκε το προφανές: οι από κάτω είναι κατά βάθος καταστασιακοί. Πώς να εξηγηθεί αλλιώς το μακρόσυρτο γιουχάισμα από εκατοντάδες «θεατές» του λαϊκού τροβαδούρου, τα γιαούρτια, τα αυγά, οι καρέκλες, το μπουγέλωμα, τα συνθήματα, η απίστευτη παραποίηση των στίχων των τραγουδιών του, η επίδειξη χαρτονομισμάτων στον αφιλοκερδή Νταλάρα…

Αρκετοί αναρχικοί-ές και αντιεξουσιαστές-τριες από τη γειτονιά μαζευτήκαμε έξω από το γήπεδο, αναρτήσαμε πανό, συμμετείχαμε στη διαμαρτυρία για τη φιέστα φιλανθρωπίας του Δήμου Ιλίου και του Νταλάρα, μοιράσαμε κείμενα για αρκετή ώρα πριν αρχίσει η συναυλία. Από νωρίς οι πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις απαγόρευαν στους «παράξενους» την είσοδο στο γήπεδο, προσπάθησαν να κάνουν εξακρίβωση στοιχείων και ελέγχους σε συντρόφους και άλλους διερχόμενους προς το γήπεδο, πράγμα το οποίο αποτράπηκε συλλογικά.

Ο κόσμος που έφτανε για να παρακολουθήσει τη συναυλία ήταν λιγοστός (σε σχέση με το όνομα και την διαφήμιση που είχε η συναυλία) και οι περισσότεροι είτε είχαν έρθει για κράξιμο είτε επικροτούσαν την συγκέντρωση ενώ αρκετοί άλλοι παραξενεύονταν αρχικά αλλά τελικά συμφωνούσαν.

Στις 19:45 τα φώτα έσβησαν, αλλά αντί για μια κατανυκτική προσμονή του μεγάλου τροβαδούρου και τις επακόλουθες επευφημίες, αυτό που συνέβη όταν βγήκε στην πίστα ήταν κάτι που ο γνωστός ματαιόδοξος -όσο δεν παίρνει- καλλιτέχνης θα το θυμάται για πάντα: από παντού μέσα στο γήπεδο ακούγονταν συνθήματα, γιουχαϊσματα, βρισιές. Η βραδιά και οι ρόλοι αντιστράφηκαν: η δράση βρισκόταν στο «κοινό» και στη σκηνή ένας κυνικός και ερειστικός, δήθεν ατάραχος καλλιτέχνης προσπαθούσε με απλανές βλέμμα να προσπεράσει αυτά που γίνονταν. Κανείς δεν μπορούσε να ακούσει και να παρακολουθήσει το φιλάνθρωπο κελάιδισμά του. Μια πραγματικά γραφική και πραγματικά μειονότητα του κοινού -ως άλλοι κλακαδόροι- προσπαθούσαν μάταια να επιβάλλουν τον μικροαστικό σκοταδισμό τους, το «ήρθα να καταναλώσω Νταλάρα». Μια εκφασισμένη μικροαστική ανεμελιά, η οποία όσες φορές πήγε επιθετικά να επιβάλλει το «δίκιο» της, πήρε τις απαντήσεις που έπρεπε. Ο κοινωνικός αυτοματισμός προσπάθησε να δουλέψει, υποκινήθηκε από τους διοργανωτές της συναυλίας αλλά πνίγηκε μέσα στην ανημπόρια του.

Αρκετός κόσμος που δεν ήρθε στο γήπεδο για να διαμαρτυρηθεί αλλά για να δει μια ακόμη συναυλία, άρχισε να συμμετέχει στο κράξιμο, δίνοντας στη βραδιά ένα τόνο πραγματικής λαϊκής γιορτής: να που κάτι τελικά κατάφερε ο τροβαδούρος. Έκανε τη φτωχολογιά να περάσει καλά…

Όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο βαθαίνει και η ανάγκη του Κεφαλαίου να προχωρά σε εκτροπές, να δημιουργεί light ή hardcore πραξικοπήματα, ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΒΑΘΕΩΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Το χαμόγελο του Φουκουγιάμα

«Σήμερα, με δυσκολία μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο καλύτερο από το δικό μας ή ένα μέλλον που δεν είναι στην ουσία δημοκρατικό και καπιταλιστικό. […] Άλλες εποχές που χαρακτηρίζονται από περιορισμένη στοχαστικότητα, επίσης θεωρούσαν ότι ήταν οι καλύτερες, αλλά εμείς καταλήγουμε στο συμπέρασμα αυτό έχοντας εξαντλήσει τις δυνάμεις μας στην αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων που είχαμε πιστέψει ότι έπρεπε να είναι καλύτερες από τη φιλελεύθερη δημοκρατία»
Φράνσις Φουκουγιάμα, 1992
συνεχεια

Επεισοδιακή ήταν χθες στη Ρόδο η παρέλαση για την επέτειο της ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, όπου παρευρέθηκαν ο γ.γ. Νησιωτικής Πολιτικής Δ. Χαλκιώτης ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης, ο βουλευτής της Ν.Δ. Κ. Καραγκούνης, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Ι. Κοραντής και οι ανεξάρτητοι βουλευτές Μ. Ιατρίδη και Γ. Κασσάρας. Πολίτες αποδοκίμασαν έντονα τους “επισήμους”, έσπασαν τον κλοιό της αστυνομίας και εκσφενδόνισαν προς την εξέδρα των επισήμων αυγά, γιαούρτια και μπουκάλια με νερό, με αποτέλεσμα να διακοπεί η παρέλαση και να τραπούν σε φυγή οι πολιτικοί αφήνοντας στην εξέδρα τους εκπροσώπους της στρατιωτικής ηγεσίας.”
Αυτά κατάλαβε η Αυγή την επόμενη μέρα των γεγονότων της Ρόδου στις 7/3/2012. Μένοντας σ’ αυτό το δημοσίευμα θα πίστευε κανείς ότι πρόκειται για ακόμα μια αντιμνημονιακή διαμαρτυρία που η αριστερά οφείλει να περιθάλψει, όπως έκανε στις πρόσφατες εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου, που σύμφωνα με την πλέον διαδεδομένη αριστερή ύστερη αφήγησή τους, θεωρήθηκαν κλιμάκωση της 48ωρης γενικής απεργίας 19-20 Οκτώβρη που υποχρέωσαν τον Παπανδρέου σε άτακτη φυγή. Αλλά μια “νίκη” που παρεμπιπτόντως κανένα δεν απασχόλησε ποιος ήταν ο νικητής. Εκτός και αν ο Παπαδήμος είναι το προϊόν της “νίκης του κινήματος”.
συνεχεια

Μόνο στα όνειρα των δημαρχαίων, των ιδιοκτητών, της εκκλησίας, των φασιστών, της εξουσίας, θα φύγουμε από τις καταλήψεις. Στα όνειρά τους μόνο θα μας «καθαρίσουν» και θα μας «αξιοποιήσουν». Στο δόγμα ό,τι αντιστέκεται καταστέλλεται, εμείς απαντάμε μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάστε!

Μόνο στα όνειρά τους…

Στις 6 Μαρτίου, συνεργείο του Δήμου Κέρκυρας, εισέβαλε στην Κατάληψη Ελαία, με το πρόσχημα του «καθαρισμού» και της «αξιοποίησης» του θερμοκηπίου που βρίσκεται στον χώρο της κατάληψης. Την επόμενη μέρα, οι συμμετέχοντες απέτρεψαν την είσοδο των συνεργείων του Δήμου, κάτι που προκάλεσε την επίσκεψη του αντιδημάρχου Ρίγγα, ο οποίος και πήγε να καθαρίσει αυτοπροσώπως. Ο ίδιος εξέφρασε κατηγορηματικά το «όνειρό του» για εκκένωση της κατάληψης εντός 5 ημερών. Στο όνειρό του, το θερμοκήπιο της Ελαίας από σπορείο και φυτώριο οπωροκηπευτικών, γίνεται φυτώριο καλλωπιστικών φυτών για τις ζαρντινιέρες της πόλης. Άλλωστε, ποιος χρειάζεται τα ζαρζαβατικά στο τραπέζι και στον κήπο του, όταν έχει γλαδιόλες στην πλατεία;

Καθαρισμός, αξιοποίηση, τώρα προστίθενται και λόγοι καλλωπισμού, είναι προσχήματα που όλο και πιο συχνά χρησιμοποιούνται για την καταστολή των καταλήψεων. Οι καταλήψεις δε χρειάζονται την «καθαριότητα» καμιάς εξουσίας, ούτε και την «αξιοποίησή» της: αξιοποιούνται καθημερινά από τους συμμετέχοντες σε αυτές, εδώ και χρόνια. Συγκεκριμένα στην Ελαία, στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης ανθρώπων που ζουν στην κοινωνία της Κέρκυρας, πραγματοποιούνται εδώ και δυόμιση χρόνια μαθήματα, χαριστικό παζάρι, πολιτιστικές εκδηλώσεις ενάντια στη λογική της κατανάλωσης και του εμπορίου, πολιτικές συζητήσεις και οργάνωση πολιτικών παρεμβάσεων, συμμετοχή σε απεργίες, ενώ έχει δημιουργηθεί αγροκολλεκτίβα για την από κοινού καλλιέργεια της γης.

Τα επίσημα επιχειρήματα για την εκκένωση της κατάληψης είναι τουλάχιστον γελοία. Μετά από δύο εισβολές της αστυνομίας και μία παρακρατική εμπρηστική επίθεση στην Ελαία, το κράτος αποφάσισε (όπως και σε κάθε άλλη παρόμοια περίπτωση) να αλλάξει τροπάρι. Ελπίζει ότι έτσι θα ανακόψει την αλληλεγγύη των Κερκυραίων (και όχι μόνο) προς την Ελαία, καθώς η εκκένωση προκύπτει για λόγους «κοινής ωφέλειας». Και αυτοί, και οι όμοιοί τους σε όλες τις πόλεις, γελιούνται οικτρά. Γιατί η κοινή ωφέλεια δεν προασπίζεται από κανέναν εξουσιαστή, εκμεταλλευτή, καιροσκόπο, αλλά από την αλληλεγγύη και την αυτό-οργάνωση, και οι τοπικές κοινωνίες γύρω από τις καταλήψεις το γνωρίζουν καλά αυτό.

Την ίδια στιγμή που τα κέντρα των πόλεων γεμίζουν άστεγους, οι δήμαρχοι στολίζουν αυτάρεσκα ζαρντινιέρες. Την ίδια στιγμή που σχολεία, νοσοκομεία, υπηρεσίες συγχωνεύονται/καταργούνται και δημοτικά κτήρια μένουν όλο και περισσότερα ανεκμετάλλευτα, οι δήμοι ως εκτελεστικά όργανα της κεντρικής εξουσίας και μετά από παραγγελία διαφόρων τύπων (βλ. ερωτήσεις ΛΑΟΣ και ΔΗΜ.ΑΡ. στη βουλή, παρεμβάσεις Χρυσής Αυγής στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, παραινέσεις εκκλησίας, υπουργείων, κ.ά.), βάζουν στο μάτι αυτοοργανωμένους χώρους που αντιστέκονται στην ισοπέδωση και την εξαθλίωση. Μόνο στα όνειρα των δημαρχαίων, των ιδιοκτητών, της εκκλησίας, των φασιστών, της εξουσίας, θα φύγουμε από τις καταλήψεις. Στα όνειρά τους μόνο θα μας «καθαρίσουν» και θα μας «αξιοποιήσουν». Στο δόγμα ό,τι αντιστέκεται καταστέλλεται, εμείς απαντάμε μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάστε!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

http://papoutsadiko.espivblogs.net/

Αναδημοσιευση

Αναδημοσιευση

“…το δόγμα “η Τέχνη δεν κάνει πολιτική” διαψεύδεται από τα πράγματα. Ο Αριστοφάνης, ο Ντάντες, ο Θερβάντες, ο Ζολά, ο Τολστόι κάνουνε πολιτική. Πολιτική κατά των “κακώς κειμένων”. Πολιτική έξω απ’ τα δόντια. Ποιος μυθολόγος της εξωπολιτικής Τέχνης θα χει το κουράγιο να υποστηρίξει πως αυτοί οι ήλιοι του πνευματικού στερεώματος δεν είναι μέγιστοι δημιουργοί του λόγου; Να λοιπόν, μια απόδειξη πως η Τέχνη μπορεί να κάνει πολιτική, χωρίς να πάψει να ναι Τέχνη και μάλιστα τρισμεγάλη. Ζήτημα, λοιπόν, υπάρχει μόνο για το ποια πολιτική δίνει ζωή και δύναμη στην Τέχνη και την απλώνει στο χώρο και στο χρόνο και ποια πολιτική τη χαλάει, τη σκοτώνει και τη μεταβάλλει σε καπνό χωρίς φλόγα…»

Κ. Βάρναλης

Με τον όρο τέχνη ορίζουμε το σύνολο της ανθρώπινης δημιουργίας με βάση την πνευματική κατανόηση, επεξεργασία και ανάπλαση, κοινών εμπειριών της καθημερινής ζωής σε σχέση με το κοινωνικό, πολιτισμικό, ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο στο οποίο διέπονται. Η τέχνη είτε στη καλλιτεχνική μορφή της ( μουσική, ποίηση, ζωγραφική, γλυπτική, κλπ ) είτε στην τεχνική εφαρμογή της ( επιστήμη, κατασκευές, επαγγελματικές εφαρμογές, κλπ) αποδίδεται σε ανθρώπινες δημιουργίες και δραστηριότητες αυθαίρετες με τη ροπή του φυσικού κόσμου. Η τέχνη μπορεί να βασίζεται σε κανόνες αλλά αυτό δεν την υποχρεώνει να τους ακολουθεί και αυτό γιατί η φαντασία του ανθρώπου δεν δεσμεύεται από κανέναν κανόνα, οδηγία, ή διαταγή. Η φαντασία δεν ορίζεται από καμία αρχή, άρα είναι άναρχη και η τέχνη είναι φαντασία.

 
συνεχεια